اعتصاب رانندگان کامیون و کامیونداران در بیش از یکصد شهر ایران در چند روز اخیر برپا شده است. گرانی و فقر و دستمزدهای ناچیز همراه سطح نازل کرایه حمل کالا، گرانی سوخت و لوازم یدکی و بیمه ماشین بهمراه فشار اقتصادی، کمر کارگران را خم کرده است.
رانندگان کامیون در سراسر ایران اکنون بپاخاسته و با توقف چرخ های کامیون، نفس صادر و وارد کنندگان کالا را بند آورده است. وخیم بودن وضع اقتصادی و فقر و فشار چنان وسیع است كه نه تنها رانندگان كه كامیونداران را نیز به میدان یك اعتراض سراسری كشانده است. فقر و تعرض هر روزه به سطح زندگی مردم محروم چنان همه جانبه است كه نه تنها طبقه كارگر كه اقشار دیگر جامعه را نیز در سطح وسیع به اعتراض و تجمعات اعتراضی مجبور كرده است. در همین روزها ما شاهد اعتراضات گسترده نانویی ها بدلیل كمبود برق و ... بوده ایم. تهدید و توسل صاحبان سرمایه و دولت علیه اعتصاب کامیونداران با عزم راسخ و اراده استوار متحد و یکپارچه مواجه شده و ناکام مانده است. سرانجام امروز دوشنبه مجلس ناچادر شد رسیدگی به اعتصاب وسیع رانندگان كامیون و كامیونداران را در دستور خود بگذارد و با وعده "جواب دادن به مشكلات آنها" به این اعترصاب سراسری كه تا امروز ۱۰۵ شهر را فراگرفته است پایان دهد. در مقابل رانندگان كامیون اعلام كردند كه با هیچ وعده ای فریب نخواهند خود و تا تامین عملی مطالبات خود به اعتصاب سراسری ادامه میدهند.
پیام اعتصاب این است که این بار نوبت ما است تا کمر شما را خم کنیم. زمانی که چرخ ها متوقف می شوند و ابزارهای کار میایستند، نفس کارفرماها و دولت حامی شان به شماره می افتد. بگذار کالاهای صاحبان سرمایه در بنادر و شهرها خاک بخورند. کارگران راننده ی کامیون میگویند: "همین که با همیم کافیه"، "همین که متحدیم پیروزیه"، "امروز اعتصاب می کنیم تا فردایمان سربلند زندگی کنیم".
رابطه ی کار و سرمایه و کارگر و کارفرما بعنوان فروشنده و خریدار نیروی کار، مثل هر معامله ی دیگر چانه زنی است. کارگران با اتحاد و یکپارچگی خود به صاحبان سرمایه نشان میدهند که این معامله دو طرف دارد. تو نمیتوانی خودت ببری و خودت بدوزی.
هیچ کارفرمایی نمی تواند نیروی سازمانیافته ی توده ای کارگران را نادیده بگیرد و یا آن را دور بزند. راه فراری ندارد جز این که در مقابل قدرت واعتصاب کارگری و مطالباتش پاسخگو باشد.
کارفرما اختیار تام ندارد. تصمیم گیرنده ی مطلق نیست. یکطرفه نمی تواند مقررات یا تعرضی را به کارگر تحمیل کند. مجبور است صف آرایی کارگران و مردم كم درآمد را بحساب بیاورد و پاسخگو باشد. برای این که کارگران پس از هر اعتصابی متحد تر، قدرتمندتر و طلبکارتر از اعتصاب بیرون بیایند و کارفرما را مجبور به رعایت قوانین بازی خود کنند باید به پشتوانه ی محکم و استوار اتحاد و یکپارچگی و سازمانیافتگی جمعی تکیه کند و استوار بایستد. این قدرت تضمین می کند که کارگران در هر اعتصاب دست خالی برنگردند.
رانندگان کامیون در سراسر کشود از همسرنوشتان طبقاتی خود میخواهند از آن ها حمایت کنند. این نشان آگاهی طبقاتی و به این معنی است که قدرت طبقه کارگر در موقعیت طبقاتی اش در چرخاندن چرخ های جامعه در تولید و اقتصاد و حمل و نقل و خدمات و ساخت و ساز است. این یک موقعیت اجتماعی است. همین است که کارگران را یک طبقه کرده است نه آحاد انسان ها و نه این و آن صنف کارگری. طبقه کارگر بخش های جدا از هم که هر بخش بایستی گلیم خود را از آب بکشد، نیست.
بورژوازی حاکم بحران های اقتصادیش در نتیجه ی دزدی و فساد و اختلاس و استثمار وحشیانه و انباشت سود را به طبقه کارگر سرشکن کرده است. در مقابل این توحش سرمایه و سود، حجم گسترده اعتصابات و اعتراضات کارگری دهه های اخیر، با جمعیت هزاران نفری تا کنون گوشه ای از قدرت طبقاتی کارگران را نشان داده است. قدرتی که پشت کارفرماها و دولت شان را میلرزاند.
شرایط امروز دروازه ورود طبقه کارگر به توازن قوایی است که کارگران را به مثابه یک طبقه و نه این و آن بخش مجزای کارگری در مقابل نظام سرمایه و دین در ایران قرار می دهد و برای این نظام تبهکار و ضد کارگر و ضد انسان راهی و چاره ای نمی گذارد جز این که حقوق و آزادیهای نه تنها طبقه کارگر بلکه کل جامعه را برسمیت بشناسد. آن زمان است دیگر قاعده بازی عوض می شود. جدالی طبقاتی آغاز می گردد که یک طرف آن صف ده ها میلیونی طبقه کارگر و خصوصا كارگران مراكز مهم اقتصادی و زحمتکشان جامعه است و طرف مقابل سرمایه داران و کارفرماها و دولت قرار دارند که یال و کوپال تهدید و سرکوب شان ریخته و مجبور به تمکین به خواست و مطالبات فوری طبقه کارگر و جامعه می شوند. طبقه تبهکاری که دیگر قادر به حفظ نظام بهره کشی برده وار از گرده ی کارگر و به فلاکت کشاندن جامعه و تبعیض جنسی و ستم نیست.
کارگران، رفقا!
همین دیروز بود که صدها کارگر حمل و نقل بندر عباس که بخشا رانندگان کامیون بودند در آتش سوختند. اما صاحبان کالاهای عظیم تلمبار شده در بندر و دولت تبهکار ککشان نگزید.
نظام كاپیتالیستی در ایران در بحران های اقتصادی و سیاسی وحکومتی غرق است. جمهوری اسلامی امروز بسیار شکننده تر از همیشه است، میشود فشار آورد، میشود به تسلیمش واداشت و میشود مطالباتی را به کرسی نشاند و مدام مجبور به عقب نشینی اش كرد. افت روحیه در دولت و نیروهایش و در سیستم حکومتیش که دست و پا می زنند تا مردم را ساکت نگه دارند، برای دوست و دشمن غیر قابل انکار است. در یک دهه اخیر تعرض توده ای و اجتماعی به رژیم آغاز شده است و مطالبات اقتصادی وسیاسی با صدای بلند بیان می گردند.
پیام کارگران در هر اعتراض و اعتصابی این است که دیگر اوضاع مثل سابق نیست. دیگر حاکمان نمی توانند مثل سابق حکومت کنند و محکومان و ستمدیدگان نمی خواهند مثل سابق بر آن ها حکومت شود. دیگر نوبت ما است و جامعه ای که آنطور که خود می خواهیم میسازیم. جامعه ای آزاد و برابر و نظمی شاد و مرفه و خوشبخت بدون سایه ی شوم سرمایه و سود و سرکوب و زندان و اعدام و تبعیض و نابرابری.
در جبهه های نبرد طبقاتی و اجتماعی، پیشروی و پیروزی طبقه کارگر، پیروزی کل جامعه است! جامعه به شما چشم دوخته است.
زنده باد اعتصاب متحد و یکپارچه رانندگان کامیون !
آزادی، برابری، حکومت کارگری
حزب حکمتیست(خط رسمی)
۵ خرداد ۱۴۰۴- ۲۶ مه ۲۰۲۵
