یوسف زرکـار: سرو های ایستاده

فهرست مطالب :
شعر بی نام                                                                                   3 
سر سخن                                                                                      4 
 شعر به فردا                                                                                 8 
جان باختگان در جنگل                                                                    10 
از سحر تا ظهر خونین چریک                                                          18  
نوشته رفیق حماد شیبانی                                                                25 
جان باختگان در شهـرها                                                                 27       
به یاد رفیق                                                                                  50 
جان باختگان در کردستان                                                               58  
سرود بوته آتش ( پارتیزان )                                                             64 
زندگی نامه  دو تن از رفقای سابق چفخا ( ارخا )                                   65   
هسته های هوادار مشی انقلابی فدایی                                                 69  
 زندگی نامه رفیق کیانوش صفایی                                                     73                                                 
نمونه هایی از بسیاران                                                                   75 

        شعر بی نام  -   گلسرخی                                                                                                        صفحه 3    

شعر بی نام

بر سینه ات نشست
زخم عمیقِ  کاری دشمن
امّا ،
ای سرو ایستاده نیفتادی ،
این رسم توست که ایستاده بمیری . 
در تو ترانه های خنجر و خون ،
در تو پرندگان مهاجر
در تو سرود فتح،
این گونه
چشم های تو روشن
                        هرگز نبوده است .   
..............................             
                             "خسرو گلسرخی"

         سرسخن                                                                                                                        صفحه 4 

سر سخن : 

      سروهای ایستاده عنوان دفتری است که پیش روی دارید. اما سروهای ایستاده کیانند ؟ به بیان خسرو گلسرخی سروهای ایستاده آنانند که : زخم عمیقِ کاری دشمن بر سینۀ شان نشست، اما نیفتادند و ایستاده مردند. با ترانه های خنجر و خون ، با چشمانی درخشان و روشن، سرود فتح سر دادند، فتح ایستادگی و مقاومت. این سروهای ایستاده در سرتاسر ایران از فرودگاه سنندج تا کوههای کردستان، از دشتهای ترکمن صحرا تا اهواز خوزستان و بویژه درزندان های اوین و گوهردشت و دیگر شهرستان ها، در جای جای این خاک خونین سرخ، با عزمی استوار و تسلیم نشدنی، با ایمانی راسخ به آزادی و رهایی، دردفاع از حقوق و خواسته های کارگران و زحمتکشان، در دفاع از حقوق دمکراتیک توده ها، ایستاده مردن را در تاریخ مبارزه طبقاتی ایران- بویژه در قتل عام های دهۀ 60 جاودانه ساختند.                                                                           
    دهۀ 60، دهه ای سیاه و خون بار از کارنامه رژیم دار و جنایت جمهوری اسلامی و در مقابل دهۀ 60، دهۀ استقامت و پایداری افتخارآمیز انقلابیون و مبارزین است . سروهای ایستاده ای که گرچه وابسته به سازمان ها و گروه های وسیع سیاسی و اجتماعی بودند؛ اما ازانقلابیون و مبارزین دهه 50 ، یعنی از فدائی ومجاهد آموخته بودند که با قامتی خون چکان، اما استوار و پایدار، در مبارزه تا پای جان، نه بگویند و برآرمانشان چون سرو استوار بمانند. نسل دهۀ 50 که با تمثیل وام گرفته از محمد زهری می توان گفت که : با خونشان به سرخی لاله، به پاکی تن  بی رنگ  ژاله، که  ریخت بر دیوار هر کوچه و نقشی شد به فرشِ  سنگیِ میدان هر شهری و رنگی زد به خاک تشنه هر کوه، در زیر بال وحشی خفاشِ خون آشام، نگین صبح روشن را بر پایه انگشتر فردا نشاندند. فدائی و مجاهد که با مبارزات تا پای مرگشان، با مبارزات مسلحانه و چریکی؛ از تهران گرفته تا اهواز، از مشهد گرفته تا تبریز، از سیاهکل گرفته تا کوه های لرستان، بانگ  نبردی سازش ناپذیر با دیکتاتوری وابسته به امپریالیسم شاه و نوید انقلاب را سر دادند؛ آموزگاران و سمبل های انقلابیون و مبارزین دهه 60 بودند .                                            
    فرازهایی از دهۀ 60 یعنی در سال های 63ـ60 وبویژه سال 67، اوج کشتارهای وحشیانه رژیم جمهوری اسلامی  بود 
که با شرکت فعال همه جناح هایش ( اصول گرا، اصلاح طلب و اعتدالی امروزی ) و دنبالچه هایش ( توده ای ها و اکثریتی ها ) صورت گرفت. این سال ها نه تنها ازخاطره مبارزاتی توده ها محو نمی گردد، بلکه همواره یاد آور نسل کشی رژیم جمهوری اسلامی و در عین حال یادآور ایستادگی تا پای جان نسل سروهای ایستاده نیزهست، که خاوران ها را در سرتاسر ایران به نماد های جنایات رژیم و قهرمانی های سروهای ایستاده تبدیل کرده اند. حال با گلگشت جوانان و با سپری شدن بیش از سه دهه از عمر ننگین رژیم جمهوری اسلامی، هنوز در زنده نگهداشتن خاطره و گرامیداشت یاد بسیاری از این جانباختگان، کمبود های اساسی و وسیعی وجود دارد و علیرغم تلاش های برخی از سازمان ها و نهادهای حقوق بشری و انجمن ها که شایسته قدردانی است؛ متأسفانه از طرف سازمان ها و گروه های مربوطه، تلاش شایسته و بایسته ای که بنحوی وسیع و همه جانبه منعکس کننده آن جنایت ها و قهرمانی ها باشد؛ برای آگاهی دادن به نسل جوان و ثبت در تاریخ ، صورت نپذیرفته است. در این رابطه وظیفه حکم می کرد که اقدام شود. با کمک برخی از رفقا، دفتری در ارتباط با رفقای جان باخته ی چریکهای فدائی خلق ایران ( ارتش رهائی بخش خلق های ایران ) ـ در زندگی نامه ها به اختصار چفخا ( ارخا ) ذکر شده ـ تنظیم گردید، تا گوشه ها و جنبه هایی از زندگی مبارزاتی شان، در اختیار جنبش قرار گیرد.                                                                                                                              
     اینها که بودند و چرا این دفتر ؟      
                                                       
        سرسخن                                                                                                                         صفحه 5

    چریکهای فدائی خلق ایران ( ارتش رهایی بخش خلق های ایران ) ـ چفخا ( ارخا ) ـ فرزندان راستین؛ از سلاله چریکهای فدائی خلق دهۀ 50 بودند. اینان که عمدتاً زندانیان سیاسی وابسته به سازمان چریکها و مدافع خط مشی و تئوری مبارزه مسلحانه رفیق مسعود احمدزاده بودند، بهمراه دو تن از رفقا ی مدافع این خط در سازمان چریکها ـ رفقا اشرف دهقانی و محمد حرمتی پورـ جریان چریکهای فدائی خلق ( چفخا ) را در خرداد سال 58 با انشعاب از سازمان چریکهای فدائی خلق ایران بنا نهادند. بدلیل اپورتونیسم مزمن حاکم بر" سازمان چریکها " و مواضع راست روانه ای که اتخاذ می کرد و به دنبالچه رژیم جدید حاکم    ( خمینی و دار و دسته اش ) تبدیل شده بود و عدم پذیرش مبارزۀ ایدئولوژیک فعال، آشکار و علنی، چفخا راه خود را مستقلانه دنبال کرد و با تبلیغ مواضع و سازماندهی نیروها در شهرها و شرکت فعال در مبارزات کردستان، تا سال 60 مبارزات خود را تداوم داد .                                                                                                                                            
    در این فاصله ی تقریباً دو ساله، در این جریان نقدهایی دربارۀ مواضع مندرج در" مصاحبه با رفیق اشرف دهقانی " و بحث هایی پیرامون نقش و وظیفه کمونیستها در چگونگی ارتقأ مبارزات توده ها، و سازماندهی منطبق با تـئوری مبارزه مسلحانه، در " خبرنامه  مازندران " وبویژه در تشکیلات کردستان شکل گرفت. محتوای اصلی و واقعی بحث ها این بود، که آیا باید دنباله رو جنبش خودبخودی توده ها بود یا اینکه در برهه سال 60؛ برهه ای که مبارزات طبقاتی و سیاسی شدید و در اوج بود، به برپائی جنگ انقلابی اقدام کرد؟ در واقع پیرامون این مضمون دو جناح، یکی مدافع برپائی جنگ انقلابی ومنتقد مصاحبه  به رهبری رفقا عبدالرحیم صبوری و محمد حرمتی پور و دیگری جناح مدافع جنبش خودبخودی توده ها و مدافع مصاحبه به رهبری رفقا اشرف دهقانی و فریبرز سنجری شکل گرفت. در نشست تشکیلاتی اردیبهشت سال 60، مواضع اصولی جریان مدافع برپائی جنگ انقلابی در جنگلهای مازندران، به مواضع اکثریت چفخا تبدیل شد و سازماندهی عملی آغاز گردید. مبارزه ایدئولوژیک حول موارد مصاحبه و برخورد با مسائل تشکیلاتی نیز در دستور کار قرار گرفت. پس از طی چند ماه، کارشکنی  و عدم همراهی جناح  مقابل آشکار گردید. با تشخیص اینکه اپورتونیسم حاکم بر تشکیلات اصلاح ناپذیر است، بخش منتقد به رهبری رفقا صبوری و حرمتی پور با انشعاب از چفخا و بهمراه اکثریت قاطع رفقای گیلان و مازندران، کردستان و خوزستان به فعالیت مستقل خود بنام چریکهای فدائی خلق ایران ( ارتش رهائی بخش خلق های ایران ) دست زدند. چفخا ( ارخا ) به مدت 14 ماه فعالیت انقلابی اش را در جنگل های مازندران با چندین عملیات تداوم بخشید. در کردستان به مبارزات مسلحانه اش ادامه داد و در شهر تهران نیز چندین عملیات را سازمان داد. بدین ترتیب جریانی پیشتاز و پیشاهنگ مبارزات توده ها، که تعرض انقلابی را در اوج سرکوب های گستردۀ جمهوری اسلامی بعد از 30 خرداد سال 60، در دستور کار خود قرار داده بود؛ در عرصه مبارزه طبقاتی ظاهر گشت و امیدهای بسیاری را برانگیخت. اینان همانند اسلاف دهۀ 50 خود، در کردستان، شهر و جنگل ندای ( من چریک خلقم ) را با بانگ رسا سر می دادند که :                                                                               
  ایران ، ایران ، من چریک خلقم ، خلق پا به بند 
  سرکش و سرافراز ، گـُرد و سربلند 
  خیز که این نشستن ، نیست سودمند 
  تا به کی پریشان ، تا به کی نژند 
  { رنگ پرچم خلق ، خون سرخ ماست 
  کین ما به خصم از، مهر توده هاست  }      دو بار
  ای جوان برخیز ،  با بدان بستیز 

       سرسخن                                                                                                                          صفحه 6 

  در ره آزادی ایران ، خون دشمن ریز 
  { ایران آبادت بینیم ، از بند آزادت بینیم }    دو بار
  این نخستین رهنمائی  ، سیه کل است 
  پاسخ دشمن ، گلولۀ مسلسل  است  
  { خون من اگر فرو چکـد ، به کـام خاک 
  چون به راه توده ها بود ، مـرا چه باک }    دو بار 

    با ضرباتی که در 13 اسفند سال 60، ( جان باختن رفقا صبوری و زندیه )  و در 4 فروردین سال 61، در جنگلهای خی- پوست مازندران ( جان باختن رفقا محمد حرمتی پور و چهار تن دیگر ) بر پیکر این جریان وارد آمد  و با اپورتونیسمی که بعد از جان باختن این رفقا، بار دیگر بر تشکیلات حاکم گردید؛ چفخا ( ارخا ) در نشست تشکیلاتی جنگل،  وادار به تعطیلی حرکت جنگل و تمرکز در کردستان گردید. ادامه این بحران در کردستان منجر به پاشیده شدن این جریان گشت. اکنون دیگر جریانی به نام چفخا ( ارخا ) وجود خارجی و عینی ندارد. اما گرامی داشت یاد و خاطره  این رفقای قهرمان و سلاله راستین چریکهای فدائی خلق دهۀ 50 که در نظر و عمل، ایثار جان خود را وثیقه اعتقادشان قرار دادند، ضرورتی بود که با تأخیری سی ساله انجام گرفته است. این دفتر با هدف ثبت در تاریخ و آگاهی به جوانان و نسل های آینده که بدانند، چه مردان و زنانی در پاسخ به ندای وظیفه ـ " وظیفه ای که استخوان هایشان زیر بار مسئولیت آن بصدا درآمده بود " ـ  تندروار درخشیدند و جستند و خانه را روشن کردند و رفتند. آنان برای تحقق آزادی و سوسیالیسم جان باختند و سرمشق و نمونه شدند؛ اما آنانی که از جناح دیگر ( رفقا اشرف دهقانی و فریبرز سنجری ) ماندند و بنوعی، بقا را سر لوحه کار خود قرار دادند، اکنون نه سرمشق اند و نه نمونه. اینان بعد از انشعاب چفخا ( ارخا ) به جنبش خودبخودی کردستان پناه آوردند و بدنباله روی از آن تداوم دادند و اکنون در خارج از کشور با آویختن به درکی محدود و منجمد ازتئوری مبارزۀ مسلحانه رفیق احمدزاده، آنهم در حرف ونه درعمل ؛ تابلوئی به نام "چریکهای فدائی خلق" را بالای سر برده اند تا زندگی نباتی خود را توجیه کنند. چه بجا و درست ، رفیق صبوری در یکی از مقالاتش در سال 60 نوشته بود که : " اینان  نه منش و نه روش انقلابی دارند " ـ ( نقل به معنی ) ـ اکنون دیگر آفتاب آمد؛ دلیل آفتاب و آقای واقعیت خود گویاتر ازهرتوضیحی است . 
    انتشار این دفتر گامی است کوچک و ناقص در بزرگداشت تلاش پرشکوه و مارش مقاومتی که رفقای چفخا ( ارخا ) بدان دست زدند. بدیهی است که این دفتر تمامی تلاش های شبانه روزی درشهر، تحمل سختی ها در جنگل و فعالیت انقلابی در کردستان این رفقا، تمامی رویدادها و پروسه حرکتی جریان چفخا ( ارخا ) را شامل نمی شود و تنها زندگی نامۀ محدود و  فشرده برخی از این جانباختگان است، که در حد اطلاعات کم موجود و بعد از سه دهه، با تلاش جمع آوری شده است که کمبودها و نارسائی هائی در آن وجود دارد. ضمناً از برخی دیگر از رفقای این جریان اسامی تشکیلاتی ( مستعار ) و یا نام های ناقص با جایگاه های تشکیلاتی در دست است، امید آنکه همسنگران منفرد، رفقا، دوستان و هواداران این جریان و یا افراد مبارز دیگر، احساس وظیفه نموده و اطلاعاتی که پیرامون افراد این جریان  دارند، را در اختیار آدرس ارائه شده قرار دهند تا در تکمیل و تصحیح این دفتر در گام بعدی اقدام شود. پیشاپیش از آنانی که درتکمیل اطلاعات می کوشند، قدردانی می شود وهمچنین  جا دارد  که از زحمت و تلاش رفیق  م . ا.ا  گرامی، در تایپ کردن و تصحیح  اشتباهات این دفتر، تشکر و قدردانی گردد. 

   سر سخن                                                                                                                             صفحه 7

     ضمنا در این دفتر، زندگی نامه های دو تن از رفقای سابق چفخا ( ارخا )  که مستقلانه تلاش کردند و در آن راه جان باختند و هم چنین زندگی نامه، دو تن از رفقای "هسته های  هوادار مشی انقلابی فدایی" به دلیل همگرایی نظری و عملی درج گردیده است. بعلاوه، زندگی نامه های برخی از جان باختگان،  با عنوان " نمونه هایی از بسیاران "،  که خود جلوه های گویایی از وضعیت جنبش چپ و دمکراتیک در سال های دهه 60 هستند، نیز آورده شده تا بدین وسیله؛ هم یاد وخاطره آنان  گـرامی داشته شود و هم اینکه اطلاعات موجود دراختیارجنبش قرارگیرد.
                                                                                               
                                                                                                                        یوسف زرکـار  
 
                                                                                                                    ( ماه مه  2016  (خرداد 95 )            
                                             
       

     تذکر:  استفاده ار مطالب این دفتر؛ با ذکر منبع آزاد است.

    به فردا – زهری                                                                                                                  صفحه 8

 
     به فردا                                        
به گلگشت جوانان ،
یاد ما را زنده دارید ، ای رفیقان !
که ما در ظلمت شب ،
زیر بال وحشی خفّاشِ خون آشام ،
نشاندیم این نگینِ صبح روشن را ،
به روی پایه ی انگشتر فردا .
و خون ما ،
به سرخی گل لاله
به گرمی لب تبدار بیدل
به پاکی تن بی رنگ ژاله
ریخت بر دیوار هر کوچه ،
و رنگی زد به خاک تشنه هر کوه ؛
و نقشی شد به فرشِ سنگیِ میدان هر شهری .
.........................
طلسم پاسدارانِ فسون ، هرگز نشد کارا
کسی از ما
نه پای از راه گردانید 
و نه در راه دشمن گام زد
    به فردا – زهری                                                                                                                  صفحه 9 

و این صبحی که می خندد به روی بام هاتان
و این نوشی که می جوشد درون جام هاتان
گواه ماست ، ای یاران!
گواهِ پایمردی های ما
گواه عزم ما
   کز رزم ها
         جانانه تر شد .
                                                    محمد زهری ـ 19 دی ماه 1331 
 

      جان باختگان جنگل                                                                                                             صفحه 10

                                                       
                                                                
   رفقای جان باخته در جنگل های مازندران :
1-    کاووس طور سوادکوهی
2-    محمد    حرمتی پور
3-    اسد      رفیعیان
4-    جواد     رجبی
5-    حسن  عطاریان
6-    عبدالرسول  عابدی

    جان باختگان جنگل                                                                                                         صفحه 11

 
                                                    
    رفیق کاووس طورسواد کوهی ( عسکر، مهدی) مرداد 1335 در ورسک، ازتوابع سوادکوه بدنیا آمد. دورۀ ابتدایی را درآنجا ومتوسطه را در ساری با اخذ دیپلم ریاضی، به پایان رساند. وی دانشجوی مدرسه عالی بازرگانی بود که فعالیت سیاسی اش را با هواداری از "سازمان چریکها"  ودرشرایط اوج گیری مبارزات توده ها درسالهای 57-56 آغاز نمود .                                     رفیق کاووس دربرگزاری مراسم اول ماه مه سال 58 و نمایشگاه جان باختگان سازمان، در ورسک، تلاش های فراوان بکار برد ویکی ازسازماندهندگان مؤثر بود. وی با آگاهی بالا و دیدی وسیع که داشت به عملکرد راست روانه " سازمان چریک ها"   و مواضع ضد پرولتری اش انتقادات عمیق داشت. ازاولین رفقایی بود که با اعلام موجودیت چریکهای فدایی خلق، فعالانه به این جریان پیوست و دراین مقطع اقدام به تبلیغ وپخش نظرات چفخا ( اعلامیه ها وجزوات )، درمحیط های پیرامون خود نمود. رفیق عسکر بهمراه رفیق شاهین علی دوستی ( اصغر) که دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه ملی بود؛ دفترارتباطی چفخا درمدرسه عالی بازرگانی را اداره وهدایت می کرد وهمزمان با رفیق اصغرمسئولیت ارتباطات وسازماندهی جنبش دانشجوئی ودانش آموزی 19 بهمن وابسته به چفخا را در تهران بعهده داشتند. وی درسال 59 برای طی آموزش های سیاسی ونظامی به کردستان اعزام گردید، که با موفقیت شایانی این دوره را گذراند و با توجه به توانایی وقابلیت هایش دراردیبهشت سال 60 به عضویت چفخا درآمد. رفیق مهدی در تجدید سازماندهی قبل از انشعاب، مسئول تشکیلاتی قائم شـهر وآمل بود. درجریان انشعاب سال 60 با قاطعیت از مواضع واهداف چفخا (ارخا ) پشتیبانی ودفاع نمود؛ وازهمان ابتدای حرکت ستون چریکی جنگل درآن سازماندهی شد.                                                                                                                                        
    رفیق کاووس قابلیت های بسیاری رادراین دوره وبخصوص درمسئولیت های غذایی و داروئی دستۀ جنگل از خود بروز داد. وی بویژه درشناسایی راه ها و عوارض طبیعی جنگل توانایی بالایی ازخود نشان داد وبمثابه یکی از راهنمایان ستون چریکی درآمد. رفیق مهدی که حالا به کادری با تجربه تبدیل شده بود، از توانایی نظامی وتهور بالایی نیزبرخوردار بود. رفیق کاووس درجریان یک مأموریت وصل ارتباط  قطع شده با شهر، بهمراه رفیقی دیگر، درآلاشت سوادکوه مورد تعقیب مزدوران بسیج وسپاه قرار گرفت. این رفقا هوشیارانه ضمن تهاجم وانهدام ماشین مزدوران،  با کشتن و زخمی کردن آنان به مأموریت خود تداوم بخشیدند و دربرقراری ارتباط مجدد ستون چریکی با شهر موفق شدند. سرانجام رفیق کاووس طور سوادکوهی در جریان عملیات حمله و تسخیر مقر سپاه و بسیج در شیرگاه مازندران با گلوله ای از مزدوران که بر سینه اش نشست، زخمی شد و علیرغم تلاش رفقا بمنظور نجات وحمل وی به پایگاه، به علت جراحات وارده وخونریزی شدید، ضمن ترنم سرود  "من چریک خلقم " ، در 7/12/60 جانش را فدای رهایی خلقش نمود. یادش همواره یـاد بـاد.    
                                                 

     جان باختگان جنگل                                                                                                               صفحه 12 

                                                                                                                     
               
    رفیق محمد حرمتی پور (مسعود ) 4 فروردین سال 1321 درشهر بابل چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدائی ومتوسطه را دراین شهر به پایان رساند ودر ادارۀ کشاورزی بندرگـز مشغول بکارشد. فعالیت سیاسی انقلابی اش را ازسال 50 و درارتباط با رفیق عبدالرحیم صبوری آغازمی کند، درطی ضربات سال 50 به سازمان چریکهای فدائی، برای مدتی ارتباطش با "سازمان " قطع می گردد. وی با رفقای همفکرش چون عباس کابلی، خسروی اردبیلی، حق نواز، نوربخش و دیگران با تشکیل دوتیم و استقرارشان در قائم شهر و بابلـسر یک گروه هواداری مستقل، فعال و کار آمد را سازماندهی می کند که به فعالیت های تبلیغاتی وتدارکاتی می پرداختند. در اواخر سال 51 ارتباط مجدد این رفقا با سازمان برقرار می شود که موجب توان تشکیلاتی و تحرک سازمان می گردد. رفیق مسعود ازسال 52 بمثابه یک حرفه ای در صفوف " سازمان چریکها " مدتی در اصفهان و تهران به مبارزه انقلابی اش تداوم می بخشد ودر سال 53 از طرف سازمان به فلسطین اعزام می گردد و درسمت رهبری شورایعالی سازمان درخارج کشور به فعالیت هایش در زمینه همکاری های انقلابی وتدارک امکانات ادامه می دهد. در سال 55 " سازمان چریکها " ضربات بزرگی را متحمل میشود و برای مدتی ارتباط تشکیلات خارج کشور با داخل قطع می گردد. علیرغم تلاشهای مکرر، تأمین ارتباط مداوم میسر نمی شود .                                                                                                           
    در سال 56، " رهبران سازمان " به شیوه ای غیراصولی و اپورتونیستی خط مشی سازمان را تغییر یافته اعلام می کنند که با اعتراض رفقا محمد حرمتی پور و اشرف دهقانی مواجه می شود و آنان ضمن درخواست مبارزه ایدئولوژیک، به انتشار کـتاب      " در باره شرایط عینی انقلاب " در دفاع از نظرات رفیق مسعود احمدزاده، در مقابل نظرات رفیق جزنی دست می زنند. رفیق مسعود بعداز قیام توده ای درسال 57 به  کشور بازمی گردد. وی به همراه رفقایی چون اشرف دهقانی، عبدالرحیم صبوری و دیگران خواستار مبارزه ایدئولوژیک با سازمان برای تعیین خط مشی می شوند، که نه تنها مورد پذیرش رهبری اپورتونیست سازمان قرار نمی گیرد، بلکه با تعقیب مواضع راست روانه و دنباله روی از سیاست حمایت از خمینی، جائی برای ماندن در سازمان باقی نمی ماند. این رفقای مذکور جریان چریکهای فدائی خلق را درخرداد سال 58 اعلام می دارند، که رفیق مسعود درآن نقش فعالی داشت وتا سال 60 با تمام توان و انرژی در این جریان به فعالیت های انقلابی اش تداوم می بخشد. با تلاش وی ودیگر همفکرانش دراردیبهشت سال 60، درنشست عمومی چریکهای فدائی خلق، خط بازگشایی جبهه شمال با تأیید قاطعانه اکثریت، به سیاست تشکیلات چریکهای فدائی خلق، تبدیل می شود.                                                                                                         

     جان باختگان جنگل                                                                                                               صفحه 13 

     وقتی که رفیق مسعود باعدم اجرای سیاست های تصویب شده، بویژه در مورد بازگشائی جبهه شمال درجریان چفخا مواجه می شود، بهمراه رفیق عبدالرحیم صبوری انشعابی را از چریکهای فدائی خلق سازماندهی وهدایت می کند ودر روز دوم شهریور سال 60، در رأس یک ستون چریکی و بمثابه فرمانده آن ستون، قدم در اعماق جنگل های مازندران به منظور ایجاد یک کانون شورشی می گذارد. وی با این اقدام ارتقاء جنبش انقلابی و تثبیت رهبری کمونیستی را خواستار بود.                             
    رفیق محمد حرمتی پور به مدت 7 ماه تا 4 فروردین 61، به وظیفه انقلابی هدایت و رهبری ستون چریکی ادامه می دهد و در این روز است که بهمراه 4 رفیق دیگر در جنگل های اطراف شیرگاه مازندران ( خی پوست )، در حالی که  گروهی از ستون چریکی به عملیات اتوبان ساری ـ قائم شهـررفته بود، مورد تهاجم ومحاصره سپاه پاسداران، بسیج و کلاه سبزهای رژیم جمهوری اسلامی قرار می گیرد. در این نبرد نابرابر و خونین، این پنج رفیق مبارز و قهرمان، بویژه رفیق مسعود، حماسه ها آفریدند که حتی مزدوران رژیم نیز با تحسین از آن یاد کردند و همه جا این واقعه درگیری و رفتار رفقا را بازگو می کردند. این رفقای جان باخته درخی پوست، منجمله رفیق مسعود، ضمن جنگیدن تا آخرین گلوله، با انفجارنارنجکهای خویش، فدائی وار به زندگی خود پایان دادند. پیکررفیق مسعود به همراه پیکرچهاررفیق دیگر، در" سید نظام" در نزدیکی "مجاور محله " قائم شهر به خاک سپرده می شوند. بدین ترتیب چریک فدائی خلق رفیق محمد حرمتی پور ( مسعود )، این یاورخلق فلسطین و ظفّار، این رزمندۀ پر تلاش و خستگی ناپذیر، با آفریدن برگ زرینی در مارش مقاومت خلق ایران، در یادها جاودانه خواهد ماند. یادش همواره یـاد بـاد.                                                                      
   # -  برای آگاهی و آشنایی بیشتر از زندگی انقلابی و فراز های مبارزاتی وی، به نوشته " از سحر تا ظهر خونین چریک " در همین مجموعه نگاه کنید.                                                                                                                                           

     جان باختگان جنگل                                                                                                        صفحه 14 

                                                                                                                                                                                                                                                               
                                                                                    
    رفیق اسد رفیعیان ( جلیل ) در سال 1330 دریک خانواده کارگـری دراصفهان متولد شد. وی بعلت فقر و تنگدستی خانواده، مجبور بود  خیلی زود کار کردن را شروع نماید و بطورملموس وعیـنی استثمار وسرکوب نظام سرمایه داری وابسته را لمس ودرک کـند. درسال 54 روانه تهران گشت وبه کارگـری درکارخانه ها ادامه داد. اودرهر کجا که  کار می کرد، می کوشید  فعالانه درمبارزات کارگری محیطش شرکت جوید وبدلیل توانایی ها وقابلیت هایش به یکی ازفعالین عملی کارگری تبدیل شد. وی که اکنون کـارگری آگاه ومبارز بود به هواداری از " سازمان چریکـها " روی آورد واز ایده های سرخ و انقلابی  سازمان  دفاع می کرد. رفیق جلیل درمبارزات وسیع توده ای سال های 57ـ56 نقش برجسته ای ایفا نمود.                                         
    رفیق اسد درسال 58 وبا اعلام موجودیت چریکـهای فدایی خلق، با طرد مواضع راست روانه وسازشکارانه رهبری             " سازمان چریکها "، آگاهانه به این جریان پیوست وبه مبارزات خود تداوم بخشید. فعالیت هایش بویژه درخانه کارگر در سالهای59-57 ودرمیان کارگران بیکار هنوز دریادها باقی است. او مبلغی توانا، سازمانده، وسخنور برجسته ای بود وحرکات کارگری فراوان، منجمله تحصن کارگران بیکار را درجلوی وزارت کار سازماندهی کرد. همواره بعنوان نماینده کارگران مورد احـترام واعـتماد بود. رفیق جلیل عضو چریکهای فدایی خلق بود ودربخش کارگری تشکیلات فعالیت می کرد. وی درسال 59 بمنظوریادگیری آموزش های بیشتر سیاسی ونظامی وشرکت درجنبش خلق کرد، به این منطقه انتقال یافت. وی درجریان انشعاب سال 60 که در تشکیلات چفخا پدیدآمـد، با مواضع وایده های انقلابی چفخا ( ارخا ) همبستگی وهمراهی نمود وبه ستون چریـکی جنـگل اعزام گردید. رفیق اسد که وجودش سراسرشور ومبارزه بود درجمع رفقای جنگل بنحوی خستگی ناپذیرو با روحیه ای شاد و سرشار ازامـید، تأثیرگذاربود. رفیق جلیل درعملیات حـمله به مقر پاسداران درایستگاه پارک جـنگلی آمـل، شرکـت داشت ودر جریان همین عملیات بود که وی توانست یکی ازمهره های رژیم، آخوند شریفی فرد، رئیس دادگاه های ضدانقلاب گرگان و  پسرپاسدارش را که محافظ وی محسوب می شد، را شناسایی کرده وبدست اعدام انقلابی بسپارد. رفیق اسد رفیعیان که مدت 7 ماه شرایط سخت وطاقت فرسای مبارزه چریکی درجنگل را پشت سرگذاشته بود، سرانجام درنیمروز چهارم فروردین 61 بهمراه 4 رفیق دیگرازرفقای قهرمانش درجنگل های شیرگاه مازندران (خی پوست) به محاصره نیروهای رژیم ضدانقلابی جمهوری اسلامی درآمد. این کـارگر آگاه وکمونیست درنبردی حماسی ورویاروی، هم چون سلفش چریک فدایی خلق رفیق جلیل انفرادی    ( دبیر سندیکای کارگران  جوشکار ومکانیک - عضو گروه سیاهکل ) جانش را در راه رهایی طبقه اش فدا نمود. پاسذاران ضدخلق، پیکر بی جان رفیق را صلیب وار از درختی اویزان کردند. بی شک رزم سرخ و بی امان کارگرانی چون او، نوید بخش  رهایی طبقۀ کارگر است . یادش گـرامـی بـاد.                                                                                      

    جان باختگان جنگل                                                                                                           صفحه   15 
                                                      

    رفیق جواد رجبی (  احمد ـ  فرشاد  ) درقائم شهر ( شاهی سابق ) دریک خانوادۀ کارگری بدنیا آمد. وی تحصیلات ابتدایی را در این شهر گذراند وبعلت وضعیت معیشتی خانواده تحصیلاتش  نیمه کاره ماند وبه کار روی آورد. این آشنایی با رنج وسـتم حاکم برمحرومان وکارگران، عزم وی را در مبارزه با وضعیت موجود راسخ تر نمود و از وی شخصیتی متین و مقاوم ساخت .  
    رفیق جواد با اوج گیری مبارزات توده ها در سال 57 ـ 56 فعالانه در مبارزات کارگری و آزادیخواهانه توده ها، در قائم شهر شرکت جست و به هواداری از سازمان چریکـها برخاست. با اعلام موجودیت چریکـهای فدایی خلق در سال 58  به این جریان پیوست وبه دفاع از مواضع و ایده های آنان پرداخت. وی در سال 59  برای گذراندن دورۀ آموزشی سیاسی ـ نظامی، به کردستان اعزام گردید که با توانایی و قابلیت های خوبی این دوره را به پایان رساند .                                                        
    در جریان انشعاب سال 60  که در تشکیلات چفخا روی داد، از مواضع واهداف چفخا ( ارخا ) دفاع نمود و در ستون چریکی  جنگل سازماندهی شد. رفیق جواد ازابتدای حرکت تا 4 فروردین سال 61 به مدت هفت ماه به مبارزاتش در جنگل تداوم بخشید و با استواری و استقامت مثال زدنی در تحمل انواع شدید رنج ها، خستگی ها، گرسنگی ها در راهپیمایی های طولانی؛ روحیۀ بالایی از خود نشان داد و همواره موجب تشویق دیگر رفقا نیز بود. وی در عملیات های حمله وتسخیر مرکز پخش تلویزیونی     (  سوردار) در نور مازندران ؛ حمله وتسخیر مقر بسیج در شیرگاه مازندران، با توانایی و شجاعت بالایی شرکت نمود .
    رفیق جواد رجبی ( فرشاد ) در روز 4  فروردین سال 61  بهمراه 4 رفیق دیگر در جنگل های اطراف شیرگاه مازندران       ( خی پوست ) به محاصره نیروهای رژیم جمهوری اسلامی  ( متشکل از کلاه سبزها ، پاسدار وبسیج ) در آمد و در این نبرد   نابرابر ضمن جنگیدن تا آخرین گلوله، در راه اهداف رهایی خلقش مبتنی بر آزادی و سوسیالیسم جان باخت. یادش گـرامـی.     

    جان باختگان جنگل                                                                                                                   صفحه 16  
                                                           

    رفیق حسن عطاریان (حسن) در یک خانواده زحمتکش در شهر بابل به دنیا آمد. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند. آغاز فعالیت های سیاسی اش در دوران دانشجویی بود و از همین زمان با اندیشه های مارکسیسم ـ لنینیسم آشنا شد.                                                                                                                                                            در جریان مبارزات سال های 57ـ 56 توده ها، در شهر بابل بطور فعال شرکت جست و دراغلب تظاهرات وتجمع های انقلابی نیز حضور پیگیر داشت. وی با هواداری از " سازمان چریکها " در بخش دانشجویی " پیشگام " سازمان فعال بود.        
    رفیق حسن که  با دیدی انتقادی به مواضع و عملکرد سازمان می نگریست، بتدریج از مواضع راست روانه " سازمان " فاصله گرفت و با جمعی از همفکرانش در بابل و تهران - گروه موسوم به " پارتیزان های 17 شهریور" - همراهی نمود و از مشی مسلحانه دفاع می کرد.                                                                                                                                      
    به دنبال اعلام موجودیت چریک های فدایی خلق در خرداد 58، گرایش به این جریان در رفیق حسن و برخی دیگراز گروه - شان تقویت گردید. سرانجام بعد از ضربه خوردن و ازهم پاشی گروه مذکور درجنگل های اطراف آمل، رفیق حسن به چفخا پیوست. وی در سال 59 برای آموزش سیاسی- نظامی به کردستان اعزام گردید. در جریان انشعاب  سال 60 از چفخا، وی از مواضع و اهداف چفخا (ارخا) پشتیبانی ودفاع نمود ودر ستون چریکی جنگل سازماندهی شد. رفیق حسن به مدت هفت ماه یعنی از ابتدای حرکت جنگل از دوم شهریور سال 60 تا چهارم فروردین سال 61، به مبارزاتش درآنجا تداوم بخشید. متانت و بردباری، مقاومت در برابر گرسنگی ها وراهپیمایی های طولانی، پیگیری و تلاش خستگی نا پذیرش در غلبه بر مشکلات فردی و جمعی، همواره انرژی بخش دیگر رفقا بود.                                                                                                             سرانجام رفیق حسن در محاصره ای که در 4 فروردین سال 61 در جنگل های خی پوست مازندران اتفاق افتاد، بهمراه چهار تن دیگـر از رفقایش تا آخرین گلـوله با نیـروهای مزدور رژیم جمهـوری اسلامی جنگـیـد و ضمن بهـلاکت رساندن تعدادی از مزدوران در نبردی نا برابر، با انفجار نارنجک خویش، فدایی وار جان باخت و تا آخرین نفس از آرمانش ـ آزادی و سوسیالیسم جانانه دفاع کرد . یادش گـرامی بـاد.                                                                                                                      
                                                 
                                                     
  جان باختگان جنگل                                                                                                                  صفحه 17  

   رفیق عبدالرسول ( عباس ) عابدی ( رضا ) درسال 1328 درشهر بابل متولد شد. وی تحصیلات ابتدایی ومتوسطه را دراین شهر گذراند وپس ازاتمام خدمت سربازی ( سپاهی دانش )؛ معلم یکی ازمدارس روستایی دراطراف بابل شد. وی با لمس و درک  شکاف طبقاتی موجود درجامعه ودیکتاتوری حاکم برآن، به مبارزه برخاست و درارتباط با شاخه مازندران " سازمان چریکها " قرار گرفت. رفیق رضا طی این دوره نقش فعالی درپخش اعلامـیه ونشریات سازمان داشت. وی درسـال54  دستگـیر وروانه  شکنجه گاه شاه گردید؛ اما اومقاوم واستوار از این مبارزه نیز سربلند بیرون آمد و در بیدادگاه های رژیم وابسته به امپریالیسم شاه به حبس ابد محکوم گشت.  
    رفیق عباس درزندان اوین، مرزبندی اش با نظرات انحرافی رفیق جزنی را به نمایش گذاشت و قاطعانه از نظرات و خط رفیق احمـدزاده دفاع می کرد. وی درسال 57 همراه با اوج گیری مبارزات توده ها وبدست توانای توده ها از زندان آزاد گردید  و در مبارزات توده های بپاخاسـته در بابل فعالانه شرکت جست. رفیق عبدالرسول از زمره رفقایی بود که در بحث های اولـیه مربوط به چگونگی اعلام مواضع چریکهای فدایی خلق ومرزبندی با رهبران اپورتونیست سازمان چریکها، شرکت داشت وتمام انرژی وامکانات خود را درخدمت به این جریان انقلابی قرار داد. وی دربخـش انتشارات سـازمان وبویژه انتشار خبـرنامه مازندران چفخا  نقش فعالی داشت. رفیق رضا در سال 59 به شاخه کـردستان انتقال یافت وضمن ارتقاء آموزش های سیاسی ونظامی درچندین عملیات موفقیت آمیزچریکها در کردستان شرکت داشت. وی درجریان انشعاب سال 60 درچریکهای فدایی خلق، با دفاع از مواضع انقلابی وخط بازگشایی جبهه شمال، با جریان چفخا ( ارخا) همراهی نمود. دراین زمان رفیق رضا در بخش تدارکات جبهه شمال سازما ندهی شد وجزو اولین رفقایی بود که به ستون چریکی جنگل منتقل گشت .    
      رفیق رضا ازابتدای حرکت ستون چریکی جنگل از دوم شهریورسال 60 تا 4 فروردین سال 61 درسخت ترین شرایط تطبیق و تحرک ستون چریکی جنگل، بیش از 7 ماه، با روحیه ای مقاوم وپیکارجو، به مبارزه اش تداوم بخشید ودرعملیات های حمله و تهاجم به مقر سپاه پاسداران درایستگاه جنگل بانی آمل وعملیات تسخیر پایگاه بسیج درشیرگاه مازندران شرکت داشت .      
    سرانجام رفیق عبدالرسول عابدی (رضا) که بهمراه 4 رفیق دیگر درجنگل های اطراف شیرگاه (خی پوست) به محاصره ستون اعزامی دشمن، متشکل از سپاه پاسدارن وکلاه سبزها وبسیج درآمده بودند، مانند دیگر رفقا به نبردی قهرمانانه وتا پای جان دست زد وآنگاه که گلوله هایش به اتمام رسید، درعملی فدایی وار، با انفجار نارنجک به زندگی خود پایان داد وچندین مزدور رژیم جمهوری اسلامی را نیز بهلاکت رساند و زخمی ساخت. رفیق رضا با جان باختن در مبارزه ای رویاروی با دشمن خلقهای ایران، وفاداری اش به آرمان سرخ فدایی را جلوه گر ساخت وبدینگونه است که یادش همراه با صمیمیت و پیگری اش همواره در یادها خواهد ماند. یادش گـرامی بـاد.
   جان باختگان جنگل                                                                                                                      صفحه  18 

                                                                   
                                                    از سحر تا ظهر خونین چریک
                                            (زندگی‏نامه  چریک فدایی خلق رفيق كبير محمد حرمتی‏پور)
  سحــر:
    با آغاز حركت انقلابی و نوين چريكهای فدائی خلق ايران در سال‏های 50- 49  (سياهكل و ديگر شهرها) ، فضای ايران آكنده از طنينی پر طپش گشت، طنين پر شكوه آغاز مبارزه مسلحانه. اينك سر آغاز جنبش نوين خلق‏های ايران به وسيله مردان و زنانی پايه‏گذاری می‏شد، كه پيشاهنگ راستين خلق‏اند و اين اصل را ثابت كرده‏اند كه: «پيشاهنگ نمی‏تواند پيشاهنگ واقعی باشد، مگر اين‏كه چريك فدائی خلق باشد». 
در سپيده دمان يك صبح بهاری سال 1352 رفيق محمد بدون خداحافظی از فرزند و همسرش از محيط خانواده پا فرا نهاد، تا دنيای بزرگتری را درآغوش كشد، دنيای والای فدائی و برای رهائی خلق و در رأس آن پرولتاريا. اين جهش با ملاقات رفيق كبير حسن نوروزی انجام پذيرفت و بدين‏گونه رفيق «مسعود» دور از چشمان هرزه‏ گرد ساواك و پليس امپرياليستی شاه، زندگی انقلابی را آغاز كرد. قبل از اين در تماس با رفيق كبير صبوری (بهروز) با «سازمان چريكهای فدائی خلق ايران» ارتباط داشت.                                                                                                                                        ضربات سال50 برای چند ماه باعث قطع ارتباط‏ش با سازمان گرديد. رفيق مسعود در اين مدت با تلاش پی‏گيـرانه و مصمـم به قصد ارتباط‏ گيری آتی با «سازمان»، به سازماندهی رفقائی كه با پاك ‏باخـتگی تمام آماده نثار تن و جان خود برای رهائی ستـم‏ ديدگان بودند، اقدام نمود. اين رفقا هشت تن بودند كه با آگاهـی به تئوری ظفرنمون ماركسيسم ـ لنينيسم، در شرايط آغاز جنبش نوين انقلابی، در جهت اقدام به مبارزه مسلحانه و پيوند يافتن با چريكهای فدائی حركت می‏كردند. اين رفقا دردو تيم چـريكی در قائم‏شهر (شاهی سابق) و بابلسر استقرار داشتند. مسئوليت يك تيم به عهده چريك فدائی خلق رفيق شهيد عباس كابلی بود و رهبری تيم ديگر را رفيق مسعود به عهده داشت. عمليات انفجار كازينوی بابلسر و ديگـر اقدامات تداركاتی و تبليغاتی با تـراكـم خوب و كوشش مداوم؛ در شهرهای شمال انجام می‏گرفت. در اواخر تابستان 1351 در حالی‏كه سازمان در جريان باز سازی ضربات آن دوره بود، شايستگی كليه رفقای هم گروه رفيق مسعود در پيوستن به «سازمان» تائيد گرديد. با پيوستن اين رفقا بويژه در آن مقطع قدرت آتش، توان تشكيلاتی و در يك كلام استحكام «سازمان» ، فزونی قابل ملاحظه‏ای يافت.
   جان باختگان جنگل                                                                                                                      صفحه  19  
    پراتيك واحد رفقای شهيدی چون : مسعود، عباس كابلی، خسروی اردبيلی ( دادشی )، محسن نوربخش، حق‏نواز، خراط‏پور، لنگوری و … در كنار رفقای كبيری چون حسن نوروزی، علی‏اكبر جعفری و حميد اشرف و … بخوبی بيانگر اين امر است‏كه چه خشم و آتشی می‏توانست بر پا شود و شد، ( سلسله عميلات‏های سال‏های 53 ـ 51 ). رفيـق مسعود، بعد از مدتی فعـاليت در تهران و اصفهان و .. به همراه چريک فدائی خلق رفيق شهيد ايرج سپهری كه پس از بازگشت از فلسطين با سازمان تماس گرفته بود ، برای سازماندهی امر تداركات و روابط انترناسيوناليستی «سازمان»، عازم فلسطين شد.
    در افـــق فـــلات :
    دوچريك، دو ياور خلق، با عبورازصحراهای سوزان مرزهای جنوبی ميهن خود، با عبورازموانعی چون بی آبی مداوم، گرسنگی، مأمورين «استخبارات»، شرطه‏های گوناگون و مشكلات ديگر در كنار خلق فلسطين قرار گرفتند تا به اجرای وظيفه‏ای مضاعف، در جهت جنبش انقلابی خلق‏های ایران و فلسطين، خاطره ابوالعباس (رفيق صفائی فراهانی) را دوباره زنده سازند. در اولين باری كه رفقا عازم فلسطين بودند توسط مأمورين دولت عراق، جهت شناسائی و بازجوئی به زندان برده می‏شوند. رفيق مسعود در زندان به خاطر رفتار غير انسانی مأمورين امنيتی عراق با يك زندانی عراقی اعتراض می‏كند، كه مأمورين امنيتی چند نفره به رفيق هجوم می‏آورند و او را مورد ضرب و شتم شديد قرار می‏دهند، بنحوی‏كه رفيق بی هوش می‏شود. بعد از اين‏كه هويت رفيق برای آنان روشن گرديد، از اين واكنش اصولی و انسانی تحت تأثير قرار گرفتند.
    حماسه‏ها و شخصيت والای اين دو چريك فدائی، ابو سعيد ( ايرج سپهری ) و ابو جمال ( رفيق مسعود ) را تمامی سازمان‏های انقلابی منطقه و ياوران واقعی خلق‏ها  از فلسطين تا ظفّار، از يمن تا سوريه به ياد دارند. كليۀ چريكهای فدائی خلق  که از سال 53 به بعد به جنبش‏های انقلابی فلسطين و ظفّارمی‏پيوستند، همگی از رهبری ابو جمال (مسعود) برخوردار بودند. هنگامی‏كه جنگ اكتبر سال 1973 آغاز شد، در رأس تعدادی از چريكهای فدائی و از جمله فدائيان فلسطينی، در كنار خلق فلسطين مبارزه كرد. روحيه عالی و شهـامت انقـلابی ابوجـمال و هم‏رزمانش در يـاد هم‏ رزمان فـلسطينی‏شان، كـه در آن‏زمان در «جولان» می‏ جنگيدند، همواره زنده است. نام‏های ابوجمال وابوسعيد دو نام برجسته‏ای است‏ كه دركنارابوالعباس بيانگرروحيه انترناسيوناليستی چريكهای فدائی خلق ايران می‏باشد. رزمندگان قديمی فلسطينی همواره با احترام از آن‏ها ياد می‏كنند و آن‏ها را شهدای خود نيز می‏دانند. در سال 1353 رفيق مسعود طی سفری كه به يمن داشت با رهبران انقلابی يمن و عمان ديدار كرد. از نتايج اين ديدار، اتخاذ تصميم درباره اعزام رفقائی از «سازمان» جهت آموزش و شركت در جنبش انقلابی، استفاده از فرستنده راديوئی و گشايش دفتـر نمايندگی رسمی «سازمان»، درعـدن بود كه بنـوبه خود تأثيـر شايانی در گسترش روابـط بين‏الملـلی و ارتباط خارجی «سازمان»  داشت. رفيق مسعود به حكـم مسئوليت‏اش ( رهبری شورایعالی بخش خارج  «سازمان» ) ، در استفاده از راديوی «ميهن‏پرستان»، كه به كوشش هواداران جنبش مسلحانه ايران ايجاد شده بود، نقش ويژه‏ای داشت. پس از بررسی‏های اوليه، رفيق مسعود طرح ايجاد ارگان تشكيلاتی ويژه خارج از كشور را بر اساس نيازهای آن دوره به «سازمان» ارائه داد كه با تصويب آن طرح، ارگان مذكور بطور عملی كار خود را آغاز كرد.
    بر اساس طرح مذكور «سازمان» علاوه بر دخالت مستقيم در رهبری جنبش دانشجويان و دانش‏آموزان هوادار و ايرانيان مقيم خارج از كشور، توانست رابطه نزديكی با نيروها و جنبش‏های آزادی‏بخش منطقه و جهان برقرار نمايد، كمك‏های انقلابی اعم 

    جان باختگان جنگل                                                                                                                    صفحه  20   
از مادی و تجربی را كه در چارچوب روابط انترناسيوناليستی در اختيار «سازمان» و یا بالعکس از سوی "سازمان" در اختيار آن‏ها قرار می‏گرفت، را كاناليزه نمايد. 
    پیش از سال 55 گروهی معروف به «ستاره»، در يك پروسه تجانس با «سازمان» قرار داشت. در طی مبارزه ايدئولوژيك اين جريان با «سازمان»، رفيق مسعود تضادهای اساسی ميان نظرات اين گروه و «سازمان» يافت. در نتيجه با قاطعيت يك چريك فدائی، با ايمان براه سرخ فدائی و در دفاع از ميراث‏های گرانبهای سياسی و ايدئولوژيك، در مقابل اين جريان انحرافی ايستاده و طی يك ‏دوره مباحثه و مبارزه، آن‏ها را  که حتی با قبضه كردن امكانات «سازمان» به نفع گروه خود، قصد تحت فشار قرار دادن «سازمان» را داشتند، افشاء و طرد نمود.
    در سال 55 «سازمان» متحمل يك‏رشته ضربات می‏شود. بعد از درگيری حماسی مهرآباد كه طی آن ده تن از رهبران و كادرهای «سازمان» ، چندين ساعت با مزدوران شاه كه با نيروی زياد و سلاح‏های نيمه سنگين و حتی هلی‏كوپتر خانه مسكونی چريكها را مورد يورش قرار دادند، در نبرد بودند و همگی شهيد شدند، رژيم مزدور شاه اعلام كرد كه رفيق محمد حرمتی‏پور نيز در اين درگيری به شهادت رسيده است. اين دروغ رژیم شاه ناشی از ترس و وحشت رژيم‏های مزدور امپرياليسم از چريكها و رزم آن‏هاست. وقتی شناسنامه رفيق، که همراه رفيق ديگری بود، بدست آن‏ها افتاد با خوشحالی و شتاب‏زدگی به اصطلاح پايان كار چريكهای فدائی خلق را اعلام كردند و با اين كار سر انجام خود را بی آبرو ساختند. بعد از جريانات و ضربات سال 55، بار ديگر ارگان تشكيلاتی ويژه خارج از كشور به كار خويش ادامه داد. در آغاز رفيق مسعود و بعدها با همكاری رفيق اشرف دهقانی مسئوليت ارگان مذكور را تا آستانه قيام برعهده داشت. نبض زندگی انقلابی رفيق مسعود در طی فعاليت در خارج از كشور با ضربان زندگی «سازمان» در داخل نواخته می‏شد. اوج و فرود حركات «سازمان» و جنبش با انعكاسی مستقيم، تأثير ژرف خود را در افق ديدِ رفيق بر جای می‏نهاد. در طی مكاتبه قبل از ضربات سال 55 ، رفيق مسعود نسبت به انباشتگی زياد تيم‏های چريكی در شهرها و لزوم گسترش مبارزه مسلحانه به روستاها ( جنگل )، به رفيق كبير حميد اشرف هشدار داد كه متأسفانه اين هشدار بجا و حياتی كارساز نيآمد و سير حوادث آتی؛ درستی پيش‏بينی‏های رفيق را آشكار كرد. هم‏ چنانكه با انتشار پيام دانشجو شماره 4 در آذر ماه 1356 كه در آن با شيوه‏ای غير اصولی و بی‏پرنسيب خط‏ مشی «سازمان» تغيير يافته اعلام گرديد، رفيق مسعود به عينه كيفيت نزولی «سازمان» را دريافت و آينده فلاكت‏ بار آنرا پيش‏بينی نمود. به رفقای «سازمان» اعلام داشت كه «بايد از نو سازمان بسازيم» كه با انتشار كتاب «درباره شرايط عينی انقلاب» قدم در راه اين اعتقاد اصولی نهاد. در عين حال رفيق بارها و بارها از رهبران اپورتونيست سازمان درخواست می‏كند كه جهت بحث و مبارزه ايدئولوژيك به ميهن مراجعت كند، اما به بهانه‏های گوناگون موافقت نمی‏شود. 
   ظهــــــر خونيـــــن: 
    آهسته آهسته نا له‏ها فرياد گرديد و ذره ذره اعتراضات، تظاهرات و درگيری توده‏ها، در گرماگرم مبارزه ضد امپرياليستی به سيلاب آهن و آتش تبديل شد. خشم خلق در22-21 بهمن ماه 57 شكوفا گشت و قيام خلق رخ نمود. چريك فدائی، به يمن مبارزه چندين ساله در جريان اوج ‏گيری مبارزات توده‏ها و قيام، با اقبال عظيم توده‏ها روبرو گشت. گل بوته‏های خونين در گوشه و كنار خيابان‏ها و شكنجه‏ گاه‏ها اكنون در بستان رزم توده‏ها، گل آذين می‏بست.

     جان باختگان جنگل                                                                                                                   صفحه  21 
   اما همه اين‏ها از ديد تیز بين چريك فدائی خلق رفيق مسعود، شرايط حال بودند كه بدون پيوند درست و راستين با آينده ثمری نمی‏توانست داشته باشد. رفيق چكيده و عصاره جوهر سياست پرولتری يعنی تعرض را عميقاً و دقيقاً درك كرده بود. از اين زاويه، ايستائی و در خود فرو رفتن «سازمان» و چشم به آينده نداشتن آنرا؛ پوسيدن و مرگش تشخيص داد. هشدار داد، استدلال كرد، فرياد بر آورد، اما دم گرم انقلابی در مغز سربی و سرد فرصت‏طلبان مسلط بر «سازمان» مؤثر نيفتاد. به حكم ضرورت، چريك فدائی، برای نجات مشی و اعتبار فدائی، برای استوار ماندن تنها راه درست رهائی خلق‏ها، بار ديگر از صفر آغاز كرد، بی شك نقطه قوت و قدرت عظيم رفيق در همين‏جا نهفته است. در دريای انقلاب قاطعانه به پيش رفتن، در به پا كردن توفان پيكار توده‏ها تلاش كردن و در اين راه سر از پا نه شناختن، ازمصائب نهراسيدن و در يك كلام روحيه فدائی را جلوه‏ گر ساختن، اين است قدرت واقعی در شروع از هيچ . اين آخرين باری بود كه رفيق در جريان قيام به ميهن باز گشت ولی اولين بار نبود. در طی فعاليت انقلابی، بارها در جهت انجام وظايف مبارزاتی به ميهن رفت‏و‏آمد می‏كرد. در شهريور ماه 52، هنگامی‏كه ازيك مأموريت از مرزهای جنوبی به همراهی رفيق شهيد ايرج سپهری به ميهن باز می‏گشت، در قبرستان آبادان مورد شناسائی عناصر دشمن قرار گرفت. رفقا بعد از كشتن مزدوری كه قصد دستگيری آن‏ها را داشت و با مصادره يك اتوموبيل ژيان توانستند از منطقه دور شوند، اما مزدوران ژاندارمری دشمن كه در جريان واقعه قرار گرفته بودند، راه را بر آن‏ها بستند. رفقا هنگامی‏كه به راه‏ بندان رسيدند بدون اين‏كه از سرعت خود بكاهند، به راه‏ بندان زدند و در مقابل چشمان وحشت‏زده مزدوران اين محاصره را با حالت جنگ و گريز در هم شكستند و هنگامی‏كه به داخل شهر آبادان رسيدند؛ با يك دسته ديگر از مزدوران روبرو شدند كه بر سر راه آن‏ها كمين كرده بودند، هم‏چنان‏كه در حال جنگ و گريز بودند؛ مهمات خود را تقسيم كردند و قرار بعدی را گذاشتند و برای آن‏كه نيروهای دشمن را پراكنده سازند، تصميم گرفتند كه هر كدام از يك‏ طرف ضمن تهاجم و دفاع ، محاصره جديد را نيز پشت سر بگذارند.
    رفيق ايرج سپهری، هم‏چنان‏كه می‏دانيم به علت مريضی و گرما زدگی نتوانسته بود از مسير ويژه خود به سرعت عبور كند و در نتیجه مجبور به درگيری شد كه تا آخرين گلوله خود با دشمنان جنگيد و آخرين نارنجك خود را در ميان خود و دسته‏ای از مزدوران شاه منفجر كرد و شهيد شد. (راهش پايدار) . دسته‏ای ديگر از مزدوران كه رفيق مسعود را تعقيب می‏كردند، با دیدن جسارت و قدرت مانور رفیق و تیراندازی‏های به موقع وی از تعقیب کردن خودداری كرده و عقب نشينی كردند. رفيق در حالی‏كه تنها چند گلوله در سلاح‏اش باقی مانده بود و سنگی را مانند نارنجك در دست گرفته بود و مزدوران را گاه گاه با آن می‏ترساند، هم‏چنان به دويدن پرداخت تا وقتی‏که متوجه شد، دیگر کسی او را تعقیب نمی‏کند. در این زمان به نقطه‏ای نزديك بهمنشير رسيد ، كه محل زندگی زحمت‏كشان فقير است. او هنگام فرار از راديوی دشمن شنيده بود كه مزدوران مشخصات و نشانی لباس «خرابكار متواری» را می‏دهند. به همين دليل فوراً خود را به رودخانه زد و به يك كپر زحمت‏كش عرب رفت و از او خواست لباس‏های خيس او را بگيرد و يك پيراهن و شلوار خشك به او بدهد. كپر نشين زحمت‏كش با آن‏كه صدای تيراندازی را شنيده بود، هم‏چنان‏كه حيرت‏زده به سر و وضع رفيق نگاه می‏كرد، هويت‏اش را سئوال كرد. رفيق گفت كه چريك فدائی خلق است و بخاطر زحمت‏كشان می‏جنگـد. مرد زحمت‏كش چای و نان و لباس به او داد و پس از ساعتی به همراه وی از راهی دور از دسترس پليس شاه، وارد مركز شهر شد و بعد از تهيه لباس مناسب و تغيير قيافه، در حالی‏كه خبر شهادت رفيق ايرج، وجودش را آكنده از خشم و كينه به دشمن كرده بود، برای ادامه راه او و با عزمی استوارتر از پيش، از اين نبرد قهرمانانه به سلامت جست.

    جان باختگان جنگل                                                                                                                   صفحه  22 
    رفيق مسعود از هرفرصتی هر چند كوچك و از هر امكانی هر چند محدود، بخوبی در جهت گسترش دامنه و عمق مبارزه مسلحانه سود می‏جست و با آگاهی به ستمی كه بر خلق‏های زحمتكش ايران می رفت، بر ضرورت يك‏ پارچگی نيروهای مبارزاتی زحمتكشان سراسر ايران، عميقاً معتقد بود و گام بر می‏داشت. بطوری‏كه با رهنمودهای عملی و فكری رفيق، بسياری از فرزندان زحمتكشان خلق عرب به مبارزه پيوستند و بصورت محفل ـ گروه‏های انقلابی در آمدند و در خدمت جنبش انقلابی خلق‏های ايران به شكل مؤثری حركت نمودند. نمونه اين جريانات گروهی بود كه بعدها با نام نشريه‏ای «النضال» مركز ثقل حركات انقلابی جنبش خلق عرب را در برهه قيام،  تشكيل دادند. 
    رفيق كبير محمد حرمتی‏پور(مسعود) از رهبران و بنيان‏گذاران جريان چريكهای فدائی خلق ايران بود. رابطه ميان او و ساير رفقا در يك كلام تجسم رابطه ميان رفقا و سازمان بود. اين امر را تمامی رفقائی كه در كردستان و جنگل با رفيق همراه بودند با تمام وجود خود حس كردند. رفيق بعد از شكل‏گيری مجدد جريان چريكهای فدائی خلق بعد از قيام، به سرپرستی تيمی برای بررسی وضعيت سياسی و مبارزاتی كردستان، عازم منطقه شد. از آن پس در جنبش اول و دوم خلق رزمنده كرد، نماينده و رهبر چريكها در كردستان بود. كاك مسعود را اغلب رهبران جريانات سياسی و پيشمرگان قديمی جنبش انقلابی خلق كـرد بخوبی می‏شناسند. كاك مسعود مدتی را در پايگاه آموزشی كومله (گورامر) به تعليم پيشمرگه‏های كومله پرداخت و پس از اتخاذ تصميم مبنی بر حركت مستقل، شاخه كردستان چريكهای فدائی خلق را پايه‏ريزی كرد. در جريان جنگ سنندج با شركت مستقيم خود به سازماندهی مبارزات توده‏ها پرداخت و در ميان بنكه‏ها محبوبيتی بزرگ كسب نمود. در ابتدای جنگ مهاباد فرماندهی گروهی از چريكها را به عهده داشت.
    كاک مسعود را می‏بينيم كه با قامتی استوار، در مقابل روش‏ها و تفكرات انحرافی جريانات ديگر نسبت به مبارزه خلق كـرد؛ ايستادگی می‏كند. از عقب نشينی‏های بی موقع، از عدم تعرض لازم و عدم آينده‏ نگری درباره جنبش خلق كـرد، سخت خشمگين است، اما با متانت و شوق فراوان به توضيح و تشريح مسائل می‏پردازد. كاك مسعود را در پايگاه آموزشی چريكها در سردشت می‏بينيم كه هم‏چون پدری مهربان، استادی قاطع، تجريبات ومهارت‏های انقلابی و مبارزاتی خود را به چريكهای آينده تعليم می‏دهد. از زاويه مبارزه درون تشكيلاتی، رفيق مسعود مظهر جنگندگی با انحرافات و نواقص بود. با قاطعيت، با برخوردهای اصولی، اما منعطف و وحدت‏جويانه، به حلقه اصلی مشکلات و نارسائی‏ها دست می‏گذاشت و سازمان را هم‏چون مردمك چشم خود محافظت می‏كرد و در رشد سازمان، رشد جنبش را می‏ديد و با رشد جنبش تحرك سازمان را می‏جست. درك اصولی و درست گسترش جنگ انقلابی و گشايش جبهۀ شمال را به كنگره ارائه نمود كه با تصويب قاطع كنگره سازمان روبرو گشت. از آن پس انرژی بيكران، قدرت سازماندهی و توانائی رهبری رفيق در اين جهت كاناليزه گرديد. بعد از اين‏كه به دلايل مختلف جريان انشعاب در سازمان پيش آمد، رفيق مسعود در روز دوم شهريور ماه 60 ، در رأس اولين دسته از چريكهای فدائی خلق ايران ( ارتش رهائی‏بخش خلق‏های ايران )، به عنوان فرمانده ستون چريكی، قدم در اعماق جنگل‏های مازندران نهاد، جائی‏كه آرزوی چندين ساله خود و جنبش را در آن می‏ديد. در پايگاه تجمع اوليه چريكها در جنگل، زندگی سخت چريكی، راه و رسم جنگ چريكی، تطابق با شرايط سخت طبيعی و تحمل كوله‏كشی‏ها و كم غذائی را، به هم‏رزمان چريك می‏آموخت. در راه‏ پيمائی‏های طولانی و مداوم، در جدال با موانع و بالاخره در حركات ريز و درشت، هم‏چون قلب فروزان «دانكو»، مشعل روشنائی بخش راه‏های پر پيچ و خم جنگ چريكی بود. چشم‏انداز آينده را برای چريكها و سرانجام راه رهائی زحمتكشان را ترسيم می‏كرد.
    جان باختگان جنگل                                                                                                                    صفحه  23   
    رفيق كبير محمد حرمتی‏پور شايسته آن است‏كه «چريك خلق» زيبنده نام او باشد. در شرايطی‏كه به نظر می‏رسيد انرژی و توان گروه به «پايان خود» نزديك می‏شود، تازه انرژی و توان رفیق مسعود هم‏چون منبعی پايان‏ناپذير ظاهر می‏شد و سراسر وجود چريكهای هم‏رزم را فرا می‏گرفت و نيروی محركه‏ای ايجاد می‏كرد كه ادامه حركت را تضمين می‏نمود.
   در شرايطی كه مشكلات و موانع، اختلال در پيشرفت كار ايجاد می‏كرد، راه‏ گشائی عملی و اقدام به موقع رفيق، روح تازه‏ای در كالبد ستون چريكی می‏دميد و آن‏ها را قادر به انجام هر كاری می‏كرد. همه همرزمانش، جريان عبور از رودخانه خروشان دامنه كوه «ترز» را به ياد دارند كه در هوای سرد و برفی زمستان، رفيق اقدام به عبور از آن نمود تا راه را برای ستون چريكی بگشايد؛ اما رفقای ديگر مانع اين‏كار شدند و با شور و هيجان در پی قطع درخت‏ها و ايجاد پل بر آمدند. بدين‏گونه چريك خلق با سكون و درماندگی، كه خلاف رويه و روحيه چريك است مبارزه می‏نمود و عملاً طرق غلبه بر موانع را به ديگران می‏آموخت. در شرايطی كه تحرك مداوم و كم غذائی مستمر، بطور سيستماتيك ستون چريكی را فرسود می‏ساخت، رفيق با شيوه‏های گوناگون كه فقط نوادر رهبران چريكی قادر به انجام آنند، روح تحرك را در جمع برمی‏انگيخت. ايمان رفيق مسعود به پيروزی محتوم راهمان ( مبارزه مسلحانه، هم استراتژی، هم تاكتيك ) و تجربه عملی‏اش چشمه جوشان چنين جلوه‏هائی بود.
    چريك خلق، سلسله عمليات حمله و تسخير راديو تلويزيون مازندران (سوردار) ـ جاده هراز ( ضربه به ايستگاه كرسنگ ) ـ حمله و تسخير مقر بسيج و سپاه شهر شيرگاه و راه ‏بندان اوتوبان ساری ـ قائم‏شهر را طراحی و رهبری نمود. ده سال مبارزه مسلحانه در شهر و كوه با رژيم‏های مزدوری چون شاه و خمينی، رفيق را در شمار يكی از بر جسته ‏ترين كادرها و رهبران جنبش مسلحانه قرار می‏دهد. در طی هفت ماه زندگی در شرايط سخت و پراتيك پيچيده جنگل ( از 2 شهـريور60 تا 4 فروردين 61 ) با اراده پولادين، كينه‏ای عميق به دشمن و اميدی سرشار از آرزوی رهائی ستمكشان از سلطه امپریاليسم، تجسم والائی از سيمای انسان طراز نوين، را عملاً در جمع همرزمان به نمايش گذاشت. او مظهـر اعتماد رفيقـانه، صداقت كمونيستی و منش فدائی بود. اين ويژگی‏ها او را تا اعماق وجود رفقائی كه با اوهم سنگـر بودند و از نزديك زندگی می‏كردند جای می‏داد. هـميشه می‏ گفت : در همان نقطه‏ای كه فكر می‏كنيد كه پايان كار نزديك است، دقيقاً در همان نقطه بايد با قاطعيت و بُرش انقلابی حلقه اصلی معضل را چه در مورد سازماندهی باشد، يا مسئله‏ای ديگر، باز شناسيد و چگونگی جهش از آن وضعيت موجود را بيآبيد و خود مظهر مادی چنين شيوه‏ای بود.
    آخـــــــرين نبــــــــرد:
    تاريخ چنين خواست كه رفيق حرمتی‏پور چهلمين سالگرد تولد خود، يعنی روز 4 فروردين را در جنگل‏های مازندران با خون خود جشن بگيرد. او در اين نبرد آن‏چنان حماسه‏ای آفريد كه حتی مزدوران جمهوری اسلامی نتوانستند با تحسين از او ياد نكنند و خود، جريان اين جنگ خونين و نابرابر را همه جا بازگو كردند. او به همراه چهار تن از هم‏رزمانش در روز 4 فروردين 1361 ساعت يك بعداز ظهر، در پايگاه موقت خويش به محاصره بيش از سيصد تن از سپاه پاسداران، بسيج، كلاه سبز های ارتش يعنی مزدوران رنگارنگ رژيم وابسته به امپرياليسم جمهوری اسلامی در آمد. اين محاصره در شرايطی صورت گرفت كه يك واحد چريكی برای عمليات در اتوبان ساری ـ قائم‏شهر از پايگاه دور شده بود و تعدادی ار رفقا نيز به مأموريت‏های ديگر رفته بودند.

    جان باختگان جنگل                                                                                                                    صفحه 24 
    رفيق حرمتی‏پور در ضمن درگيری بخشی از اسناد سازمانی را از بين برد و به رفيق جواد رجبی مأموريت داد تا به ديگر رفقائی‏كه برای عمليات رفته بودند، به پيوندد و مانع باز گشت آن‏ها به پايگاه گردد. او حتی در سخت ‏ترين شرايط جنگ نيز سازمان و رفقای خود را فراموش نكرد. سر انجام در اين نبرد حماسی، پنج چريك فدائی: رفيق محمد حرمتی‏پور ( مسعود )، رفيق عبدالرسول عابدی ( رضا )، اسد رفيعيان ( جليل )، رفيق جواد رجبی ( فرشاد ) و رفيق حسن عطاريان ( حسن ) با نارنجك‏های خويش به شهادت رسيدند و صفحه‏ای ديگر به تاريخ پر افتخار «سازمان» چريكهای فدائی خلق ايران افزودند و خون سرخ‏شان جنگل سبز «خی‏پوست» شيرگاه را ارغونی ساخت.
    پيكر رفقای شهيد جنگل به وسيله مزدوران جمهوری اسلامی در «مجاور محله» قائم‏شهر، محله زحمت‏كشان مبارز به خاك سپرده شد. خبر شهادت رفيق حرمتی‏پور، چريك فدائی خلق و ياور و هم‏سنگر خلق فلسطين و ظفّار، تمام انقلابيونی كه او را می‏شناختند، را متأثر ساخت. ما می‏توانيم هم امروز به رفيقی كه با شنيدن خبر شهادت او پرسيده بود: «آيا پرولتاريا روزی خواهد فهميد كه درراه رهائی خويش چه فرزندانی را از دست داده است؟» پاسخ دهيم : آری ما مطمئنيم كه تاريخ هيچ‏گاه پی‏گيری و عزم انقلابی رفيق مسعود را فراموش نخواهد كرد. 
   يادش گـرامی و راهش پايدار بـاد!                                   
                                                                                             یوسف زرکار == نیمه دوم اسفند ماه سال 1361 
 

    نوشته حماد شیبانی                                                                                                                    صفحه 25
 

نوشته ای از رفیق حماد شیبانی : 
کامیار لاری را بجانمی آورم . او در سالگرد جان در ره آرمان دادن رفیق حرمتی پور و یارانش ، چریکهای ارخا جمله زیبا و بجایی را در وصف ابو جمال ما بیان داشته است:
"من کامیار افسوس میخورم به مهربانی, صداقت, افتادگی و پاکی که آن زمان مرسوم بود, متاعی که دیگر کم یافت میشود." 
ومن که حمادم میگویم :
" مهربانی, صداقت, افتادگی و پاکی " متاعی بود که یکسره در خورجین داشت محمد حرمتی پور و به آن آراسته بود این انسان کمونیست. این سمبل حرمت در زمانه رفاقت و یکرنگی . ابوجمال سازمان چریکهای فدایی خلق ایران را نماینده ای شایسته بود. با او بود که سازمان را شناختم .اشکهایش را دیدم و لبخند هایش را، بغضش را و مهربانی بیدریغش را، هنگام سوختن دلش از کم لطفی و نا روایی که بزرگ مردی بی بدیل چون حمید اشرف در حقش کرده بود، با برگماری موازی رفیق دیگری به این توهم که ممکن است رفیق مسعود( ابو جمال ما) روزی در برابر زور تشکیلاتی سر به شورش بردارد. ( به نوشته رفیق حیدر مراجعه شود) (بدان "گناه" که از نامه هایش در انتقال نظرات انتقادی رفقای گروه" ستاره" کمی بوی همدلی با آنها حس شده بود).  سخت گیریش را و مدارایش را دیدم . حوصله اش را برای شنیدن. گرمای آغوشش را به هنگام دیدار و به گاه بدرقه رفیقانه چشیدم . آموزگاریش را به وقت انتقاد رفیقانه و انتقاد از خود صمیمانه. و سوگواری بی حدش را به هنگام شنیدن خبر شوم 8 تیر 1355 و مرگ رفیق داداشی و جانباختن محسن عزیز نوربخش و فرهاد سپهری نازنین و نیز شکوه عزم و اراده خلل ناپذیرش را در گشایش یک دو جبهه دیگر مشابه کردستان در ستیزه با ددمنشانِ غارتگرِ دستاوردهای قیام بهمن شاهد بودم و قهرمانیها و پایداری تاپای جانش را در جنگل شمال و و رهبری چریکها در کردستان شنیده ام. 
مدارایش را در عین پافشاریش بر آنچه باورداشت . افسوس که رها کرد ما را در دام چاله ای که نارفیقان نیمه راه سر راه  ما بپا کرده بودند. هم آنان که در رهبری سازمان رخنه کرده بودند ، در آستانه قیام ، دریغا و صد دریغ که او و یاران صادقش چون اشرف دهقانی ها، صبوری ها و سنجری ها و دهها رزمنده شریف دیگر را در یک جدایی تحمیلی در اثر فتنه ای شوم توسط کسانی که بعدها به عنوان رهبری منحوس اکثریت شناخته شدند، از دست دادیم و چه کسانی بجای آنها در کنارمن قرار گرفتند.
یاد عزیزش که و جود ثمر بخش او مظهر شجاعت، عزت و پاکدلی چریکهای فدائی خلق بود در دل مردمان بویژه آنان که او را از نزدیک می شناختند هماره زنده است. " من این گل "را هم میشناسم.

    نوشته حماد شیبانی                                                                                                                    صفحه  26 

سیمین بانو (همسر ابوجمال و مادر اخگر) رفیق چریک مان سالها نوه خردسالش را کنار رودخانه ای نزدیک خانه شان میبرد و برایش قصه رفتن پدر بزرگ ( محمد حرمتی پور) را که با ماهی ها به سفر رفته است نجوا میکرد. کودک همواره دلخوش بود که 
بابا بزرک ندیده را ماهی ها با خود به سفر برده اند و روزی هم باز خواهند آورد. حالا آن کودک، جوان رعنایی که دیگر فهمیده است که قهرمان افسانه مادر بزرگ هرگز بر نمی گردد. نه! بر نمیگردد!. 
                                                                                            حماد شیبانی -25.03.021 
 

    جان باختگان در شهرها                                                                                                             صفحه  27 

رفقای جان باخته در شهر ها : 
1-      علی         علامه زاده 
2-     اسماعیل     گل محمدی                                                                        
3-     فرشاد          سپهری
4-      عبدالرحیم    صبوری                                                             
5-      علی اصغر     زندیه
6-      بهمن       راد مریخی
7-      محسن      فرزانیان
8-      نسرین   نیک سرشت
9-      قدرت الله   طالب نژاد
10-      مهرداد    مینا سیان
11-      مرتضی      دُربین
12-      اسماعیل     حبشی
13-      جمال        بابایی
14-      فرهاد          ؟؟
15-      اسد            ؟؟  
16-     ایرج   مظاهری 
                                                                                                                                                                                                                                                                               
    جان باختگان در شهرها                                                                                                               صفحه   28   

    رفیق علی علامه زاده ( علی ) درسال 1330 دریک خانواده متوسط شهری دربابل چشم به دنیا گشود. وی دوره ابتدائی را در این شهر وسالهای متوسطه را در دبیرستان دارالفنون تهران گذراند. تحصیلات دانشگاهی اش را  با سرعت و موفقیت به پایان رساند. وی در دوران دانشجویی باشناخت از وضعیت حاکم بر جامعه ، که زیر سیطره دیکتاتوری وابسته به امپریالیسم شاه  قرار داشت و آشنائی با سوسیالـیـسم علمی، ضرورت مـبارزه متشکـل را دریافت و دراین سـالـها در ارتبـاط با گـروهی که  هـوادار    " سازمان چریکهای فدائی خلق " بود، قرار گرفت. رفیق علی در سـال 52 در خانه یکی از دوستانش توسط ساواک دستگـیر و تحت بازجوئی و شکنجه قرارمی گیرد . هوشیاری و مقاومت رفیق، در این جریان موجب می شود که در نهایت به 3 سال زندان محکوم  گردد. وی زندان را به دانشگاهی دیگر برای کسب آموزش بیشتر وعمیق تر برای خود تبدیل می کند و با کوله باری از دانش مبارزاتی در اواخر سال 56 آزاد می شود.                                    .                                                                                                                                         
    رفیق علی در کوران مبارزات سالهای 57 - 56 توده ها، در بابل فعالانه شرکت می جوید و عملاً برتجربیات مبارزاتی خود می افزاید. دراوایل سال 57 همراه با رفیقی دیگر، با موتورسیکلت اش با یک ماشین گشت پلیس تصادف می کند که دراین حادثه رفیق همراه کشته می شود و زانوی رفیق علی دچار شکستگی شدیدی می شود. این حادثه ازنظر روحی وجسمی تأثیرات شدیداً رنج باری بر رفیق برجای می گذارد، اما وی با اراده و استقامت شایان، این ضایعات روانی وجسمانی را که موجب کاهش وسیع تحـرکاتش شده بود، را جبران می سازد و این تلاش وکوشش وی بطـور چشمگیـری زبان زد همگان می شود. اواخـر سال 57 همزمان است با آزادی زندانیان سیاسی که رژیم  شاه، تحت فشار مبارزاتی توده ها، به اجبار بدان دست می زند. آزادی رفیق عبدالرحیم صبوری که با استقبال وسیع توده های شهر بابل همراه می شود، نقطۀ عطفی است که رفیق علی در تماس با وی به فعالیت آموزشی و تبلیغی هواداران " سازمان چریکها " در " پیشگام " بابل می پردازد. با اعلام موجودیت چریکهای فدائی خلق که همـراه با نفی مشی اپورتونیستی حاکـم بر " سازمان چـریکها " بود، رفیق علی نیزبا  موضعی قاطـع از مبارزه مسـلحانه  و نظرات رفیق احمدزاده دفاع می کند و با چفخا همراه می شود. ودراین زمان یعنی از خرداد 58 تا 60، وی در ارتباط با جنبش دانشجوئی و دانش آموزی 19 بهمن هوادار چفخا در تهران، به فعالیت های آموزشی وترویجی می پردازد. رفیق علی مدتی را نیز همزمان  در بخش خبرنامه چـریکهای فدائی خلق ایران ـ مازندران تحت مسئولیت  رفیق عبدالرحیم صبوری به مبارزات انقلابی اش  تداوم می بخشد. وی با بکارگیری توانایی های خویش در زمینه مسائل آموزشی رفقای هـوادار وتنظیم خبـرنامه،  فعالیت چشمگیری از خود نشان می دهد و با توجه به خصوصیات بارزش دربهار سال 60 و قبل از انشعاب به عضویت چفخا پذیرفته می شود .     

    جان باختگان در شهرها                                                                                                               صفحه   29 

                                                                        
    درجریان انشعاب ازچفخا، رفیق علی آگاهانه وقاطعانه از مواضع  واهداف چفخا ( ارخا ) به دفاع وتبلیغ می پردازد و در سازماندهی جدید، مسئولیت سازماندهی و تربیت اندیشه وعمل رفقای هوادار شهر بابل را بعهده می گیرد و به گواهی اکثر رفقا برخوردهای سازنده و راهگشایش دراین مقطع بحرانی، شور و شوق بزرگی در رفقای هوادار ایجاد کرده و موجب ارتقاء روحیه و فعالیت آنان می شود. برگزاری ورزش صبح گاهی دسته جمعی در بابلسر و فعالیت های تبلیغی وسیع در سطح شهر بابل - در پخش تراکتها و اعلامیه ها ویا دیوارنویسی ها - نمونه های بارز آنند. رفیق علی در ضمن یکی از مأموریت های تشکیلاتی که از تهران عازم بابل بود، در پست بازرسی سپاه پاسداران در ابتدای شهر بابل، توسط یک اکثریتی خائن که با سپاه پاسداران مزدور همکاری می کرد، شناسائی و دستگیر می شود. رفیق علی علامه زاده به زیر شدیدترین شکنجه ها در زندان های بابل و ساری کشیده می شود و در هفته دوم دستگیری از فرصتی که فراهم می شود، برای رفقای تشکیلات پیام می دهد که : " قصد دفاع از آرمانم را دارم " . پیام کوتاه ولی گویا بود که چگونه چریک فدائی خلق، از آرمانش که آرمان کارگران و زحمتکشان است، کوتاه نمی آید وتا آخرین لحظه و آخرین نفس دفاع می کند . 
    سرانجام رفیق علی علامه زاده در روز 18 مرداد 1360، در حالیکه بمنظور تحقیر دشمنان طبقاتی اش مصممانه از پذیرش چشم بند خودداری می کند، در برابر جوخه اعدام قرار می گیرد و استوار و سرفراز جان می بازد .  یاد و آرمانش گـرامی بـاد .

 
    جان باختگان در شهرها                                                                                                                  صفحه  30    

    رفیق اسماعیل گل محمدی ( فرهاد ) در یک خانواده متوسط شهری در بابل در سال 1335 بدنیا آمد. وی دوره ابتدائی و متوسطه را در این شهر بپایان رساند. رفیق اسماعیل که با تضادهای طبقاتی و شرایطی که دیکتاتوری وابسته به امپریالیسم شاه در کشور ایجاد کرده بود، آشنائی داشت، از زمره جوانانی بود که به نحوی فعال و مستمر در جریان مبارزات توده ها در سال های  57ـ 56  شرکت می جست و همین امر مسیر زندگی بعدی وی را تعیین کرد.                                                          
    وی  ضمن هواداری از " سازمان چریکها " بمثابه فردی فعال و انقلابی در کوران مبارزات قرار داشت. مواضع راست روانه و سازشکارانه سردمداران " سازمان " ، در رابطه با رژیم تازه به قدرت رسیدۀ جمهوری اسلامی، تناقضات و سؤالات بسیاری را برایش ایجاد کرده بود؛ بنحوی که وی تحقق آرمان ها و خواسته های کمونیستی اش را در آن نمی دید. با اعلام موجودیت چفخا در خرداد سال 58، رفیق اسماعیل از اولین و فعالترین هواداران چفخا در بابل بود که به آنان پیوست. و با فعالیت پیگیرانه، اخلاق و منش کمونیستی اش به یکی از چهره های محبوب در بین هواداران تبدیل شد.                                                      
    رفیق فرهاد جزو اولین گـروه از رفقایی بود که برای کسب آموزش سیاسی و نظامی به پایگاه آموزشی چفخا در کـردسـتان اعزام گردید. وی این دوره را با موفقیت و شایستگی بالائی به پایان رساند. رفیق فرهاد مدتی را در بابل و سپس در تهران، تحت مسئولیت رفیق عـبدالرحیـم صبوری به فعالیت های مبارزاتی و تشکیلاتی اش تـداوم بخشید. وی در جـریان انشعاب سال 60 از چفخا، با آگاهی و قاطعانه از مواضع چفخا ( ارخا ) دفاع و همراهی نمود. در سازماندهی جدید در چفخا ( ارخا )، رفیق فرهاد در یکی از تیم های چریک شهری سازماندهی شد. وی بدلیل توانائی و پیگیری بالائی که داشت با طی زمانی کوتاه به مسئو لیت یک  تیـم چریک شهـری انتخاب گردید و همـزمان عضو شورای فرماندهی تیـم های چریک شهری نیز بود. رفیق فرهاد در تمامی عملیات مسلحانه شهری در این سال بمثابه یک پای ثابت، بنحوی فعال و مؤثر شرکت داشت و بدین ترتیب نفرتش را از رژیم جمهوری اسلامی درعمل اثبات می کرد.                                                                                                                                                                                                                                
     در اواخر سال 60، رفیق اسماعیل گل محمدی ( فرهاد ) مورد شناسائی مزدوران رژیم قرار گرفت و دستگیر گردید. وی بزیر شدیدترین شکنجه ها کشیده شد و بعد از مدت کوتاهی در تهران اعدام گردید. یادش گـرامی بـاد .                                                                                                                               

                                                                       
    جان باختگان در شهرها                                                                                                                  صفحه   31  

                                                                     
                                      
               
                                                                 رفیق فرشاد سپهــری :                                                                                                       

    چریک فدائی خلق رفیق فرشاد سپهــری ( صمد ) متولد شهر بابل، از یک خانواده متوسط شهـری بود. وی پنجمین جان باخته از خانواده سپهـری است. دیگر برادرانش فرخ، فرهاد، سیروس و ایرج، همگی چریکهای فدائی خلق بودند که از ابتدای آغاز فعالیت سازمان و در طی سال های متفاوت، در راه رهایی کارگران و زحمتکشان جان خود را فدا کردند. رفیق فرشاد علیرغم سن پائین اش، مدتی را در شکنجه گاه ها و زندان های رژیم وابسته به امپریالیسم شاه سپری کرد و در جریان اوج گیری مبارزات توده ها در سال 57 ـ 56 به دست توانای توده ها، از زندان آزاد شد. وی که مبارزی جسور و فعال بود، از همان ابتداء در تمامی حرکات وتظاهرات انقلابی در بابل شرکت پیگیر داشت. همگی آنانی که در تظاهرات روز 19 بهمن سال 58 در بابل شرکت داشتند، به عینه دیدند که وقتی یک کامیون وابسته به ملاها و رانندۀ حزب اللهی، به صف تظاهرات راند وعده ای را زخمی کرد، این رفیق فرشاد بود که با جسارت و مهارت، ضمن گلاویز شدن با راننده، کامیون در حال حرکت را به توقف کشاند وبا کمک دیگران راننده را دستگیر و گوشمالی دادند .                                                                                               
    با اعلام موجودیت چریکهای فدائی خلق، رفیق  فرشاد از اولین رفقائی بود که به این جریان که عمیقاً به آن اعتقاد داشت، پیوست و بدلیل قابلیت هایش به عضویت چفخا در آمد. وی در کردستان سازماندهی شد و به مبارزاتش تداوم بخشید، در جریان انشعاب سال 60 در چفخا، رفیق فرشاد ازمواضع چفخا ( ارخا ) پشتیبانی و دفاع نمود و در این رابطه بسیار قاطع و فعال بود. وی در شهریور ماه سال 60 در ستون چریکی جنگل سازماندهی شد و بعداز اندک زمانی از جنگل به یک مأموریت تشکیلاتی اعزام گردید. وی دراواخر شهریور ماه  درشهر آمل مورد شناسائی مزدوران سرکوبگر رژیم قرار گرفت و دستگیر گشت. رفیق فرشاد سپـهـری ( صمد ) پس از تحمل شکنجه های فراوان توسط رژیم جمهوری اسلامی تیرباران گردید.                              
    یاد و خاطره رفیق فرشاد، همانند یاد و خاطره دیگر سپهـری ها، چون ستاره ای درخشان بر تارک جنبش چریکی ایران همواره خواهـد درخشید. یادشان همواره یـاد بـاد .                                                                                                      

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  32 

    رفیق عـبدالرحیـم ( عزالدین ) صبوری ( بهروز ) ، در یک خانـواده متوسط و با فـرهنگ شهری در بابل به دنیا آمد. دورۀ ابتدائی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند. وی که از نوجوانی با کتاب و کتابخوانی آشنائی داشت، در دورۀ متوسطه به فعالیت های ادبی و تئاتری روی آورد. رفیق عبدالرحیم با ورود به مدرسه عالی علوم ارتباطات تهران، دورۀ دانشجوئی را آغاز کرد که همراه با فعالیتی منظم، پیگیروسازمانیافته بود. وی بمثابه یک فعال سیاسی در هسته ای تحت مسئولیت رفیق چنگیز قبادی به فعالیت های مبارزاتی و منجمله،  کنکاش  در تبیین خط مشی و بویژه شیوۀ مبارزه می پرداخت. رفیق صبوری  در مهر ماه سال 50 و در سری ضربات وارده به " سازمان چریکها " دستگیر و به زیر شکنجه های ساواک کشیده می شود. رفیق عزالدین از همرزمان و هم دادگاهی رفقایی چون مسعود احمدزاده و عباس مفتاحی بود که در بیدادگاه رژیم وابسته به امپریالیسم شاه؛ به حبس ابد محکوم گردید. وی در زندان های رژیم نیز، در زمینه های عملی وتئوریک از تلاش مداوم باز نه ایستاد وبمثابه یکی از چهـره های درخشان جنبش نوین کمونیستی، بویژه در زمینۀ نظری بعنوان یکی از مدافعیـن فعال تئوری مبارزه مسـلحانه جلوه کرد. رفیق صبوری نه تنها تبعید به زندان های برازجان و عادل آباد شیراز را تجربه کرد، بلکه درمبارزه ومقاومت علیه یورش مزدوران رژیم شاه به زندان عـادل آبـاد شیراز، در نیمه اول سال 52، نقش وشرکـت فعال داشت وبدین خاطر سلول انفـرادی وشکنجه های ویژه ای را متحمل شد. وی بویژه در مبارزه با انحـرافات ایدئولوژیک درون سازمان چریکهـا، چه در زندان ها     ( قصر و اوین ) و چه دربیرون از زندان ها، در برخورد و نقد نظرات انحرافی رفیق بیژن جزنی، مرزبندی قاطع ونقش بسزائی داشت .                                                                                                                                                             بدنبال اوج گیری مبارزات توده ای درسال های 57 ـ 56 بدست توانای توده ها، جزو آخرین سری ابدی ها، در دیماه 57 از زندان آزاد گشت. رفیق صبوری که مرزبندی قاطع و محکـمی عـلیه انحرافات نظـری در سازمان داشت و بـویژه رهبـری          " سازمان " را در دست عده ای فرصت طلب و سازشکار، با مواضع راست روانه  می دید، بطور علنی و  بویژه در کلاس های آموزشی مارکسیسم ـ لنینیسم کـه در مدرسه عـالی ارتباطات تهـران برگزار می کـرد، و یا در سخنرانی هایش در بابل، خود را فدائی خلق ولی غیر وابسته به " سازمان چریکها " اعلام می کرد و به مقابله با رهبری منحرف سازمان می پرداخت. سرانجام در خرداد ماه سال 58 بهمراه چریکهای فدائی خلق چون اشرف دهقانی و محمد حرمتی پور و .... در اعلام موجودیت جریان چریکهای فدائی خلق نقش بسزائی ایفاء کرد و بعنوان یکی ازرفقای کمیته مرکزی، مبارزات عملی ونظری اش را تاسال 60 در این تشکیلات تداوم بخشید. ازجمله کارهای نظری وی در این مقطع، علاوه براعلامیه ها، مقالات تحلیلی متعدد و یا سری نوارها و مقالات آموزشی درون تشکیلاتی نظیر " مقالات کوچک از لنین بزرگ "،  می توان از " نگاهی به مصاحبه با رفیق اشرف دهقانی " و " سخنی با رفقا ( دربارۀ برخی از مسائل جنبش کمونیستی در ایران ) " نام برد.                                                                                                    
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  33  

    در پی  انتقاداتی که  در درون تشکیلات چفخا، مبنی برچگونگی تطبیق تئوری مبارزه مسلحانه در شرایط سال های بعد از 57، تعیین تاکتیک مناسب، تبیین نقش جنبش کردستان وموارد انتقادی که بر " مصاحبه با رفیق اشرف دهقانی " طرح گردید،  رفیق بهروز نقش مهم وشایان توجهی را در پیشبرد امر مبارزه ایدئولوژیک و تئوریزه کـردن موارد انتقادی درون تشکـیلاتی بعهده گرفت و بهمراه رفیق محمد حرمتی پور( مسعود ) و اکثریت اعضای تشکیلات وهواداران، انشعابی را از چفخا سازماندهی کرد و تشکیلات جدیدی ایجاد شد که نام چفخا ( ارخا ) را بر خود نهاد. بدنبال این نقد نظری، تشکیلاتی و عملی  دو ساله، اکنون رفیق بهروز با انرژی و توان بالائی به سازماندهی و هدایت تشکیلات تازه  اقدام نمود. وی نه تنها تیم های تدارکاتی پشت جبهه شهری، برای تأمین ارتباطات و تدارکات ستون چریکی جنگل را سازماندهی و رهبری می کرد، بلکه با کوشش زایدالوصفی،  تیم های متعـدد چریک شهری و سرانجام " شورای فرماندهی تیم های چریک شهری " را سازمان داد که در طی مدتی کوتاه، چندین عملیات گـوناگـون را انجام دادند. درکـنار این تلاش های بزرگ، درهدایت و کمک به سازماندهـی مجـدد هـواداران در شهرهای مختلف نیز نقش بسزائی داشت وبعلاوه با نوشتن جزوه " نقدی بر مصاحبه ( طرحی از وظایف ) " مبانی نظری تطبیق مشی مسلحانه با شرایط سال های60 را تبیین و تئوریزه نمود.                                                                                    
    رفیق صبوری در طی فعالـیتش، تنها به رشد حرکات مسلحانه، پرورش کادرها و اعضاء، اکتفا  نمی کـرد بلکه تلاش های تئوریک، بزرگترین مشغله ذهنی اش را تشکیل می داد. بعلاوه با دید همه جانبه ای که داشت، در تلاش های آگاه گرانه و هنری نیز توانائی خود را نشان داد. تدوین وتنظیم پرسش نامه های روستائی و کارگری، برای جمع آوری مواد خام برای تحلیلی زنده تر از جامعه بمنظور تدوین بـرنامه سازمان، نوشتن متن گـفتاری و انتخاب موزیک متن فیلم " کردستان سنگر آزادگان "  و یا تنظیم شعر وانتخاب آهنگ مناسب در تهیه و آماده سازی سرود " بوته آتش " (پارتیزان)  برای تشکیلات از جمله این مواردند، که نقش بزرگی در آنها  داشت .                                                                                                                           
    سرانجام چریک فدائی خلق رفیق عبدالرحیم ( عزالدین ) صبوری ( بهـروز ) که تداوم مبارزه دو نسل از چریک های فدائی خلق - قبل و بعد از قیام ـ بود، در روز 13  اسفند سال 60 بهمراه چریک فدائی خلق رفیق علی اصغر زندیه ، در حال اجرای   
قراری در تهران، مورد شناسائی نیروهای امنیتی و پاسداران مزدور رژیم جمهوری اسلامی قرار می گیرد و پس از تعقیب و گریز، با مزدوران رژیم درگیر می شود و با خوردن سیانور در این درگیری جان می بازد. براستی که این ضربه، ضربه ای کـمرشکن به تشکـیلات نوپای چفـخا ( ارخا ) بود و جنبش نـوین کـمونیستی نیز، یکـی از رهبـران خود را از دست داد .              یادش هـماره یـاد بـاد .                                                                                                                                                         
     برای اطلاع بیشتر از فرازهای زندگی انقلابی و مبارزاتی وی به  زندگی نامه اش با عنوان ( به یاد رفیق ) در همین مجموعه مراجعه شود.                                                                                                                                                                                                                                                                       

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  34 

   رفیق علی اصغـر زندیه ( فرامرز ) در تهـران به دنیا آمـد، دوره آموزش ابتدائی و متوسطه را در این شهـر به پایان رساند و سپس جهت ادامه تحصیل روانه آلمان شد. وی یکی از فعالین جنبش دانشجوئی ( کنفدراسیون ) در خارج از کشور، قبل از انقلاب بود. رفیق علی اصغر زندیه که مارکسیستی آگاه بود، در این دوره از فعالیت مبارزاتی اش به هواداری از " سازمان چریکها " در آلمان برخاست. وی در این مقطع فعالیت مستمر و منظمی در افشاگری علیه رژیم وابسته به امپریالیسم شاه و دفاع از خواسته ها و مطالبات دمکراتیک توده ها و زحمتکشان داشت. رفیق علی اصغر تحت تأثیر مبارزات وسیع وسراسری توده ها در سالهای 57 ـ 56 و به منـظور تداوم فعـالیت های مبارزاتی پر بارتر، به کشور بازگشت و از همان ابتـدای ورود به دلیل شناخـتی که از مواضع " سازمان چریکها" و گذشته اش داشت، در تقابل با مواضع راست روانه رهبران جدیدش، به صفوف چریکهای فدائی خلق پیوست. وی انرژی انقلابی اش را در خدمت این جریان نهـاد ودرجنبش دانشجوئی و دانش آموزی 19 بهمن هوادار چفخا فعالیت چشمگیری از خود نشان داد و در افشاگری و مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی کوشا بود .                                    
    رفیق فرامرز، به منظورارتقاء سطح مبارزاتی اش، داوطلب اعزام  برای آموزش سیاسی و نظامی به پایگاه آموزشی چفخا در کـردستان بود و سرانجام عملی گردید. وی در طی دوره آموزش درکـردستان، در یک تمرین آموزشی به علت انفجار دینامیت،  سه انگشت دست راستش را از دست می دهد. رفیق زندیه  برای مداوا روانه تهـران می شود، اما در مسیر راه و در یک پست بازرسی دستگیر و روانه زندان تبریز می گردد. رفیق فرامرز با اصرار زیاد از پاسداران مزدور می خواهد که جهت مداوا، وی را به بیمارستان برسانند و تشکیلات تبریز چفخا، که در جریان امور بود و بیمارستانها را  زیر نظر داشت، موفق می شود که با رفیق ارتباط برقرار کرده و وی را فراری دهند. رفیق زندیه با پیوستن مجدد به تشکیلات، همچنان با روحیه ای عالی به فعالیت های مبارزاتی اش تداوم می بخشد. وی در جریان انشعاب سال 60  با چفخا ( ارخا ) همراهی نمود و از مواضع و اهداف آنان دفاع و پشتیبانی کرد. رفیق فرامرز به دلیل توانائی هایش در قسمت های مختلف تشکیلات، چه در سازماندهی رفقای هوادار و آموزش آنان و چه دراجرای قرارهای تدارکاتی، همیشه مؤثر و سازنده بود، بویژه فعالیت اش در حفظ و برقرای ارتباط تشکیلات تهران با کردستان به نحو بارزی منظم و مبتکرانه بود.                                                                                                  سرانجام رفیق علی اصغر زندیه ( فرامرز ) در 13 اسفند سال 60 بهمراه رفیق عبدالرحیم صبوری در یک درگیری رویاروی و نابرابر، با مزدوران رژیم جمهوری اسلامی در تهران جان باخت .  یادش گرامی باد. 

                   
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  35 

        
 
         
    رفیق حسن (بهمن) راد مریخی ( غفور )  سال 1324 در لاهیجان متولد شد. دورۀ ابتدائی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند. وی  که در کوران زندگی تضادهای طبقاتی را لمس و درک می کـرد، با کسب آگـاهی مارکسیستی به مبارزه علیه رژیم شاه، برای تغییر شرایط سیاسی - اجتماعی روی آورد. رفیق بهمن در ارتباط با رفیق غـفـور حسن پوربه آگاهـی و شناخت بالاتـری، در چگونگی راه و شیوه مبارزه، دست یافت و مبارزه مسلحانه را بمثابه راه اصلی مبارزه با رژیم وابسته به امپریالیسم شاه برگزید  و به یکی از سمپات های رفیق غفور حسن پور تبدیل شد و بهمین دلیل از جمله رفقایی بود که در سال 50 در ارتباط با ضربات وارده به  " سازمان چریکها " توسط ساواک شاه دستگیـر و شکـنجه شد و مدتی را در زندان رژیم شاه سپـری کرد. وی پس از پایان دورۀ محکومیت از زندان آزاد می شود. وی در جریان مبارزات توده ها در سال های 57ـ 56 فعالانه شرکت می جوید و بویژه در ستاد  " سازمان چریکها " در لاهیجان نقش مؤثری بعهده می گیرد و تلاش ها و مواضع رادیکالش زبانزد می شود.  
    رفیق بهمن که با مواضع راست روانه و سازشکارانه " سازمان چریکها " سر سازگاری نداشت و انتقادات زیادی به آنان وارد می دانست، با اعلام موجودیت چریکهای فدائی خلق فعالانه، به آن ها پیوست و یکی از مسئولین تشکیلاتی چفخا در گـیلان بود.  
    رفیق غفور با فعالیت و سازمانگری پیگیرانه و مستمر، ضمن تأثیرگذاری وسیع سیاسی در لاهیجان و پیشبرد نظرات چفخا، هواداران بسیاری را جذب وسازماندهی می کند و برنامه های کوهنوردی در جنگل های اطراف و روستا گردی را  برای آنان ترتیب می دهد. در جریان انشعاب سال 60 که در چـفخا بوقوع پیـوست، وی از جـمله رفقائی بود که با قاطعـیت از مـواضع و اهداف چفخا ( ارخا ) و بویژه از بازگشائی جبهه شمال فعالانه دفاع و حمایت کرد وچنان اعتقادی به این امر یعنی شروع حرکت مجدد در جنگل، داشت که پیگیرانه در اقناع همه رفقای هـوادار در گیلان کوشا بود و موجب شد که همگی آنان یعنی کل تشکیلات گـیـلان به چفخا ( ارخا ) پیوستند.
    حال رفیق بهمن راد مریخی که آرزوی دیرینه اش را در شرف وقوع می یافت، انرژی دوچندان یافته بود و ضمن مسئولیت گیلان، در سازماندهی و تأمین تدارکات ستون چریکی جنگل؛ در ارگان پشت جبهه شهری در کنار دیگر رفقا نقش بسیار مهم و مؤثری داشت. وی بارها با قبول خطرات زیاد در مسیرهای کردستان- شمال برای برآوردن نیازهای تدارکاتی و امکانات، تأمین نیرو و برقراری ارتباطات نقش شایانی در پیشبرد و تداوم مبارزات 14 ماهه چفخا ( ارخا ) در جنگل های شمال داشت. نقش و تلاش رفیق غفور در انتقال اولین گروه مسلح مبارزین جنگل در روستای چمستان نور مازندران  تا اجرای آخرین قرارها در جابجائی آخرین رفقای ستون چریکی جنگل - پس از تصمیم تمرکز در کردستان ـ و انتقال آنان ، هنوز در یاد ها باقی است .    
 

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                 صفحه  36 
 
    رفیق غفور از جمله رفقائی بود که علیرغم عدم حضورش در نشست تشکیلاتی جنگل، قاطعانه و با اعلام رأی مثبت اش از قبل، با تعطیلی فعالیت ستون چریکی جنگل مخالف بود و تلاش همه جانبه ای برای تداوم آن به کار می برد. سرانجام رفیق بهمن راد مریخی ( غفور ) در تاریخ 17/ 10/ 62 مورد شناسائی مزدوران رژیم جمهوری اسلامی قرار گرفته و دستگیر شد. و با
توجـه به سوابق مبارزاتی اش در لاهـیجان، بلافاصله به زیر شـدیدترین شـکـنجه های قرون وسطائی کشیده می شود. وی در 22 مهر ماه سال 63 اعدام می گردد. یادش همواره یـاد بـاد .

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  37 

                                      
        
    رفیق محسن فرزانیان ( سیروس ) درسال 1328 در خانواده ای متوسط درشهر بابل بدنیا آمد. وی پس از پایان دوران تحصیلات متوسطه وارد دانشگاه تبریز شد ودر رشته فیزیک به تحصیل پرداخت. رفیق سیروس که در مبارزات دانشجوئی کوشا بود؛ درارتباط با گروه رفیق اسداله مفتاحی در دانشگاه تبریز قرار گرفت و در ارتباطی نزدیکتربه فعالیت های تشکیلاتی اش با گروه احمدزاده ـ پویان ـ مفتاحی تداوم بخشید. بدنبال ضربات سال 50 که برسازمان وارد آمد، رفیق سیروس در شهر تبریز دستگیر گردید و در رژیم وابسته به امپریالیزم شاه بعد از تحمل شکنجه های وحشیانه به 5 سال زندان محکوم گشت. بدلیل ترس رژیم شاه از اوجگیری جنبش مسلحانه و نقشی که می توانست در جنبش توده ها ایفا کند، بسیاری از کادرهای سازمان و منجمله رفیق سیروس را یک سال دیگر، علاوه بر مدت محکومیتش در زندان اوین ( موسوم به ملی کش ها )  نگه داشتند. وی در اواخر سال 56 از زندان آزاد گشت. رفیق سیروس در زندان با مشی اپورتونیستی موسوم به خط جزنی مرزبندی داشته و از مشی مسلحانه ( نظرات رفیق احمدزاده ) دفاع می کرد و بعد از آزادی از زندان، علیرغم تماس " سازمان " با وی، به دلیل انحرافی دانستن خط مشی حاکم بر" سازمان چریکها" ، از پیوستن به آنها خودداری کرد. وی در مبارزات سالهای 57 ـ 56 توده ها در بابل فعالانه شرکت داشت و در جریان اعلام موجودیت چریکهای فدائی خلق در خرداد ماه سال 58،  جزو اولین رفقا ی فعالی بود که به آن ها پیوست. رفیق محسن هم چنین، از اولین رفقائی بود که برای بررسی اوضاع سیاسی کردستان، در چهاچوب هسته اولیه بدانجا اعزام شد. رفیق سیروس مدتی نیز مسئولیت تشکیلات تبریز چفخا را بعهده داشت و نقش فعالی در تأمین ارتباط با شاخه کردستان ایفا نمود. وی عضو چفخا و شورای عالی تشکیلات بود. در طی انشعاب سال 60 از چفخا، با آگاهی و قاطعیت از مواضع انقلابی و خط بازگشائی جبهه شمال دفاع کرد و بعنوان عضوی از کمیته مرکزی چفخا ( ارخا ) انتخاب گردید. 
    رفیق سیروس که تمامی انرژی و قابلیت اش را درخدمت تشکیلات نهاده بود؛ نقش مؤثر وبارزی در زمینه تدارکات و تأمین پشت جبهه شهری ستون چریکی جنگل بمدت 14 ماه ایفا نمود. بعلاوه وی با قاطعیت از تداوم حرکت جنگل، در نشست سازمانی پائیز سال 61 ، که در جنگلهای مازندران برگزار گردید، در مقابل خط انحرافی موسوم به انحلال طلبان دفاع می کرد. همچنین رفیق سیروس نقش بارزی در تأمین ارتباط رفقای شهر با کردستان برعهده داشت. وی بدنبال تصمیم تمرکز در کردستان و در طی جریان نقل و انتقال رفقای شهر و جنگل به کردستان، نقش فعال و بارزی بر دوش داشت. رفیق سیروس در اوایل سال 62 مورد شناسائی مزدوران رژیم قرار گرفت و دستگیر شد . 
    بار دیگر رفیق محسن فرزا نیان ( سیروس ) به زندان  اوین و تحت شکنجه های وحشیانه کشیده می شود، البته این بار در رژیم جمهوری اسلامی. اما وی مانند دفعه  پیش با عزم و اراده ای راسخ و استوار، مقاومتی قهرمانانه از خود بروز می دهد و سرانجام در نیمه دوم سال 62، به جوخه اعدام سپرده می شود. با جان باختن رفیق سیروس جنبش نوین کمونیستی کادری برجسته 
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                  صفحه  38 

را از دست می دهد، که سراسر زندگی مبارزاتی اش را در خدمت جنبش انقلابی مسلحانه و رهائی کارگران و زحمتکشان قرار داده بود . یادش همیشه یـاد بـاد.

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  39 

    رفیق نسرین نیک سرشت ( فاطی ) در سال 1336 دریک خانواده کارگری در تهران  متولد گردید. وی تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند. رفیق نسرین ازجمله زنانی بود که تحت تأثیر جنبش انقلابی و درجریان مبارزات سال های 57 ـ 56 فعالیت سیاسی اش را آغاز نمود. وی ضمن شرکت عملی در مبارزات وتظاهرات های خیابانی این سال ها، در پی کسب آگاهی و ارتقاء سطح دانش سیاسی خود می کوشید و همین اشتیاق موجب گردید که در کلاس های آموزش مارکسیستی که توسط رفیق عبدالرحیم صبوری در مدرسه عالی ارتباطات در تهران، بعد ار آزادی از زندان  برگزار می شد، شرکت نماید، که در ادامه به آشنایی و زندگی مشترک آنان انجامید. با اعلام موجودیت چریکهای فدائی خلق در خرداد ماه سال 58 ؛ رفیق فاطی به این جریان پیوست. وی با آگاهی، انظباط پذیری و صداقت انقلابی اش نمونه ای برجسته بود و بهمین دلایل بزودی مسئولیت ارتباط و آموزش چند هسته هواداران در تهران را بعهده گرفت و بمثابه یک انقلابی حرفه ای رشد چشمگیری از خود نشان داد.  

     درجریان انشعاب سال 60 از چریکهای فدائی خلق؛ وی نیز بمانند بسیاری دیگر از مواضع و اهداف چفخا ( ارخا ) پشتیبانی و دفاع نمود و در سازماندهی جدید، مدتی وطیفه  برقراری ارتباطات وهمکاری با برخی تیم های چریک شهری و سپس در چند شهرمازندران، سازماندهی هسته های هواداران، را بردوش گرفت. به گواهی رفقایی که با وی کار می کردند، او نه تنها با صمیمیت، فداکاری و آگاهی بالایی وظایف انقلابی اش را انجام می داد، بلکه در عین حال منبع انرژی ونقطه اتکایی برای دیگر رفقا بود. با توجه به این خصوصیات؛ رفیق فاطی به عضویت چفخا ( ارخا ) پذیرفته شد. وی در جریان ضربه هولناک درگیری و جان باختن رفیق عبدالرحیم صبوری در اسفند ماه  سال 60،  می بایست بدلایل امنیتی و تشکیلاتی از چگونگی قضیه، اطمینان کامل می یافت؛ بنابراین بهمراه رفیقی دیگر و با استفاده از از کانال های ارتباطی، امکانات وآشنائی ها، به اغـلب بیمارستانهای اطراف منطقه درگیری در تهران مراجعه و با محمل های گوناگون در پی پیدا کردن جسد رفیق برآمد. وقتی در یکی ازمکان ها  با پیکربی جان همسر انقلابی اش، رفیق صبوری روبرو شد، آنچنان خونسردی بالا و اراده ای پولادین از خود نشان داد که موجب برانگیختن هیچ واکنش شک انگیزی نگشت و این خشم وکینه فروخفـته و فشرده را با روحیه ای دو چندان ودر عشق به دیگر رفقا، بمنظورارتقاء هرچه بیشتر تشکیلات تبلور داد. رفیق نسـرین درنشست سازمانی چفخا ( ارخا ) در جنگل های مازندران شرکت نمود وازجمله رفقای اقلیت تشکیلاتی بود که با قاطعیت از تداوم حرکت ستون چریکی جنگل دفاع می نمود و با تعطیلی آن حرکت وتمرکز در کردستان مخالف بود و تمام قد درمقابل جریان موسوم به انحلال طلبان ایستادگی کرد.                                                          
        جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  40 
 

رفیق نسرین نیک سرشت  ( فاطی ) در اواخر سال 61، در هنگام تمرکز چفخا ( ا رخا ) درکردستان مورد شناسائی رژیم قرارگرفت ودستگیر شد ودر اوین به زیر شدیدترین شکنجه های وحشیانه کشیده شد. مقاومت وایستادگی وی در برابر شکنجه های قرون وسطائی رژیم جمهوری اسلامی نمونه ای مثال زدنی  است و جلوه  بارزی از پاکباختگی وفداکاری زنان انقلابی وکمونیستی است که حتی مزدوران شکنجه گر رژیم را نیز وادار به احترام می کنند.                                                         
         گـواهـی این ادعا را در کتاب " حقیقت ساده -  خاطـراتی از زندان های جمهوری اسلامی ـ دفتر دوم  - م . رها " چنین       می خوانیم : " نام نسرین نیک سرشت را قبلا شنیده بودم . نامش دهان به دهان می چرخید . به شدت شکنجه شده بود. باصندلی چرخدار به بازجوئی می بردند . روحیه اش خوب بود وهیچ کوتاه نیامده بود . می گفتند بازجوها می خواستند حلقه ازدواجش را از او بگیرند، گمان می کردند که مقاومتش بخاطر وابستگی به همسرش رحیم صبوری است. چه خیال خامی ... می گفتند نسرین از تواب ها کینـه نداشت و آنها را قربانی می دانست و به آنها دل می سوزاند . "  سـرانجام رفیق نسرین نیـک سرشت در سال 1362 با سری افـراشته وقامتی خون چـکان، توسط دژخـیمان جـمهوری اسلامی اعدام گردید.  یادی چنین مـقاوم و بـرجـسته        همـواره یـاد بـاد.                                                                                                                                              

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  41  

    رفیق قدرت الله طالب نژاد ( صمد ) در قائم شهر ( شاهی سابق ) چشم به جهان گشود. وی تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در این شهرادامه داد. با اوجگیری مبارزات توده ها در سالهای 57ـ 56 ضمن هواداری از " سازمان چریکها " فعالانه در تظاهرات و حرکات مبارزاتی مردم در قائم شهر شرکت جست. با اعلام موجودیت چفخا در سال 58  ضمن رد مواضع و گرایشات راست روانه  " سازمان چریکها " به جریان چفخا پیوست و از آن پس تمامی انرژی و توان خود را در مسیر فعالیت های آنان نهاد، وی یکی از فعالین پیگیر و سخت کوش در قائم شهر بود. در سال 59 به پایگاه آموزشی چفخا در کردستان، برای آموزش سیاسی و نظامی اعزام گردید و با موفقیت این دوره را طی کرد. درجریان انشعاب از چفخا، از مواضع و نظرات چفخا (  ارخا ) جانبداری و دفاع نمود و از همان ابتدا در ستون چریکی جنگل سازماندهی شد. رفیق صمد به مدت 14 ماه یعنی از ابتدا تا انتهای حرکت جنگل به طور مستمر شرکت داشت.                                                                                                                                 
    وی در عملیات تسخیر مقر بسیج در شیرگاه، عملیات اتوبان ساری ـ قائم شهر و مأموریت های دیگر نقش فعال  داشت. رفیق قدرت الله علیرغم سردردهای شدید و مزمن با روحیه ای شاد و عالی جلوه ای باورنکردنی از استقامت و پایداری در تحمل سختی ها، کـوله کشی ها و کـم غذایی ها بود. با تصمیم تشکیلات چـفخا ( ا رخا ) به منظور تمرکـز در کـردستان، رفیق صمـد نیز به کردستان منتقل شد و در آنجا به مبارزات خود تداوم بخشید. وی در مقابل جریان موسوم  به انحلال طلبان موضعی محکم داشت و از مواضع و نظرات تشکیلات دفاع می نمود. رفیق صمد در تابستان سال 62 برای معالجه عارضه سردردهای شدیدش به تهران اعزام گردید. وی درطی تلاشهای درمانی، مورد شناسائی مزدوران رژیم جمهوری اسلامی قرار گرفت و دستگیر شد، و پس از شکنجه های بسیار در سال 63  در اوین اعدام گردید .                                                                                               یاد رفیق قدرت الله طالب نژاد ( صمد ) بعنوان چهـره ای مقاوم و پایدار هرگز فراموش شدنی نیست . یادش گـرامـی .                                                                                

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  42 

                                         
                                                                                                                
        
     
    رفیق مهرداد میناسیان ( محمود ) در شهر ساری متولد شد. دوره ابتدائی و متوسطه را در این شهر گذراند و به اخذ دیپلم نائل گردید. در مبارزات سالـهای 57 ـ 56 فعالانه بمثابه هـوادار" سازمان چریکها " شرکت داشت. با ایجاد ستاد سازمان چریکهـای فدائی خلق ایران ـ در محل ساختمان ساواک ساری ـ در بخش انتشارات این ستاد پیگیرانه فعالیت کرد. با اعلام موجودیت چفخا، ضمن نقد مواضع راست روانه و نادرست " سازمان " به این جریان پیوست.                                           
    رفیق محمود در اوائل سال 60 به کردستان اعزام گردید. و پس از طی آموزش سیاسی ـ نظامی  در صفوف پیشمرگه های چفخا در مقرهای اطراف سنندج ( تخته و ملکشان ) به مبارزاتش تداوم بخشید. در جریان انشعاب چفخا ( ارخا ) با این جریان همراهی نمود. و آگاهانه به دفاع از نظرات و مواضع چفخا ( ارخا ) پرداخت. پس از تعـطیلی جـنگل و تمـرکز این جریان در کردستان، وی از مقر ترغه ( اطراف بوکان ) در اوائل سال 62، به منظور ارتباط گیری به تهران اعزام گردید. متأسفانه رفیق محمود در این مأموریت مورد شناسائی نیروهای امنیتی رژیم قرار گرفته، دستگیر شده و به زیر شکنجه کشیده می شود.               سرانجام رفیق مهرداد میناسیان ( محمود ) چند ماه بعد ( 2/5/62 ) در زندان اوین توسط دژخیمان رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی تیرباران می گردد .  یادش گـرامی باد .                                                                                                                 
    قابل ذکر است که سایت کوردی یادی هاوره آن ( یاد رفیقان ) وی را وابسته به " اتحاد مُبارزان کمونیست " محسوب کرده است که کاملا نادرست می باشد.                                                                                                                                

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  43 

    رفیق مرتضی دُربین (علی) درسال 1336 در خانواده‏ای زحمتکش در شهر بابل چشم به جهان گشود. وی تحصیلات ابتدائی و متوسطه‏اش را دراین شهر بپایان رساند. فعالیت های انقلابی رفیق علی از سالهای 57 ـ 56 همزمان با اوجگیری مبارزات توده‏ها در شهـر بابل و با هـواداری از "سازمان چریکـها" آغاز می‏شود. وی که روحیه‏ای جستجوگـر و مواضعی رادیکال داشت،    نمی توانست با روحیه و مواضع راست روانه و سازشکارانه " سازمان چریکها " توافق داشته باشد و در سال 58 با هواداری از چریکهای فدائی خلق به مبارزاتش تداوم می‏بخشد. وی بدلیل جدیت و تلاش‏های پیگیر و پر شورش در دفاع از منافع زحمتکشان و تبلیغ نظرات چفخا در افشای چهره رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی به مبارزی سرشناس، در شهر بابل تبدیل شد. رفیق مرتضی درسال 59 برای گذراندن آموزش‏های سیاسی و نظامی به کردستان اعزام گردید و با موفقیت بارزی این دوره را به اتمام می‏رساند. وی در ادامه تلاشهای مبارزاتی‏اش در بابل در سال 60 ، دستگیر و تحت شدیدترین شکنجه‏های وحشیانه قـرار می گیرد. اما رفیق علی با ایمان واراده‏ای تزلزل ناپذیر، مزدوران رژیم را در کسب اطلاعات با شکست مواجه ساخت و آنان در بیدادگاه رژیم وی را به اعدام محکوم کردند. رفیق مرتضی با تلاشهای فراوان و برنامه‏ریزی حساب شده، در شب قبل از اعدام موفق به فرار از زندان بابل می‏گردد و در طی تماس مجدد با چفخا، برای تداوم مبارزاتش به کردستان منتقل می گردد. در جریان انشعاب سال 60 در چفخا، از مواضع و اهداف چفخا ( ارخا ) پشتیبانی و دفاع نمود و بعداً در ستون چریکی جنگل سازماندهی شد. وی علیرغم بیماری شدیدی که به علت شکنجه‏های رژیم دچارش شده بود؛ با پشتکار واستقامت شایانی، در بعهده گرفتن وظایف انقلابی همواره پیشقدم بود و بطور برجسته‏ای در ارتقاء روحیۀ جمعی گروه نقش مؤثر داشت. بویژه بعد از ضربۀ کمرشکن 4 فروردین سال 61 تلاش، پیگیری و فداکاریش در بازسازی ستون چریکی جنگل بیادماندنی است. 
    رفیق علی در اواسط سال 61 به عضویت تشکیلات چفخا ( ارخا ) در آمد و همواره مسئولیت‏های بیشتری برعهده می‏گرفت. در جریان نشست تشکیلاتی که در سال 61 در جنگل‏های مازندران برگزار شد؛ از مدافعین مشروط  تداوم حرکت جنگل در مقابل جریان موسوم به انحلال طلبان بود. وی همچنین از مواضع و ایده‏اش، درتقابل با انحلال طلبان در مقطع تمرکز در کردستان و در جریان مبارزۀ ایدئولوژیک نیز همواره دفاع و تبلیغ  می‏کرد. رفیق علی در سال 62 در آخرین نشست جمعی تشکیلات در کردستان به عضویت مرکزیت چفخا ( ا رخا ) برگزیده شد. رفیق مرتضی، دررابطه با تلاش چفخا ( ارخا ) در سال 62، برای از سرگیری مجدد مبارزۀ چریکی درجنگل‏های مازندران، بمنظور امور تدارکاتی و وصل ارتباطات، به تهران و شمال اعزام گردید. رفیق مرتضی در فعالیت های تشکیلاتی در این مقطع مورد شناسائی مزدوران رژیم قرار گرفته و طی نبردی نابرابر دستگیر و بار دیگر به زیر شکنجه‏های قرون وسطائی رژیم جمهوری اسلامی کشیده می‏شود. وی با شهامت و مقاومتی ستودنی و با قامتی افراشته در برابر دژخیمان و مزدوران ایستادگی کرد و سرانجام در اواسط سال 63 اعدام گردید. رفیق مرتضی دُربین ( علی ) از زمره مبارزینی است که ایمان سترگش به پیروزی کارگران و زحمتکشان و تلاشهای خستگی ناپذیر و پیگیرانه اش، همواره بیاد ماندنی است . یادش گـرامی.
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  44 
             

    رفیق اسماعیل حبشی ( فرشاد ) متولد سال 1326 در شهر آمل بود. وی تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند و به کار معلمی مشغول شد. در سال 54 به دلیل فعالیتهای سیاسی، توسط ساواک شاه دستگیر و زیرشکنجه کشیده شد. رفیق از چهره های مـقاوم و مـبارز زندان رژیم شاه  بود. وی با روحـیه ای بالا و آمادگی کامل در تمامی حـرکات مـبارزاتی درون زنـدان، چـه در ورزش جمعی صبح گـاهی، بمناسبت گـرامی داشت 19 بهمن و چه در بزرگـداشت اول ماه مـه، فعـالانه هـمکاری و شـرکـت       می کرد. رفیق اسماعـیل که به 10 سال زندان محکوم شده بود، در جریان مـبارزات سالهای 57 ـ 56 توده ها، از زندان رژیم وابسته به امپریالیسم شاه آزاد گردید و به مبارزاتش در پیشگام آمل تداوم بخشید.                    .                                             وی که معتقد به مبـارزه مـسلحانه بود، با دیدی انتقادی به مواضع  " سازمان چـریکها " نگاه می کرد؛ با اعـلام موجودیت چریکهای فدائی خلق فعالانه به آنان پیوست و تمامی انرژی خود را در خدمت این جریان قرار داد. هواداران بسیاری را در آمـل جـذب کـرد و فعالیت های گـوناگـونی را سازمان داد که از جـمله نمایش فیلـم " کـردستان سنگـر آزادگان "  مربوط به  مبارزات چریکهای فدائی خلق  در کـردستان، در فضای باز درشهـر آمل، در سال 59 و دفاع از مبارزات خلق کـرد و افشاء چهره رژیم  در این مقـطع ، نمونه ای فراموش نشدنی از تلاش های اوست. در جـریان انشعاب سال 60 جزو اولین کسانی بود که با آگاهی و قاطعیت از انشعاب چفخا ( ارخا ) فعالانه جانبداری نمود .                                                                                          
    وی در تیم شناسایی جنگل وروستا سازماندهی شد و نقش مؤثـری در این شناسایی اولیه و تدارکات ایفا نمود. رفیق اسماعیل  از ابتداء شروع حرکت در جنگل تا پایان تمرکز در کردستان به مدت 14 ماه با استقامت و پایداری و نقش مؤثر، در این حرکت مبارزاتی شرکت داشت و در این مقطع به عضویت چفخا ( ارخا ) پذیرفته شد. رفیق فرشاد در این مدت خاطرات و حوادث روزانه را یادداشت می کرد و همچنین از مجموع حرکت و روابط درونی ستون چـریکی جـنگل داستانی  بعنوان " شمشادهای انبوه " نوشته بود که این هر دو نوشته را بدلیل شرکت در عملیات اتوبان ساری ـ قائم شهر، نزد دیگر رفقا در پایگاه خی پوست باقی گذاشته بود، که در جریان حـمله و محاصره پایگاه خی پوست شیـرگاه مـازندران بدست مزدوران رژیم افتاد . در جریان نشست تشکیلاتی در جنگل،  که به تصمیم گیری مبنی بر تمرکز موقت در کـردستان منجر شد؛ رفیق اسماعیل از تداوم حرکت ستون چریکی جنگل، در مقابل دیدگاه انحرافی موسوم به انحلال طلبان مبنی بر تعطیلی حرکت جنگل، قاطعانه دفاع  نمود و یکی از افراد داوطلب برای باقی ماندن در جنگل بود.                                     
    در جریان تمرکز تشکیلات در کردستان، در سال 61 ،  با تلاشی خـستگی ناپذیر، نوشتن گزارش فعالیت های ستون چـریکی جنگل، بمثابه کار پایه ای برای نقد و بررسی این حرکت، - که در دستور کار تشکیلات بود - را بعهده گرفت و این همان نوشته ای است که بخش اصلی  کتاب  " گـزارش تجربه جنگل " را تشکـیل می دهـد، که تحت عنوان "گزارشی از مبارزه چریکی در جنگل های مازندران" -  ویراستاری شده - در (سال 83 ) به چاپ رسیده است .                                                                
    رفیق اسماعیل حبشی ( فرشاد ) در سال 62 به منظور پیگیری و تدارک مجدد حرکت جنگل از کردستان به تهران و شمال اعـزام گردید. وی در طی فعالیت های مربوط به این اقـدام توسط مزدوران رژیم شناسایی و دستگیـر می شود و پس از تحـمل  

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                    صفحه  45  
 

شکنجه های فراوان قرون وسطایی، ولی همچنان مقاوم و سرفراز، توسط مزدوران رژیم جمهوری اسلامی در سال 63  تیرباران گردید و پیکرش در گورستان امامزاده قاسم در آمل، در کنار دیگر انقلابیون و مبارزین  به خاک سپرده شد. یاد رفیق اسماعیل حبشی بمثابه مبارزی خستگی ناپذیروچهره ای پایدار، دراین مارش مقاومت، همواره بیاد ماندنی است . یادش گـرامـی. 
         

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                             صفحه  46  

 
   
                                                                    رفیق جمال بابائی  :                                                                                                

    رفیق جمال بابائی (امید) متولد قائم شهر ( شاهی سابق ) بود. وی دوره ابتدائی را به پایان رساند ولی  بدلیل شرایط خانوادگی از سنین جوانی مجبور به کار کردن و تأمین نیازهای زندگی گردید. بدین ترتیب رنج کار و استثمار را لمس ودرک کرد و باشناخت روابط سرمایه داری جذب مبارزات کارگری گردید. رفیق جمال درطی فضای سالهای 57 ـ 56 با هواداری از           " سازمان چریکها " به مبارزه فعال روی آورد. اما وی با شناخت مواضع محافظه کارانه وسازش طبقاتی رهبران " سازمان " با حاکمین جدید، راه خود را از آنان جدا نمود و با اعلام موجودیت چریکهای فدائی خلق، به این جریان پیوست و مبارزه متشکل و سازمان یافته را پذیرا شد و درآن مسیر کوشید. رفیق امید همواره با دیدی انتقادی به مسائل و موارد مبارزاتی برخورد می کرد. وی در طی انشعاب سال 60 در تشکیلات چریکها فعالانه به دفاع از مواضع چفخا ( ا رخا ) برخاست.                                 
    رفیق جمال که تاکنون در تشکیلات قائم شهر فعالیت می کرد، درطی سازماندهی جدید به تهران انتقال یافته و زیر نظر رفیق عبدالرحیم صبوری قرار می گیرد و در تیم های چریک شهری سازماندهی می گردد. وی در طی فعالیت هایش بدلیل قابلیت ها و توانائی هایش مسئولیت تیم های متعدد چریک شهری را بعهده می گیرد و درهمین زمان به عضویت سازمان برگزیده می شود. وی آنچنان رشد و توانائی از خود نشان می دهد که به عضویت شورای فرماندهی تیم های چریک شهری نیز  انتخاب می گردد و چندین عملیات موفقیت آمیز را هدایت و سازماندهی می کند. روحیۀ جمعی و مملو از انرژی وقاطعیت اش ، همواره الهام بخش دیگر رفقا بود و بویژه فرار موفق و گریز از محاصره دشمن بهمراه رفیق فرهاد، زمانیکه خانه تیمی شان در تهران مورد شناسائی و محاصره مزدوران رژیم اسلامی قرار گرفته بود، زبانزد و انرژی بخش دیگر تیم های چریک شهری تشکیلات  گردید. بعلاوه وی وظایف مستمری را در تدارکات وتهیه امکانات برای ستون چریکی جنگل نیز برعهده داشت. رفیق امید دیدگاه روشن وانقلابی خود را همواره حفظ کرد و در نشست سازمانی چفخا ( ارخا ) که درزمستان سال 61، در جنگل های مازندران برگزار گردید، قاطعانه و مستدل در مقابل جریان انحرافی ( موسوم به انحلال طلبان ) موضع گیری نمود و از تداوم حرکت جنگل دفاع می کرد.                                                                                                                                         
    رفیق جمـال در سال 62 در طـی انجـام وظایف مبارزاتی اش مورد شناسـائی مزدوران امنیتی رژیم قـرار مـی گیـرد وطی    درگیری ،در تاریخ 21/10/62  دستگیر می شود. رفیق امید در زندان تحت وحشیانه ترین شکنجه ها قرار می گیرد و پس از تحمل ماه ها آزار و شکنجه در اواخر سال 62 به جوخه اعدام سپرده می شود .                                                               
    رفیق جمال بابایی ( امید) همواره مصمم و استوار به مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی و رهائی کارگران و زحمتکشان می اندیشید و بدان عمل می کرد و جوش و خروش مبارزاتی اش همیشه به دیگر رفقا انرژی و امید می داد . یادش گـرامـی باد .
  
    

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  47 

                                                            رفیق فرهاد : ؟؟                                                                                                     

    رفیق فرهاد، ( نام  وخانوادگی نامعلوم ) که این نام تشکیلاتی را داشت ، در تهران متولد گردید . دوره های ابتدائی و متوسطه را در این شهر به پایان رساند و به دریافت دیپلم دست یافت . وی با سری پر شور و آگاهانه در مبارزات سالهای 57 ـ 56  توده های شهر تهران شرکت مستمر داشت. رفیق فرهاد بمثابه هوادار سازمان چریکهای فدایی خلق ایران در قیام 22 و21 بهمن در سال 57 نقش فعالی ایفا کرد. وی در تداوم مبارزاتی اش به بسیج و سازماندهی مبارزات و تظاهرات دیپلمه های بیکار اقدام نمود و در این رابطه به چهره ای فعال در خانه کارگر تبدیل شد. رفیق فرهاد درجریان مبارزاتش در خانه کارگر، با رفیق اسد رفیعیان که وی نیز هـوادار " سازمان " بود، در ارتباطی نزدیک و همکاری قرارمی گیرد. با اعـلام موجودیت چـفخا در سال 58 ؛ این رفقـا که انتقادات و ایرادات زیادی به مـواضع غیـراصولی و راست روانه " سازمان چریکها " داشتند ؛ به چفخا پیوستند . سپس رفیق فـرهاد به کـردستان اعـزام گـردید و آموزش سیاسی ـ نظامی را با شایستگی بالائی به پایان رساند و در ارتبـاطی منظـم و تشکیلاتی به فعالیتش تداوم بخشید. در جـریان انشعاب چفخا ( ارخا )، رفیق فرهاد به این جریان پیوست و از مواضع و نظرات آنان به دفاع برخاست.  وی  بدلیل قابلیت و توانائی هایش در سازماندهی جدید چفخا ( ارخا ) در یک تیم چریک شهری زیر نظر رفیق بهـروز ( صبوری ) سازماندهـی شد و در ادامه فـعالیت هایش با تـوجه به رشد شایانی که داشت، بعضویت چفخا ( ارخا ) پذیرفته گشت.                                                                                                                  
    رفیق فرهاد که مسئولیت یک تیم چریک شهری را بعهده داشت، همزمان عضوی از شورای فرماندهی تیم های چریک شهری نیز بود. وی در اغـلب عملیات های شهـری چفخا ( ارخا ) نقش بسزایی داشت و همواره بهمراه رفیق امیـد ( جمال بابائی ) در ارتباطی فعال و مداوم به اجرای وظایف مبارزاتی می پرداخت. یکبار که دو نفری در یک خانه تیمی مورد محاصره پاسداران سرکوبگـر و نیروهای امنیتی قـرارمی گیرند، با ابتکار و شناسائی قبلی که داشتند، ضمن جنگ و گـریز، از این محاصـره و درگیری به سلامت می گریزند .                                                                                                                          
    رفیق فرهاد در امر تدارکات پشت جبهه شهری، برای ستون چریکی جنگل در مدت 14 ماه نقش فعال و بسزائی داشت و ابتکارش در تدارکات اولیه گروه، همواره ورد زبان رفقا بود. در نشست جنگل شرکت داشت و از تداوم حرکت جنگل و عدم تعطیلی موقت آن با شدت و حرارت دفاع  کرد. وی در انتقال رفقای جنگل به کردستان نقش مؤثری داشت. سرانجام رفیق فرهاد این چریک شایسته، در تاریخ 21/10/62 در یک درگیری در تهران با نیروهای سرکوبگر رژیم جمهوری اسلامی جانش را فدای رهایی خلق اش ساخت . یادش هماره یـاد بـاد .   
        

                                                                                        
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  48 

 
                                                          رفیق  اسد :    ؟؟                                                                                                                                               
   رفیق  اسد، ( فـیروز -  نام و نام خانوادگی نامعلوم ) که  با این نام تشکیلاتی شناخته می شد، در شهر لاهیجان متولد گردید . دوره ابتدائی و متوسطه را در این شهر گذراند و به اخذ دیپلم نائل شد. وی بنحوی آگاهانه و فعال در جریان مبارزات توده های شهرلاهیجان، در سالهای 57 -56  شرکت فعال داشت. رفیق اسد که  هوادار سازمان چریکها بود، در ارتباطی نزدیک با ستاد     " سازمان چریکها" در لاهیـجان قرار می گیـرد. وی دراین زمان در ارتباط  و همکاری با، رفیق غفور ( حسن راد مریخی )     که در ستاد "سازمان" در لاهیجان نقش فعالی داشت، به وظایف مبارزاتی اش تداوم می بخشید. رفیق اسد از عملکرد و مواضع   " سازمان چریکها "  ناراضی و به آن انتقاد داشت که با اعلام  موجودیت چفخا - که رفیق غفور از اعضای اولیه آن بود -  به  این جـریان می پیوندد. وی که انرژی انقـلابی اش را در خدمت جریان چفخا  نهاده بود، به کـردستان اعـزام گـردید و آموزش سیاسی ـ نظامی را با موفقیت شایانی به پایان رساند.                                                                                                 
    در جریان انشعاب چفخا ( ارخا ) در سال 60 از چفخا، به دفاع از مواضع و نظرات این جریان برخاست و در همراه کردن رفقای هوادار از لاهیجان نقش مؤثری داشت. سپس وی به تهران اعزام و در یک تیم چریک شهری تحت مسئولیت رفیق بهروز ( صبوری ) سازماندهی  شد. بدلیل رشد و قابلیت هایش بزودی مسئولیت یک تیم چریک شهری را بعهده می گیرد  و همزمان عضو شورای فرماندهی تیم های  چریک شهری نیز می شود. رفیق اسد در اکثر عملیات های شهری چفخا ( ارخا ) نقش مؤثر و فعالی داشت. وی بهمراه دیگر رفقای شهـر مخالف تعطیلی موقت حرکت جنـگل  بود. سرانجام رفیق ( اسد ، فیـروز ) در تاریخ 24/10/62  در یک درگیری در تهران با نیروهای سرکوبگر رژیم جمهوری اسلامی جان می بازد . یادش گـرامی بـاد .              

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   49  

                                                         رفیق ایرج مظاهری :     

چریک فدایی خلق رفیق  کارگر ایرج مظاهری ( فرهاد) متولّد سال 1333 در خانوادۀ زحمتکش کرد از اهالی خراسان بدنیا آمد که در ساری زندگی می کردند. وی که پدرش را از دست داده بود، مجبور شد که از سنین نوجوانی به کار بپردازد تا مخارج خود و مادرش را تامین کند و بدین جهت نتوانست تحصیلات دورۀ متوسطه را بپایان برساند. رفیق ایرج پس از انجام کارهای متفرقه، سرانجام در شرکت ساختمانی ایرانی – کانادایی  مانا در  ساری وابسته به چوکا (صنایع چوب و کاغذ مارندران) به کارگری پرداخت.
وی که ستم و رنج طبقاتی را با گوشت و پوست خود بعینه لمس می کرد، با اوج گیری مبارزات توده ها در سال های 57-56 به مبارزه پیوست و در اعتصاب ها و مبارزات کارگری ونیز تظاهرات  توده ها در ساری شرکت و نقش فعالی داشت. با اعلام موجودیت چفخا، رفیق ایرج با نفی مواضع راست روانۀ سچفخا، به هواداری از این جریان برخاست. وی در سال 59 و در طی بیکار سازی کارگران توسط شرکت مذکوربه عنوان نمایندۀ کارگران اعتصابی، مذاکره با مدیر عامل و نمایدۀ امام انتخاب گردید.رفیق ایرج به دفاع محکم و جانانه از منافع کارگران در مقابل سرمایه داران و هم چنین به افشای ماهیت  نمایندگان اپورتونیست و سازشکار دست زد. 
در تداوم مبارزات اعتصابی این شرکت، مزدوران رژیم جمهوری اسلامی، وی را دستگیر و روانۀ زندان نمودند اما کارگران خشمگین ، جلوی درب زندان تجمع کرده و خواستار آزادی اش شدند و رژیم ناچار شد که او را آزاد کند. اکنون رفیق ایرج چهرۀ کارگری  شناخته شده ای در ساری بود. در جریان تحصنی که در سال 59 از طرف خانواده های دستگیر شدگان کارگری  برای آزادی آنان، در جلوی شهرداری ساری شکل گرفته بود و چندین روز ادامه داشت، رفیق ایرج در همیاری و همکاری و کمک رسانی  به خانواده ها نقش فعال و شایانی را از خود بروز داد. 
در اشعابی که در سال 60 در جریان چفخا پدید آمد، رفیق ایرج آگاهانه از چفخا (ارخا) طرفداری نمود.در پی یورش و سرکوب وسیع و گسترۀ سراسری که در همین سال رژِیم ج.ا  بدان دست زده بود و ار آنجا که وی چهره ای شناخته شده ای بود، مجبور به ترک محل کار گردید و در آذر ماه سال 60 روانۀ کردستان گشت و در کنار پبشمرگه های چفخحا ( ارخا) به مبارزاتش تداوم بخشید.رفیق فرهاد بدلیل جسارت و شهامت اش، مسئولیت دسته ای از پیشمرگان، بویژه در جنگ مشهور« هوشه گوره»  در اطراف سنندج را بعهده داشت. وی در بهار سال 62 از کردستان روانۀ تهران گردید .
رفیق ایرج مظاهری ( فرهاد) دستگیر و روانۀ زندان می گردد، با تحمل شکنجه های فراوان، سرانجام در سال 62 اعدام می گردد. یاد این کارگر مبارز گرامی باد. 

   
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   50 
                        

به یـاد رفـیــق

( زندگی نامه چریک فدائی خلق رفیق کبیر عبدالرحیم صبوری *)

تعرض، جوهر سیاست پرولتری است
                                                    
                                                                                    (1)
    هنگامیکه سر نیزه های جمهوری اسلامی، خون رفیق عبدالرحیم را بر زمین ریخت تاریخ، ایران یکی از صفحات خونین جنبش حماسی اخیر را در دل خود ثبت کرد.
    جنبش مسلحانه ایران در سیزدهم اسفند ماه سال 1360، قامت خون چکان یک انقلابی کبیردیگر را نظاره گر شد و بدین ترتیب آراسته به تن پوشی سرخ، تجلی گاه پیمان خونین دیگری گردید.
    این روز بمنزله جلوه گاه دو خصوصیت متضاد، به مـدار روزهایی از تاریخ پیوست که یادشان هماره جاوید خواهد ماند.
این روز گرچه از یک سو، سکوت لحظه ای عمیقی را در پویایی ایستا ناپذیر تاریخ باز می تاباند، اما از سوی دیگر، تحرک ژرف اندیشه انقلابی را نیز در همان ستیز منعکس میکرد:
    این اندیشه که جنبش نوین انقلابی، اکنون باید با کوششی بیش از گذشته و حتی کیفیتی دگرگون بخود بازگردد، چند و چون حرکت خود را بیرحمانه به مهمیز انتقاد بکشد و آن کاستی های اجتناب ناپذیر کمی و کیفی را که در از کف دادن یکی از ارجمندترین میراث های نسل انقلابی کنونی سهم ایفا کرده است، مورد بررسی قرار دهد، تا بتواند پرچم سرخ خود را همچنان بر افراشته نگاه دارد.
    خود بخود این سوال پیش می آید: هنگامیکه مرگ یک انقلابی بتواند چنین انگیزه هایی را با نیرو و شتابی تا این حد در دل خستگان انقلاب بیدار کند، زندگی او سرچشمه چه بار آوری هایی تواند بود؟ از هستی و جوش و خروش زنده او، چه بالندگی ای بیرون می تراوید؟ هر کس که  سیمای تابناک او را از نزدیک میشناسد، بی درنگ پاسخ خواهد داد: آن بالندگی و بارآوری هایی که نقشی مؤثر در پیشبرد انقلاب ایران دارند. اما آزاد مردانی که با چهره او ناآشنایند نیز، میتوانند با ارزیابی کارنامه زندگی و اعمال رفیق دراین مورد به داوری بنشینند و خود به پرسش مزبور پاسخ دهند. با پاسخی که بی تردید با برانگیختن احساس در وجدان انقلابی فرزندان راستین خلق نیز همراه خواهد بود. از اینرو ما لازم میدانیم با ارائه شرحی کوتاه از زندگانی و اعمال رفیق، و فراخواندن فرزندان صادق خلق به درس آموزی از آن، مسئولیتی را که در گستره مبارزات خونین خلقمان بدوش انقلابیون پیگیر و خستگی ناپذیر قرار دارد، یادآوری کنیم تا محرکی دیگر برای ایفای وظایف انقلابیشان باشد.

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه  51   

                                                                                  (2)
    رفیق عبدالرحیم صبوری در سال 1329 در شهر بابل دیده به دنیا گشود، از همان کودکی با کتاب آشنا شد و به کتابخوانی دل بست، و این نحستین جلوه ستیزه جویی و عصیان او در برابر فرهنگ موجود، با آن سرگرمی های مبتذل رایج و با آن آموزش های مرده و نفرت انگیزی بود که مبلغین فرهنگ نو استعماری، شبانروز و بکمک تمام رسانه های گروهی امپریالیستی آنها را جار میزدند. در این ستیز، او تمام توش و توان کودکانه خویش را بکار میگرفت تا از شبیخون لشکر نامردمی در امان بماند. در این دوره، یاور عمده و یا شاید تنها یاور وی، در نیل به این هدف کتاب و گنجینه تجربیات مبارزاتی بشر بود که از آن بر میگرفت و هرچه جدال پر دامنه دارتر میشد، سنگینی آن نفرین تاریخی ـ یعنی اخنتاق مرگبار امپریالیستی- که خلق ما را بعذاب خویش دچار کرده بود، بیشتر بر او فشار میآورد و به نوبه خود نیاز به کسب آگاهی را در او بیشتر شعله ور میساخت. زیرا تا این زمان دستکم به این نکته پی برده بود که سایه شوم تباهی و آزرده گی را تنها، در درخشش پر فروغ آگاهی میتوان بی رنگ نمود و با عمل آگاهانه میتوان آنرا کاملا محو کرد، از اینرو با پشتکار بیشتری به کتاب روی آورد و این گذار از عرصه کشمکشی سرشار از خطر به دنیای اندیشه و بالعکس، عناصر یک شخصیت انقلابی را از همان زمان در او می پروراند. با مشاهده رنج و ستمی که بر زحمتکشان میرفت از همان زمان دنیای دیگری را می جست که تهی از فقر و ستم باشد و آرزوهایش را در حول آن شکل می داد، آرزوهایی که چه بسا در آن زمان تحقق ناپذیر بنظر می رسید، اما او از زمان خویش فراتر میرفت. شاید این آرزوها را بتوان با کلمات " پیسارف " به بهترین نحوی بیان نمود:
     " آرزوی من ممکن است بر سیر طبیعی حوادث پیشی گیرد یا اینکه از راه منحرف شود و بسوئی رود که سیر طبیعی حوادث هرگز نمیتواند به آنها برسد. در صورت نخست آرزو، موجب هیچگونه ضرری نیست... در چنین آرزوهایی هیچ چیزی که بتواند نیروی کار را منحرف ساخته و یا فلج نماید وجود ندارد. حتی بکلی برعکس، اگـر انسان اصلا استعـداد اینگونه آرزو کردن را نداشته باشد، هر گاه نتواند گاه به جلوتر برود و نتواند تصویر کامل و جامع آن مخلوقاتی را که در زیر دست او در شرف تکوین است در مخیله خود مجسم نماید،- آنوقت من بهیچوجه نمیتوانم تصور کنم که چه محرکی انسان را مجبور خواهد کرد، کارهـای وسیع خسته کننده ای را در رشته علم و هنر و زندگی عمـلی آغاز نموده و آنرا بانجام رساند- اختلاف بین آرزو و واقعیت هیـچ ضرری در بر نخواهد داشت، بشرطی که شخص آرزو کننده جدا به آرزوی خودش ایمان داشته باشد، با دقت تمام زندگی را از نظربگذراند، مشاهدات خود را با کاخ های خیالی که در ذهن خود ساخته است مقایسه کند و بطور کلی از روی وجدان در اجرای تخیلات خویش کوشا باشد. وقتی بین آرزو واقعیت یک نقطه تماسی موجود باشد، آنوقت همه چیز خوب و روبراه است.  "   (لنین- به نقل از پیسارف)
    همین ایمان به آرزوها، همین موشکافی در حقایق تلخ زندگی و همین مقایسه ویرانه های بیروح و غم انگیز موجود، با کاخهای دل آنگیز آرزوهایش بود که سبب شد در سالهای نوجوانی بپاخیزد، تا به رؤیاهایش جامۀ عمل بپوشاند. نخستین نشانه های این تلاش یکرشته فعالیت های ادبی و کار در رشته تأتر بود. در این فعالیت او میکوشید خفت و خواری اجتماعی را که مردم بدان خو کرده بودند، با تمام زشتی های نکبت بارش نشان داده، پیرامونیان را به شورش در برابر آن فرا خواند و سپس با گشودن دریچه های دنیای نوینی که خود سبکبال در آن پرواز میکرد، آنان را به این جهان بگشاند. اما دایره این فعالیت ها، بسی تنگتر از آن بوده که بتواند او را خشنود سازد. عطش او به کشف حقیقت و جاری ساختن آن در رگ و پی و هستی خود و جهان اطراف، سیری ناپذیرتر از آن بود که به این ارضا محدود خواستها و عواطف عالیش بسنده کند. پس بتدریج به فعالیت های مستقیما سیاسی روی آورد و هنگامیگه دوره دبیرستان را بپایان رساند با افزودن بر میزان فعالیت های سیاسی و آغاز حرکتی پیگیر، منظم و تشکل یافته، بمثابه یک مبارز مصمم، تولدی تازه یافت.
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   52 

    تمام زندگانی و عمل او تا این لحظه که با نظم موجود سر هیچگونه سازشکاری نداشت، حیات و پراتیکی که سیطره اندیشه های سرخ در همه جای آن به چشم میزند، همه تلاطم پر جنب و جوش او تا این زمان، در برابر زندگی سیاسی اش، همچون آرامش قبل از طوفان بود.
                                                                               (3)
    رفیق عبدالرحیم صبوری که در این دوران دیگر زندگی محفلی را پشت سر گذاشته بود، به جرگه مبارزین فعالی پیوست که میکوشند در گفتار و کردار پیرو سامانهای پرولتری باشند و کار سازمان یافته را جایگزین پراکنده کاری ـ که بسا اوقات تا سطح عصیان های نو جویانه خرده بورژایی افول میکرد ـ سازند. وی در این زمان در هسته ای به مسئولیت رفیق چنگیز قبادی، کاری بس مهم را به پیش می برد و با کوشش او و سایر رفقای کبیرش، سرانجام تئوری مبارزه مسلحانه تدوین شد، تا یکبار برای همیشه، راه قطعی مبارزات ضد امپریالیستی خلق را نشان دهد، با عمل پیشاهنگان راستین و توده ها تحقق پذیرد و ایران را از صحنه تاخت و تاز امپریالیسم، به میدان سیطره خلق تبدیل نماید. پیامد سخت کوشی او و یارانش آن بود که سال چهل ونه (49) به عنوان نقطه عطفی در تاریخ سربرآورد و چریک های فدائی خلق با مبارزه مسلحانه خود، بعنوان مظهرجوشش آزادی خواهانه پرولتاریای دربند ایران و بطور کلی بعنوان تجلی اراده و خشم انقلابی فرو کوفته و سرخورده، قدم به پهنه کارزار طبقاتی نهادند.
    اما متأسفانه زندگی تشکیلاتی وی در این دوران خیلی کوتاه بود و پیش از آنکه در کنار سایررفقایش، آرمانهای خویش را بدرستی بجامعه بشناساند، پیش از آنکه مجال یابد نبوغ فکری و انرژی خود را بصورتی مستمر در دامان توده ها بکار گیرد، دستگیر و بزیر شکنجه برده شد.
                                                                               (4)
    رژیم شاه میکوشید تا چنین جلوه دهد، که در برابر اقتدار سهم انگیز شکنجه اش کسی را یارای ایستادگی نیست. براستی هم شکنجه های قرون وسطائی دژخیمان چه بسا مدعیان سست پیمان را، که در برابر خویش بزانو در آورد و آن قدرت روحی را که این عهد شکنان، با گفتارهای آتشین بخود نسبت میدادند، یکسره در هم شکست. شکنجه گاه های رژیم شاه با تمام ظاهر هراس آفرین خود، گرچه ایمان کاذب و هویت واقعی انقلابی نمایان را بنوعی افشاء میکردند، اما در برابر اراده و عزم راسخ  چریک های فدائی خلق بیکباره به عمق زبونی خویش پی بردند و درمانده و نومید، پس نشستند. در کشاکش شکنجه چریک های فدائی خلق، از جمله رفیق عبدالرحیم صبوری ( عزالدین )، خشونت بارترین مبارزه پیشاهنگ انقلابی خلق با امپریالیسم و سگ های زنجیریش در این عرصه- یعنی در اسارتگاه- به اوج خود رسید. شکنجه گاه ها در تب و تاب این جنگ می سوختند و نفس های سوزان رفقا، درگیرودار تقلاهای انقلابی شان از عرصه اسارتگاه فراتر میرفت و در تمام پهنه میهن ما، حتی سراسر جهان، روح فعالیت های انقلابی را درخلق و روشنفکران انقلابیش میدمید. باز اینجا هم در یکی از سنگرهای خونین مبارزه، رفیق عزالدین قهرمانانه می جنگید و از مواضع پرولتاریا حفاظت می نمود. دژخیمان که در جریان بازجوئی ها نتواسته بودند شخصیت انقلابی او را در هم شکنند، پس از آن هم به شکنجه او ادامه دادند، تنها در آرزوی آنکه وی دستکم بظاهر هویت انقلابی خویش را نفی و اعلام کند که یک چریک فدائی خلق نیست! اما همانگونه که پیداست، پیوند آگاهی با صداقت انقلابی، چنان تزلزل ناپذیری را ، با خمیره رفیق عزالدین عجین کرده بود، که وی نمیتوانست حتی یکدم تصور پذیرش چنین ننگی را بخود راه دهد.

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   53  

      در "دادگاه" های ارتجاع نیز رفیق عزالدین و بیست و دو چریک فدائی دیگر برای نخستین بار، وجدان آگاه خلق را ندا دادند و زنگ رسوائی ننگین ترین حاکمیت قرن را بصدا درآوردند. در"دادگاه"، او و سایر رفقای قهرمانش، بمنزله پرچمداران پرولتاریا و اراده انقلابی خلق ایران، زبان گشودند و زیباترین نغمه های آزادی و رزم خلق را سرودند. هنگامیکه سرود انقلاب خلق بر زبان رفیق عزالدین و سایر همرزمانش جاری شد، پژواک نیرومند آن طوفان بر " جزیره  ثبات وآرامش "  افکنـد.
    در "دادگاه" ، رفیق بهمراه رفیق مسعود احمدزاده و سایر همرزمانش با نقدی کوبنده و بنیان کن، هیبت پوشالی ارتجاع را آشکار ساختند. از نظر جیره خواران نظم امپریالیستی حتی تفکر پیرامون مبارزه مسلحانه، حتی اندیشیدن به "نقد سلاح"  گناهی بخشایش ناپذیر شمرده میشد، چه رسد به مادی کردن این اندیشه، که "محکومیت" قطعی مرگ را بدنبال داشت. اما رفیق عزالدین مانند سایر همرزمانش در "دادگاه"، بی آنکه پروای چنین "محکومیتی" را داشته باشد با سری افراشته، از حقانیت آرمانهای سرخ خویش دفاع کرد و با "سلاح نقد"، عفن سیاسی رژیم و چهره ضد خلقی آنرا افشاء نمود و با بر ملاء ساختن فساد درون ذاتیش، محکومیت آنرا در پیشگاه تاریح نشان داد.
   در"دادگاه" اول، مزدوران از این بیست و سه فرزند راستین خلق، "هویت"، "تابعیت"، "شغل" و ... آنها را می پرسیدند. پاسخ اینان نشان داد که در فرهنگشان واژه " هویت" معنائی جز چریک فدائی ندارد، مضمون راستین "تابعیت" چیزی جزپیروی از منویات خلق بویژه طبقه کارگر نیست و در زندگی آنان "شغل" معنائی جز فعالیت انقلابی و جانبازی در راه انقلاب را، دارا نمیباشد. هر گام این حرکت نوین و شکوهمند که اکنون در "دادگاه" جریان داشت، چشم اندار انقلاب آینده را نزدیکتر میساخت و سنت انقلابی تازه ای را بنا می نهاد. مزدوران خواستند بخیال خود، حرکت سازمان یافته و هماهنگ رفقا  در "دادگاه" را در هم شکنند. از اینرو آنها را از یکدیگر جدا ساخته و در گروه های مجزا به "دادگاه" بردند ، تا بلکه بتوانند در پراکندگی شان ضربه شکست را بدانان وارد سازند. اما رفقا که در راه آرمان هایشان با یکدیگر پیمان خون بسته بودند، اینجا نیز مشت محکمی بر دهان ارتجاع کوبیدند. رفیق عزالدین، همانند تمام همرزمان دیگرش، در "دادگاه" دوم نیز، خیالپردازی ارتجاع را نقش برآب کرد و با کاربست آموزش هایی که در مکتب طبقه کارگر فراگرفته بود، به توهمات کودکانه دشمن پایان بخشید و خود را شایسته احراز نام چریک فدائی نشان داد. بالاخره پس از پایان "دادگاه" دوم، حکم اعدام اکثر رفقا که در "دادگاه" اول صادر شده بود، تائید گشت، مگر چند نفر، که رفیق عزالدین یکی از آنان بود. گویا تاریخ میخواست رفیق عزالدین را در بستر سخت ترین آزمون های مبارزاتی بیازماید. این بود که او به زندان ابد "محکوم" شد.
   در فاصله کوتاهی که تا شهادت سایر رفقا بدست دژخیمان باقی بود، آنان مجال یافتند تا با یکدیگر به گفتکو بنشینند. درگفتگوئی که بین رفیق کبیر مسعود احمدزاده و رفیق عزالدین و دو تن دیگر در گوشه سلول، در باره وظایف آتی کمونیست های ایران صورت گرفت، مسعود و عزالدین یکبار دیگر پیمان بستند که تا دم مرگ از ایفای وظایف انقلابی خویش کوتاهی نورزند. رفیق عزالدین در زندگی مبارزاتی بعدی خویش وفاداری به این پیمان را نشان داد.
   مزدوران از او دست برنداشتند. تازه دوران آزارها و تبعید های مداوم برای منکوب کردن روح سرکشش آغاز گردید. در نیمه دوم سال پنجاه و یک (51) به برازجان "تبعید"  شد.
   دژ برازجان، مترسکی بود که رژیم خون آشام پیشین خیلی بدان میبالید. رژیم می پنداشت که میتواند در درون باروهای این باستیل معاصر، "کمونیسم " را بخاک سپارد، می پنداشت که میتواند در درون حصارهای این اسارتگاه دور افتاده، خروش تندر آسای انقلاب را مهار و و انقلابیون را به موجوداتی مسخ و بی تفاوت تبدیل کند. اما انقلابیون راستین در مخوف ترین سیاه چالها، 

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   54 

نیز ازپویایی باز نمی مانند و رفیق عزالدین در زندان برازجان نیز میکوشد، از هر راه ممکن با خارج تماس برقرار کرده، دستاوردهای جنبش انقلابی را جذب نماید و اندیشه هاو تجربیات خویش را در اختیار جنبش بگذارد.
    پس از حدود سه ماه اسارت در زندان برازجان، رفیق عزالدین را همراه با سایر هم زنجیرانش، به زندان شیراز منتقل کردند. و هر کس گذشته ها را میکاود، بآسانی بیاد میاورد که از سال چهل ونه (49) ببعد عناصر یک فرهنگ و اخلاق انقلابی بتدریج شکل میگرفتند. بازتاب جنبش نوین انقلابی در زندانها چشمگیر بود، بویژه آنکه بسیاری از سرگل های انقلاب ایران، این زمان دستگیر شده، در زندان ها بسر می بردند. زندان بمنزله یک کانون انقلابی، فعالانه به ایفای نقش در جنبش پرداخت. از اینرو، رژیم که ناقوس مرگ خود را آشکارا می شنید، بر آن شد تا در زندانها  نیز به سرکوبی شدیدتر از پیش دست زند و با پیاده کردن تدریجی طرحی که میتوان آنرا " زندان در زندان در ..." نامید، از پیشرفت کار انقلابی جلوگیری نماید. جیره خوارانی که در زندان شیراز مزدوری میکردند آشکارا اظهار میداشتند، که دیگر نمیخواهیم زندان آموزشگاه و دانشگاه انقلاب باشد! پیدا بود که رژیم دست اندرکار اجرای یک توطئه است.
    سرانجام بیست و شش (26) فروردین سال پنجاه و دو(52)، شاهد یورش وحشیانه مزدوران امپریالیسم به حریم زندان شیراز شد. دراین تهاجم که بمنزله یک داغ ننگ، تا ابد بر پیشانی امپریالیسم و ارتجاع جهانی بجای خواهد ماند، زندانیان با مزدوران ساواک و شهربانی درگیر شده، حماسه پر افتحار زندان شیراز را آفریند. رفیق عزالدین نیز در مبارزات این دوره فعالانه شرکت جست.
    پس از این رخداد، رژیم که از خشم به خود می پیچید، بیشتر زندانیان را بسلول های انفرادی انداحت، رفیق عزالدین نیز یکی از آنها بود. وی دلاورانه این برهه از شکنجه های جسمی و روحی را پشت سر گذاشت. هنوز مدتی از این دوره مالامال از قهرمانی ها، شکنجه ها و ... نگذشته بود که ساواک او را به تهران منتقل کرد، (آذر ماه پنجاه و دو) و بطوریکه خواهیم دید مورد آزارهای تازه ای قرار داد. آری، از تهران تا برزاجان، از برازجان تا شیراز و از شیراز تا تهران، همه جا ارتجاع گام بگام او را دنبال می نمود و تحت شدیدترین فشارهای روحی و جسمی قرار میداد تا بلکه عزم آهنین او را مقهور سازد. ارتجاع از مقاومت شگفت انگیز او و سایر همرزمانش سخت بوحشت افتاده، مانند ماری زخم خورده بخود می پیچید و در هر فرصتی او را می آزرد تا بلکه در این ایثار بیدریغ اندک شکافی اندازد.
    باری، کمتر  کسی را میتوان یافت که بازداشتگاه کمیته را دراین مقطع ( آذرماه پنجاه و دو ) به یاد آورد، اما سیمای رفیق عزالدین را همزمان با آن، پیش خود مجسم نکند. او در این زمان صلابت آهنین یک کمونیست واقعی، یک چریک فدائی خلق را، حین یک دوره شکنجه فرسایشی بمعرض نمایش گذاشت. برای او "جیره" روزانه شکنجه تعیین شده بود که زیر آن جسمش ذره به ذره به تحلیل میرفت. اما در عین حال ایمان به آرمان هایش اوج به اوج بیشتر نمایان میگشت و هنگامیکه از همه این آزمونها پیروز از آب درآمد، تازه کوله بار رسالت هایش سنگین تر شد. از این زمان ـ یعنی تیرماه پنجاه و سه (53) ببعد که ابتدا در زندان قزل قلعه و سپس در زندان اوین بمبارزه ادامه میداد- مسائل تئوریک بیشتر از گذشته ذهن او را اشغال میکرد. جنبش نوین کمونیستی پس از طی فراز و نشیب های بیشمار اینک شرایطی را از سرمیگذراند که نقش او را، در پیش صحنه نبرد اندیشه ها، هر چه برجسته تر میکرد. در این نبرد نام رفیق عزالدین با تئوری مبارزه مسلحانه عجین است. در جریان مبارزه ای بی امان، با انحراف ایدئولوژیک درون "سازمان"، بین دیدگاه های انقلابی مشی مسلحانه و نقطه نظرهای اپورتونیستی مرزبندی نمود. بویژه رهبری مرزبندی بین آن دیدگاه ها و نظرات انحرافی بیژن جزنی، از افتخارات اوست. ویژگی های او بمنزله یک رهبر انقلابی یکی پس از دیگری میشکفت. بهترین معیار برای سنجش میزان شناخت او از مارکسیسم ـ لنینیسم، سراسر زندگانی و عمل مبارزاتیش میباشد، که میزان نبوغ او را در کاربست خلاقانه این علم شان میدهد.
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   55 

    بارها اپورتونیست ها نیز اعتراف کردند که رفیق عزالدین هرگز، موضع گیری اصولی را فدای منافع تنگ نظرانه گروهی و یا حسابگری های پست خرده بورژوایی، در برابر دشمن نمی نماید. او با حرکات نیم بند و ناپیگیر سر کمترین سازکاری نداشت و بر مبنای این دیدگاه گام برمیداشت، که باید برآیند پراتیک مبارزاتی همه نیروهای انقلابی و واقعا انقلابی را بسمتی هدایت کرد، و بگونه ای از آن سود جست، که پیروزی نهایی انقلاب ایران را هر جه نزدیک تر کند.
    در بهار پنحاه و هفت(57) با آمیزه ای از جسارت انقلابی و تعرض پرولتری، کارنامه زندگی خود را زینتی تازه بحشید. در رابطه با مراسم عید نوروز، سنت های رایج را، که رژیم ناچار به پذیرش آنها شده بود، پشت سر گذاشت و در رأس معدودی از رفقا سال نو را با "جشن سیاسی" آغاز کرد. سرچشمه اینگونه حرکات، سرشت کمونیستی اش بود که درکوره گدازان سخت ترین مبارزات آبدیده شده بود. این گونه حرکات نمونه هایی از کاربرد حکم تابناک زیرین بود که همواره بر زبانش جاری بود :         " تعرض جوهر سیاست پرولتری است".
    برخوردهای او برای سایر رفقا دلگرمی، شور، پشتکار و اعتماد بنفس در مبارزه را به ارمغان میاورد. شخصیت او نفرت مزدوران امپریالیسم را سخت نسبت به او برانگیخته بود، از اینروی تا آخرین لحظاتی که دروازه های زندان، بدست پرتوان توده ها گشوده شد، همچنان در اسارت و یکی از کسانی بود که رژیم مترصد فرصتی برای سربه نیست کردن او بود. اما این بار نیز تاریخ چنین میخواست که او زنده بماند و در مبارزات بعدی خلقمان سهم ایفاء نماید.
                                                                      (5)
    اوایل بهمن ماه پنجاه و هفت (57) دروازه های زندان قصر در میان شور و هلهله بی همتای هزاران هزار چشم براه گشوده شد و رفیق عزالدین به آغوش خلق بازگشت. عصاره سرسختی ها، کینه جوئیها، عشق ورزیها و خلاصه تمام وارستگی های نسلی از دودمان احمد زاده ها، پویان ها و مفتاحی ها قدم بدنیای خارج نهاد.
   انقلابی کبیری که تا همین دیروز در پیکاری خشن، مرگ را ببازی می گرفت و دلیرانه در برابر دشمن سینه سپر میکرد، اکنون  خود را به نرمخوئی در دامان مهر خلق رها کرده بود. مرد بزرگی که تا همین دیروز در کارزاری دشوار، برق خشم و کینه از دیدگان بر می جهاند، اکنون چون کودکی تبدار از محبت و لبریز از سپاس میگریست.
    دوره جدید مبارزاتیش از همین جا آغاز گشت. از همان شب، فریادهای او و سایر آزادشدگان با غرش توفنده خلق گره خورد و سکوت حکومت نظامی را در سراسر پهنه میهنمان در هم شکست. ایران خسته و گلگون، مهربانانه میخندید و اعصاب فرسوده اش، از شوق آزادی دوباره این پرورش یافتگان خون و آتش، آرامش میافت. اسقبال پرشوری که هنگام ورود به زادگاهش از او بعمل آمد، ازاین حقیقت ناشی میشد که توده های انقلابی او را ترجمان امیدهای خود میدانستند. آن نمادهایی از شخصیت او که در غریزه انقلابی توده ها، امیدشان را بر می انگیخت، بعدها بوسیله رفیق کارگر انقلابیش، رفیق اسد رفیعیان، بدین گونه بازگو گردید: "رفیق بهروز (عزالدین) زبان گویای جنگ خلق بود". از آنجا که دلشوره آموزش و پرورش روح فعالیت های انقلابی مردم، یک دم او را آسوده نمی گذاشت، حتی پیش از شروع فعالیت های سازمان یافته در شرایط جدید، به ایراد سخنرانی هایی در مورد مسائل جنبش و تبلیغ نظرات انقلابی در میان مردم پرداخت و بدین ترتیب به تعمید سیاسی آنان دست زد.
    دیگرعشق سترگ او به خلق زبانزد همه کس شده بود، زیرا ضمن دید و بازدیدهایی که پس از زندان از مردم بعمل میآورد آشکار شد، که این عشق در تپش های نبضش جاریست و جوشش های عاطفی او چنان پاک و بی آلایش بود که نه تنها در نزدیکان، خویشاوندان و آشنایان، بلکه در کسانی که دورا دور او را می شناختند، نیز رسوخ میکرد و دل های آنانرا با خود یگانه میکرد و به غلیان میآورد.

     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   56  

                                                                         (6)
   سازمان چریک های فدائی خلق ایران در نبود عناصر آگاه و انقلابی، در اختیار خائنین و اپورتونیست ها قرار گرفته بود. کوشش های رفیق بهروز و سایر همفکرانش برای کار در "سازمان" و ریشه کن ساختن نظرات و خصائل انحرافی از راه مبارزه ایدئولوژیک سودی نداد. خیلی زود آشکار شد که دو دیدگاه متعلق به دو طبقه اجتماعی متضاد، در برابر یکدیگر قرار گرفته اند.
    برای پیشگیری از هرز رفتن نیروهای انقلابی، رفیق بهروز در کنار و پیشاپیش رفقایی که در درون زندان و حتی پیش از آن، مبارزه مشترک چند ساله ای را به پپیش برده و به وحدت های نخستین دست یافته بودند، باردیگر درفش مارکسیسم ـ لنبننسم خلاق را برافراشت. او برای ریشه کن ساختن اپورتونیسم موذی و هرزه ای که مبارزه خلق را به تسلیم در برابر سلطه امپریالسم میکشاند، بی گذشت و پیگیر، به تلاش برخاست. اپورتونیسم اکنون در جامه ها و زرو زیورها ی تازه ای خود نمایی میکرد و از 
اینرو بار رفیق در شرایط نوین سنگین تر شده بود. رفیق بهروز و هم فکرانش در شرایطی که برنامه کلی " مبارزه مسلحانه، هم استراتژی هم تاکتیک "، را پیش روی خود داشتند، به عرصه کارزار گام نهادند. و کمر به پایه گذاری یک تشکیلات انقلابی، برای تحقق آرمان های پرولتری بر بستند. از همان ابتدا و بعنوان یکی از عناصر پر کارمرکزیت در سازماندهی تمام تیم ها، هسته ها، بخش ها و ارگانهای سازمان شرکت فعال داشت. در شرایط جدید که امکان استفاده از شیوه های فرعی مبارزه، برای بردن آگاهی سوسیالیستی در میان طبقه کارگر نیز فراهم آمده بود، او رهنموده های مشخص تشکیلاتی را برای استفاده از تمام این شیوه ها تعیین می نمود و خود از آنها بهره می جست. بر بنیاد این باور که کادرها تعیین کننده انقلابند فعالانه به آموزش سیاسی - ایدئولوژیک رفقای نزدیک و همچنین هواردان مشی انقلابی پرداخت. برای جلوگیری از پراکندگی، در میان شیفتگان مشی انقلابی، از رده های گوناگون - " از نظر میزان دانش مارکسیستی و فعالیت علمی" - که هر یک به فراخوار حال خود به جنبش مسلحانه یاری میرساندند، به سروسامان دادن آنان پرداخت و نتیحه این تلاش، شکل گیری سازمان های حنبش معلمین، دانشجویان و دانش آموزان نوزده بهمن بود. این سازمانها از نظر رفیق بهروز، سازمانهای جوانان بودند که میبایست بار آماده سازی روی آورندگان به جنبش انقلابی را، از نظر ایدئولوژیک، سیاسیی و تشکیلاتی بدوش بکشند، تا عناصر جذب شده بتوانند ضمن شرکت در جنبش ضد امپریالیستی ـ دمکراتیک تود ها، بوِیژه دانشجویان و دانش آموزان، دیدگاه های مبارزه مسلحانه را در میان آنان رواج دهند و در این فرایند، چه از دل فعالین جنبش نوزده بهمن و چه از درون افراد تحت آموزش، چهره ها و استعداد های راستین انقلاب، سر برآورند و پس از گذراندن دوره های بعدی آموزش، شایستگی ایفای نقش مبارزین سیاسی- نظامی را در جنبش کسب کنند.
     سهم او در جلوگیری از فرورفتن سازمان در گرداب اپورتونیسم بسزا بود. در طرد نظرات انحرافی و انقلابی کردن تشکیلات براستی نقشی سترگ داشت.
     مضمون فعالیت های او پس از انشعاب بدینقراراست: سازماندهی تیم های چریک شهری، فرماندهی " شورای فرماندهی تیم های چریک شهری" ، شرکت مؤثر در حل مسایل سیاسی- ایدئولوژیک و ...
    رفیق بهروز که پس از آغاز حرکت ستون سیاسی- نظامی در جنگل های شمال به یکی از آرزوهای  بزرگ خود دست یافته بود، از آن پس ضمن انجام سایر وظایف، وجودش را بیدریغ نثار پیشبرد جنگ انقلابی در شمال میکرد. او مسئولیت برآوردن نیازهای تدارکاتی، سیاسی و ... ستون چریکی جنگل را بعهده داشت و در اینراه یکریز میکوشید.

     
     جان باختگان در شهر ها                                                                                                              صفحه   57    

    در طرح ریزی چند عملیات موفقیت آمیز چریکی در شهر، شرکت داشت. از احساس مسئولیت به رفقا همین اندازه بس، که بهنگام انجام عملیات چریک شهری توسط سایر رفقا، بی تابانه دور و بر منطقه عملیات می پلکید، تا گره از مشکلات پیش بینی نشده ای که ممکن بود بوحود آیند، بگشاید. هم چنین با بسیاری از رفقای تازه کار نیز، رویا روی برخورد، و با دلسوزی به مشکلات شان گوش میکرد و در زدودن آنها یاری شان مینمود. 
    ما خود را از بازگویی تمام زیر و بم های زندگی مبارزاتیش، در این برهه بی نیاز می بینیم. سخنانی که او در باره یک انسان طرازنوین، یک انقلابی راستین گفته است، خود بهترین گویای شخصیت وی هستند. ما با آوردن گزیده هایی چند از این سحنان یادنامه زندگی او را به پایان میبریم :

*- در هیچ حالتی مارکسیست ـ لنینست ها در مقابل وضع موجود کرنش نحواهند کرد. آنها تنها وضعیتی را تأیید میکنند که شرایط هر چه بهتری را برای بسط و گسترش تعرض پرولتاریا فراهم میآورد ...
*- باید اساسا رابطه خود را با عناصر فعالی که در پروسه مبارزه توده ای شرکت دارند گسترش داد و از این طریق، هم یاد گرفت و هم یاد داد.
*- باید همواره در این فکر بود که : چگونه میتوان مبارزه را گسترش داد، چگونه میتوان نتایج مثبت آنرا حفظ کرد، چگونه میتوان آنرا به پله های عالیتر تکامل رساند.

                                                                 " سخنی با رفقا، در باره برخی مسائل جنبش کمونیستی ایران". 

                                                                                                                            13/12/1361 

*= این زندگی نامه توسط چریک فدایی خلق رفیق عبدالعظیم (نورالدین) صبوری نگاشته شده است.

     جان باختگان در کردستان                                                                                                             صفحه   58   

  
رفقای جان باخته در کُردستان :                     

1-  فیروز               آقا میرزاده    

2-  مهران              ابوالعلا

3-  محمد صادق      منصوری

4-  کاظم               قریشی

5-  شاهین            علی دوستی

     جان باختگان درکردستان                                                                                                              صفحه  59 

                                                      رفیق فیروز آقامیرزاده :                                                                                                         
     چریک فدایی خلق، رفیق فیروز آقامیرزاده ( سروش ) درسال1328 در شیراز متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه اش را در این شهر گذراند. وی قبل از انقلاب سال 57 در رشته مهندسی کشاورزی از دانشکده کشاورزی اهواز، فارغ التحصیل شد و در کارخانه چوب و کاغذ ( چوکا ) در ساری مشغول به کار گردید. رفیق سروش با خصائل برجسته اش مانند صداقت و دید روشن، به فـردی قابل احتـرام واعتماد در محیط کـار تبدیل شد و به این اعـتبار در فضای سیاسی سال  58 - 57 در شورای کارگران و کارکنان  چـوکا انتخاب گردید، وعملاً با جهت گیری های کارگری و دفاع از حقوق کارگران همواره مورد علاقه و احترام شان قرار داشت . 
                                                                                                                                  
    رفیق فیروز که هوادار سازمان چریکها بود، از چرخش به راست سازمان و رد مشی انقلابی ناراضی بود و به آنان برخورد  انتقادی داشت.  با موضع گیری و اعلام موجودیت چریکهای فدایی خلق در سال 58، که در تقابل به خط مشی سازمان رخ داد، وی سریعاً و فعـالانه به آنان پیوست و تمام انرژی، توان و امکانات خود را در خدمت این تشکیلات قـرار داد. رفیق سـروش با جدیت و پشتکار بمثابه هواداری کار آمد، در ارتباط با چفخا  قرار گرفت و پس از طی دورۀ آموزشی برگزار شده در کوه های اطراف تهـران، در تیم انتشارات خبرنامۀ مازندران چریکهای فدایی خلق، سازماندهـی شد و به فعالیت انقـلابی اش، به صورت تشکیلاتی تداوم بخشید.   
                                                                                                                     
    وی در انشعاب سال 60 که در تشکیلات چریکها پدید آمد ، با آگاهی و قاطعیت از مواضع چفخا ( ارخا ) حمایت و دفاع نمود و به آنان ملحق شد. در حـوالی شهـریور 60، مقارن با شـروع حرکت انقـلابی چفخا ( ارخا ) در جنگل های شمال، رفیق فیروز بدلیل توانایی هایش به کردستان اعزام گردید تا با کسب مهارت های سیاسی و نظامی بیـشتر و کار آمد، در آینده نزدیک به جنگل های مازندران اعزام شود. رفیق سروش در کردستان با شجاعت و جدیت زیاد به فعالیت هایش تداوم بخشید و درتمامی مسئولیت هایش، توانایی و قابلیت بالای خود را نشان داد وبه معاونت فرماندۀ نظامی ارتقاء یافت. رفیق فیـروز در جریان یکی از عملیات های پیشمرگان چفخا ( ارخا ) در دی ماه سال 60 که بمناسبت سالروز 19 بهمن بر علیه پایگاه سپاه پاسداران مستقر در ایستگاه کشاورزی اطراف سنندج صورت پذیرفت، فرماندهی دسته جلودار پیشمرگه ها را بهعده داشت.  پس از این عملیات موفقیت آمیز، درمسیر بازگشت به روستای محل استقـرار، درحالیکه پیشاپیش پیشمرگـه ها در حـرکت بود، در کمیـن سپاه پاسـداران جنایتکار قـرار می گیرد. وی که کمیـن آنان را تشخیص داده بود، با شجـاعتـی بی مانند و فداکـارانه به روی جنایتکاران آتش  می گشاید و بمنظور شکستن کمین مذکور با آنان درگیر می شود.                                                                                                                                                 
    رفیق فیروز بااین عمل هوشیارانه و فدای جان خود نه تنها دسته جلودار، بلکه تمامی گروه پیشمرگان را از خطر وجود کمین آگاه می سازد. پس از این درگیـری و شکستن کمیـن پاسداران وهزیمت آنان، پیشمرگـان چفخا ( ارخا )  پیکر رفیق جان باختـه فیروز آقامیرزاده را سرود خوان به روستای محل استقرار رساندند و در طی مراسمی با حضور مردم مبارز روستاهای اطراف، در قبرستان روستای ملکشان در حـوالی سنندج به خاک سپرده شد. اگـرچه پیکـر بی جان چـریک فدایی خلق، رفیق فیروز، در خاک کردستان آرمیده است، اما آرمان های  سرخ و انقلابی اش، که همانا آرمانهای کارگران وزحمتکشان است ، همچنان زنده   و جاری است. یادش گــرامـی بـاد.                                                                                                                                                                                                                                                                                                      
     جان باختگان درکردستان                                                                                                              صفحه   60   

                                                        رفیق مهران ابوالعلا :                                                                           
    

     چریک فدایی خلق، رفیق مهران ابوالعلا (مهران ) در شهر سنندج چشم به جهان گشود وتحصیلات ابتدائی را در این شهر گذراند. وی به دلیل وضعیت زندگـی خانواده، به کار کردن روی آورد و به کارگـر مکانیک تبدیل شد. رفیق مهران در کوران کارو تلاش نه تنها با تضاد طبقاتی و فشارهای اجتماعی آشنا شد، بلکه  سرکوب خواسته های ملی را نیز لمس و درک نمود و در راه مبارزه با این عوارض بطور آگاهانه برخاست. وی در مبارزات توده ها در سالهای 57 ـ 56 در شهر سنندج، ضمن هواداری از " سازمان چریکها " شرکت فعال داشت.                                                                                                
     رفیق مهران با دید انتقادی و روشنی که داشت، از مواضع راست روانه " سازمان چریکها " فاصله گرفت. با اعلام موجودیت چفخا بهمراه تعدادی از رفقایش تحت عنوان " جانبداران چریکهای فدائی خلق " بصورتی متشکل و در ارتباط با این جریان به فعالیت ها ی انقلابی اش تداوم بخشید. وی در مقابله با جنگ ها و درگیری های تحمیل شده به مردم سنندج توسط سپاه و ارتش رژیم جمهوری اسلامی و بویژه در سازماندهی " بنکه ها " ( شورای مردمی محله ها ) نقش فعالی داشت . با عقب نشینی حزب دمکرات و کومه له از شهر سنندج؛ او نیز بهمراه دیگر پیشمرگان چفخا به روستاهای اطراف سنندج عقب نشینی کرد و بمثابه پیشمرگه ای رزمنده و کار آمد به مبارزاتش ادامه داد.                                                                                      
    رفیق مهران از تجربه فنی بالا و هوش سرشاری برخوردار بود و در زمینه دانش انفجاری مهارت فوق العاده ای کسب کرد و به یکی از آموزش دهندگان دیگر پیشمرگـان تبدیل شد. در جـریان انشعاب سال 60 در چفخا، رفیق مهران بهمراه تمامی گـروه موسوم به " جانبداران " از مواضع و نظرات چفخا ( ا رخا ) حمایت و جانبداری نمود وتا تابستان سال 61 در این تشکیلات به مبارزاتش تداوم بخشید. در این زمان بنا به درخواست کومه له، وی در یکی از مقرهای کومه له در کامیاران به آموزش کار گذاری دیگ انفجاری به پیشمرگان کومه له اقدام نمود که، در جریان این کار و دراثر یک اشتباه نامعلوم، با انفجاری ناخواسته بهمراه 4 تن از پیشمرگان کومه له جان باخت.                                                                                            
    بدین ترتیب چریک فدایی خلق، رفیق مهران ابوالعلا در راه آزادی و رهایی خلق کرد جانش را فدا نمود . یاد این فرزند کوشنده و فداکار خلق کرد در خاطره ها باقی خواهد ماند . یادش گـرامی.                                                                       

     جان باختگان در کردستان                                                                                                              صفحه   61  

    چریک فدایی خلق، رفیق محمد صادق منصوری ( کاک ووریا ) درشهـر سنندج ودر خانواده ای فقیر و زحمتکش چشم به جهان گشود. وی تحصیلات ابتدائی را در این شهر به پایان رساند وبرای گذران زندگی خود و خانواده به کار وتلاش روی آورد. و دراین روند رفیق حمه صادق به کارگر مکانیک قابل وبا تجربه ای تبدیل شد. با اوجگیری مبارزات توده ها درسال های 57 ـ 56 رفیق حمه صادق به عنوان هوادار " سازمان چریکها " در حرکات و جنبش های مردمی در شهر سنندج شرکت فعالانه ومستمر داشت. وی  که باتجربه زندگی وکاری خویش، با حس ودیدی طبقاتی به مسائل می نگریست، بتدریج ازمواضع راست روانه " سازمان "  فاصله گرفت وبا پیوستن به گروهی معروف به " جانبداران چریکهای فدائی خلق " که با اعلام موجودیت چفخا شکل گرفته بود، به این فاصله گرفتن و گسست قطعیت بخشید.                                                                                          
    رفیق حمه صادق در مقابله با جنگ های تحمیلی رژیم جمهوری اسلامی علیه مردم آزادیخواه سنندج،  فعالانه شرکت داشت. وی بهمراه گروهش در بنکه های ( شوراهای مردمی محله ها ) سنندج بمثابه مدافع نظرات و مواضع چفخا تأثیرات بسزائی بجای گذاشت، که گوشه هایی از آن در فیلم " کردستان سنگـر آزادگان " قابل مشاهده است. با عقب نشینی پیشمـرگـان سازمان ها و گروههای مبارز و آزادیخواه، وی نیز بهمراه پیشمرگان چفخا به روستاهای اطراف سنندج عقب نشینی کرد، تا مبارزات جمعی وسازمان یافته تری را تداوم بخشد. رفیق محمد صادق که در جنگ نوروز خونین سنندج در سال 58 و جنگ بهار سال 59 آبدیده و ورزیده شده بود، در مدتی کوتاه و با اندکی آموزش به یکی از مسئولین نظامی چفخا در کردستان تبدیل شد و با نام تشکیلاتی ووریا، چندین عملیاتی ومأموریت نظامی را با موفقیت به پیش برد. درجریان انشعاب سال 60، رفیق ووریا بهمراه گروه موسوم به " جانبداران چفخا " از مواضع و نظرات چفخا ( ارخا ) دفاع و پشتیبانی نمود و تمام انرژی وتوان خود را دوچندان فزون تر، درخدمت این جریان نهاد و بویژه ازحرکت چفخا ( ارخا ) درجنگل های مازندران انتظارو امید بسیاری داشت.                                                                                                                                                          
    کاک ووریا در هنگام  بازگشت از عملیاتی که در بهار سال 61، برعلیـه یکی از مقرهای سپاه پاسداران در اطراف شهـر سنندج با موفقیت رهبری کرده بود، بنحو غیر منتظره ای جان می بازد. وی که در مسیر بازگشت در پیشاپیش پیشمرگان در حرکت بود، در یکی از دره های اطراف کوه هوشه گوره با گروهی از اکراد مسلح روبرو می شود که بالای تپه ای مستقر    بودند. وی گروه پیشمرگان را در دونقطه مستقر می سازد و خود به سمت افراد مسلح که مشکوک به نظر می رسیدند، رهسپار می شود، تا شناسائی بیشتری بدست آورد وطبق روال مرسوم از آنان می پرسد که کی هستند و متعلق به کدام جریانند ؟ آنان که وابسته به حزب دمکرات کردستان عراق ( قیاده موقت ) بودند که در آن مقطع با رژیم جمهوری اسلامی همکاری و در سرکوب پیشمرگان کردستان ایران شرکت فعال داشتند، بدروغ می گویند : "خومانیم "( خودمانیم ). رفیق حمه صادق به آنان نزدیک می شود و می بیند که آنان " جامانه " ( دستمال سر ) سرخ رنگ به سر دارند و می فهمد که آنان جاش های قیاده موقت اند. لذا برای آگاهی رفقایش فریاد می زند که : " جاشه کان " ( خود فروشان ). مزدوران جاش و خودفروخته قیاده موقت ( حزب دمکرات کردستان عراق ) رفیق ووریا، این کارگر مبارز و آگاه خلق کرد را به رگبار می بندند و خونش را به زمین میریزند. بدین ترتیب چریک فدایی خلق، رفیق محمد صادق ( حمه صادق ) منصوری ( کاک ووریا ) ضمن آگاهی نجات بخش به دیگر رفقا؛ جانش رادرراه آزادی و رهایی خلق کرد فدا می سازد. یادش گــرامـی بـاد.           
                                                                                                                                                              

                                                      
     جان باختگان در کردستان                                                                                                             صفحه   62    

    چریک فدائی خلق رفیق کاظم قریشی ( محسن ) درشهـر بابل بدنیا آمد، تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در این شهر بپایان رساند ؛ وی در انگلستان به ادامه تحصیل پرداخت .                                                                                       
    رفیق کاظم در دوران دانشجوئی در خارج از کشور یکی از فعالین و هواداران " سازمان چریکهـا " بود. با اوج گیـری مبارزات توده ای در سال های 57 ـ 56 به منظور ادامه فعالیت های انقلابی به ایران بازگشت و این مقارن با اعلام  موجودیت چفخا بود؛ وی از همان ابتداء به صفوف چفخا پیوست و در کردستان آموزش سیاسی و نظامی را طی کرد و با شرکت در مبارزات خلق کرد به مبارزه اش علیه رژیم جمهوری اسلامی، تداوم بخشید .                                                                                                    
    در جریان انشعاب سال 60 به سمت چفخا ( ارخا ) موضع گیـری کرد واز نظرات و اهداف آنان حمایت و جانبداری نمود . رفیق محسن با پشتکار وجدیت،  بارمبارزاتی تشکیلات را بدوش می کشید و بویژه بعد از ضربات 4 فروردین سال 61 درجنگل های  مازندران ( خی پوست ) ، وی داوطلبانه  خواستار سازماندهی در ستون چریکی جنگل  شد و با اعزامش  بمدت 7 ماه تا   زمستان 61 که در نشست تشکیلاتی که با رأی اکثریت، تصمیم به تمرکز در کردستان و تعطیلی حرکت جنگل گرفته شد؛ نقش قابل ملاحظه ای در تداوم مبارزات جنگل داشت. رفیق کاظم قریشی ( محسن ) در مقطع تمرکز تشکیلات در کردستان وقتی که در یافت، این تمرکز موقت به تعطیلی دائمی حرکت جنگل انجامیده است، دچار بحران روحی گردید و سرانجام در مقر چفخا      ( ارخا ) در روستای ترغه ی کردستان، در اوایل سال 62 خودکشی کرد.
     رفیق کاظم با این اقدام منفی و نادرست که تحت تأثیر آشفتگی روانی به آن دست زد، در واقع عمق وابستگی اش به حرکت جنگل و تأثیری که این مارش مقاومت می توانست در آینده جنبش مردم در مبارزه بر علیه  رژیم جمهوری اسلامی داشته باشد ، را به نمایش گذاشت . یادش گـرامی باد.       
                                                               

     جان باختگان در کردستان                                                                                                             صفحه   63 

                                                       رفیق شاهین علی دوستی :                                                                                         

    چریک فدائی خلق رفیق شاهین علی دوستی ( اصغر ) دانشجوی دانشگاه ملی در رشته پزشکی بود. وی در جریان مبارزات توده‏ها در سال 57 ـ 56 بسیار فعال وهوادار "سازمان چریکها" بود. با اعلام موجودیت چریکهای فدائی خلق با توجه به دید انتقادی که نسبت به "سازمان چریکها" داشت، از مواضع و نظرات چفخا پیروی و دفاع نمود. وی که بهمراه رفیق کاووس طور سوادکوهی دفتر ارتباطی چفخا در مدرسه عالی بازرگانی را اداره وهدایت می‏کرد، همزمان  و بهمراه رفیق کاووس مسئولیت ارتباط و فعالیت در جنبش دانشجوئی و دانش آموزی 19 بهمن هوادار چفخا را نیز بعهده داشت و در این شرایط فعالیت خستگی ناپذیرو شایانی را از خود نشان داد. 
   رفیق شاهین در سال 59 برای آموزش سیاسی و نظامی به کردستان اعزام گردید و با موفقیت این دوره را طی نمود. وی در جریان انشعاب درچفخا، از مواضع و نظرات چفخا (ارخا) دفاع و پشتیبانی کرد و در ستون چریکی جنگل (شهریور 60 ) سازماندهی شد و مسئولیت پزشکی این گروه را بعهده داشت. بعد از مدت کوتاهی بنا به درخواست خودش جنگل را ترک نمود و در کردستان سازماندهی شد و به مبارزه انقلابی‏اش تداوم بخشید. در بهار سال 62  یک درگیری بین،  پیشمرگان چفخا ( ا رخا ) بهمراه پیشمرگان حزب دمکرات کردستان ایران از یک‏ طرف و نیروهای  سرکوبگر رژیم جمهوری اسلامی از طرف‏ دیگر در نزدیکی میاندوآب پیش آمد. رفیق اصغر در این درگیری شرکت داشت و در حالی‏که مشغول نجات جان پیشمرگه‏ای زخمی از حزب دمکرات بود، مورد اصابت گلوله مزدوران رژیم قرار گرفت و جان باخت. بدین ترتیب  چریک فدایی خلق، رفیق شاهین علی دوستی ( معروف به دکتر اصغر ) جانش را در راه آزادی و رهایی خلق کرد فدا نمود. یادش گـرامی .  

     سرود بوته آتش (پارتیزان                                                                                                              صفحه   64   

بوته آتش (پارتیزان )

    این سرود به دلیل محتوای مبارزاتی اش در ردیف سرود های دیگری چون : شب بی پگاه -  فدایی ، فدایی ـ و من چریک خلقم ،جایگاه برجسته ای در تشکیلات چفخا (ارخا) و بویژه در ستون چریکی جنگل و کردستان یافت و به یکی از سرود های اصلی تبدیل شد.

بوته ی آتش سرخ و سوزان                                              شعله ور شد چو آتش فشان
چون بپا شد  قیام  سیه کـل                                                 شد فزون خوف اهریمنان
سرزمین در ره رزم یاران                                                دشتی ازلاله ی خون بشد
خـون پاک شهیدان  جنـگل                                                  مـشعـل  راه  زحمتکشان

جاودانیم ، جان فشانیم ، هم چنان سرکش و سرفراز
در نبردیم ، می نوردیم ، جنگل و صخره را با تفنگ

همرهت سنگر توده ها باد                                                ارتش  خلقـی  بر پا کنیـم
بـا جهان ستم می ستیزیم                                                  ریشه ی ظلمت از جا کنیم
آتش کینه ی خلق ایران                                                   هم چنان شعله ور تا ظـفر
بشکفـد  نو بهـار رهایی                                                     مژده ای کارگر، برزگـر

جاودانیم ، جان فشانیم ، هم چنان سرکش و سرفراز
در نبردیم ، می نوردیم ، جنگل و صخره را با تفنگ

پرصلابت، همه شورو ایمان                                           چون  چریک  فدایی  خلق
رزمش ایثـار وپیکار خونین                                            رزم او، رزم ما، رزم خلق
بهـر نا بـودی  فـقـر وذلـت                                              یکصدا سر دهیم این سرود
پاسـخ  هرگـلولـه ، گـلولـه                                              غیـر این  ره  ندارد  وجود

جاودانیم ، جان فشانیم ، هم چنان سرکش و سرفـراز
در نبردیم ، می نوردیم ، جنگل و صخره را با تفنگ

     زندگی نامه دو تن....                                                                                                               صفحه    65 

زندگی نامه دو تن ار رفقای سابق چفخا (ارخا) :

1-عبدالعظیم           صبوری

2-غلامرضا           رحمانی

توضیح :                                                                           

    این رفقا ( مسعود و خسرو ) از ابتدای شکل گیری جریان چفخا در سطوح مختلف (به ترتیب عضو وهوادار) به آن پیوستند وانرژی انقلابی خود را در خدمت ان نهادند. درانشعاب از چفخا، از جریان چفخا (ارخا) با قاطعیت جانبداری و دفاع نمودند و هم چنان فعالیت های مبارزاتی خود را در ( جنـگل و کـردستان ) تا سال 62 تـداوم بخشیدند. درجریان بحران های دامنگیر چفخا -    -  ( ارخا ) در مقطع تمرکز در کردستان ،هر یک در زمانی و بشکلی، با طرح انتقاداتی بر مناسبات تشکیلاتی، در رابطه ای جانبی با چفخا ( ارخا ) قرار گرفته  ولی هم چنان در کنار آن زندگی می کردند. در سال 64 در کردستان عراق به فردی مشکوک اعتماد کردند و با چشم انداز کاذب باز گشایی مجدد حرکت جنگل ، تلاش مستقلانه ای نمودند تا به ایده آل مبارزاتی خویش جامه عمل بپوشانند.                            
    آن فرد مذکور که دارای سابقه شرکت در جنبش فلسطین بوده و در سال 59  در مقر آموزشی چفخا در سردشت کردستان، اندک مدتی فعالیت داشته است، در مسافرتی به تهـران بطور اتفاقی دستگیـر و در سال  های 63- 60 در زندان اوین به سـر      می برد. وی در سال 64 با عبور از پست های بازرسی متعدد سپاه پاسداران در کردستان ایران، به کردستان عراق و مقر چفخا (گاپیلون) مراجعه نموده و با توجیهاتی شک انگیز و تحلیل ها ی آنچنانی، با اصرار خواهان اعزام نیرو، برای گسترش مبارزات چریکی در شهر های ایران می شود و الخ . وضعیت این فرد مشکوک تشخیص داده می شود و جواب نه دریافت میکند. وی پس آنکه از جانب تشکیلات های چفخا و چفخا ( ارخا ) رانده می گردد، به برخی پیشمرگه ها و  افراد جانبی رجوع نموده و جمع چهار نفره ای را با خود همراه می سازد. وضعیت این فرد و هدفش برای این رفقا نیز توضیح داده می شود. این هشدارها و توصیه ها مورد قبول  آنان قرار نگرفته و از کردستان عراق به "رهبری" و در واقع تحریک آن فرد، به سمت شهرهای ایران حرکت می کنند. آنان در پست بازرسی سرو آباد سنندج توسط آن شخص لو رفته و دستگیر می شوند. از سرگذشت آن دو تن دیگرهمرا ه، اطلاعی در دست نیست.                                                                                                                                    

     زندگی نامه دو تن....                                                                                                               صفحه    66 

    چریک فدایی خلق، رفیق عبدالعظیم ( نورالدین ) صبوری (  مسعود- حمید ) در 21 دی ماه سال 1331 در یک خانواده متوسط شهری در بابل به دنیا آمد. وی دوران ابتدائی و متوسطه را در این شهر گذراند و با کسب دیپلم وارد دانشگاه تهران شد .      رفیق نوری تحت تأثیر محیط دانشگاه و بویژه برادرش عبدالرحیم صبوری با کسب شناخت از اوضاع اجتماعی وتضادهای طبقاتی، به عنصری سیاسی تبدیل گردید. بدنبال شکل گیری جریان " سازمان چریکها " در دهه پنجاه و با توجه به نقش رفیق عبدالرحیم صبوری و دستگیری وی، ساواک رژیم وابسته به امپریالیسم شاه با هدف ایجاد محدودیت و سرکوب وسیع تر انقلابیون، در زمستان 52 اقدام به دستگیری رفیق عبدالعظیم می نماید . رفیق نوری در شکنجه گاههای رژیم شاه با استقامت و سرافرازی تمامی شکنجه ها و شلاق ها را با عشق به خلق و آرمان های سرخ انقلابی اش از سر گذراند و با روحیه ای سرشاراز مقاومت، محکومیت 4 ساله بیدادگاه های شاه را سپری کرد و سرانجام درسال 57 و یکسال پس از اتمام محکومیت اش از زندان آزاد گردید.                                                                                                                                                    
    رفیق نوری در تمامی حرکات مبارزاتی توده ها در شهر بابل در این سال ها فعالانه شرکت می جوید. وی ضمن مرزبندی با ایده ها ومواضع انحرافی " سازمان چریکها " که اکنون در سیطره اپورتونیستها قرارداشت؛ در جستجو و تلاش برای عکس العملی سازمان یافته بود، که با اعلام موجودیت چریکها فدائی خلق در خرداد 58 ، جزو اولین کسانی است که به آنان می پیوندد. رفیق حمید تا سال 60 بمثابه عضو چفخا به فعالیت های انقلابی ـ تشکیلاتی اش؛ منجمله در انتشارات نشریه خبرنامه مازندران چفخا تداوم بخشید و مدتی نیز در جبهه نبرد کردستان در مبارزات حق طلبانه خلق کـرد بر علیه رژیم جمهوری اسلامی شرکت داشت. وی که مدافع بازگشائی جبهه شمال بود، در جریان انشعاب سال 60، ازمواضع و ایده های چفخا ( ارخا ) جانبداری و دفاع می نماید.                                                                                                                                                    رفیق نوری به عنوان یکی از اعضای اولیه ستون چریکی جنگل سازماندهی می شود و در این حوزۀ جدید مبارزاتی با پایداری و بی باکی به مدت 14 ماه، با تحمل سختی ها و شرایط گوناگون، به درستی که انرژی بخش و سرمشق دیگر رفقا بود. وی درمأموریت ها داوطلبانه پیشقدم می شد وشرایط طاقت فرسای مبارزه درجنگل را با روی باز پذیرا بود. رفیق نوری در تداوم مبارزه ستون چریکی جنگل، بعداز ضربات اسفند ماه سال 60 و 4 فروردین سال 61 در شهر و جنگل،  شرکت فعال داشت، اما درمقابل جریان انحرافی مدعی " ساختن تشکیلات کمونیستی " که در پی بحران در روابط و مناسبات تشکیلاتی درستون چریکی جنگل بروز می نماید؛ غیر فعال وهمراه با جو و نظر حاکم حرکت می کند و تمرکز درکردستان را تأیید می نماید. با تمرکز در کردستان، رفیق عبدالعظیم ( نوری ) ضمن شرکت در فعالیت های مبارزاتی، در مبارزات درون تشکیلاتی همین رویه غیر فعال را ادامه می دهد .

                                                                                                                                
     زندگی نامه دو تن....                                                                                                               صفحه     67 

    بعداز جدائی جریان انحلال طلبان وعقب نشینی به کردستان عراق، دچار بحران در روابط تشکـیلاتی می شود واز چفخا        ( ارخا ) کناره گیری می نماید و با دو تن دیگر،  " هسته اعضاء و هوادران سابق چفخا ( ارخا ) " را شکل می دهد که این هسته نیزسرانجامی نمی یابد. و خود وی با حفظ مواضع اش، به رابطه جانبی با چفخا (ارخا) ادامه می دهد.                                       وی مدتی بعد بمنظور تداوم فعالیت انقلابی، با ایدۀ احیاء مجدد حرکت جنگل، در ارتباطی مشکوک قرار می گیرد. و علیرغم هشدارها و توصیه های دیگر رفقا،  بهمراه فرد نفوذی و تعدادی دیگر درتابستان سال 64 از کردستان عراق عازم شهرهای ایران می شود که در پست بازرسی سروآوای سنندج توسط عنصر نفوذی به سپاه پاسداران شناسانده وبهمراه 3 تن دیگر دستگیرمی گردد.                                                                                                                                             
    رفیق نوری تحت شدیدترین شکنجه ها توسط شکنجه گران جمهوری اسلامی قرار می گیرد. وی بار دیگر با روحیه ای عالی مقاومت می ورزد. جنایتکاران که پی برده بودند که رفیق نوری، برادر رفیق عبدالرحیم صبوری واز رزمندگان ستون چریکی جنگل است، بمنظور ارعاب توده ها وانتقام گیری در اندک زمانی پس از دستگیری، وی را در استادیوم شهر آمل به عنوان "جنگلی " به مرگ محکوم می کنند. مزدوران رژیم به خیال آنکه صحنه اعدام می تواند ترس وخللی در عزم رفیق ایجاد کند، از وی می خواهند آخرین وصیت خود را در ملاء عام اعلام کند. رفیق عبدالعظیم صبوری ( نوری ) با خشم و کینی سرشار به دشمنان خلق و به رسم و سنت چریکهای فدائی خلق فریاد می زند : " کاش آن مسلسل در دستان من بود تا سینۀ کثیف تان را نشانه می گرفتم ". بدین ترتیب مزدوران جنایتکار،  چریک فدایی خلق و کمونیستی رزمنده را در سال 64 در استادیوم آمل بخاک افکندند و قلب سرخش را از حرکت بازداشتند ولی آرمان سرخش و روحیه والای مبارزاتی اش در یادها خواهد ماند .          یادش گـرامی باد.                                                                                                                                                 

    زندگی نامه دو تن....                                                                                                               صفحه     68 

    رفیق غلامرضا رحمانی شیشوان ( خسرو ) در شیشوان آذربایجان بدنیا آمد ودر شهر عجب شیر دیپلم اش را گرفت وسپس در رشته فلسفه دانشگاه تبریز فارغ التحصیل شد. رفیق خسرو درطی زندگی اش با اختلاف طبقاتی آشنا شد ودردوران دانشجوئی به کسب آگاهی بیشتر ( جهان بینی علمی ) پرداخت و مبارزاتش به عنوان هوادار " سازمان چریکها " شکل و دامنه مشخص تری یافت. در طی دوران افسری وظیفه در خوی عزم اش برای مبارزه در راه رهایی خلق بمثابه هوادار چریکهای فدائی خلق راسخ تر شد ودر چهارچوب هواداران چفخا در آذربایجان، به مبارزاتش تداوم بخشید. در سال 59 برای آموزش سیاسی ـ نظامی به کردستان اعزام گردید. وی ضمن گذراندن موفقیت آمیز دورۀ آموزشی و با آشنائی بیشتر با وضعیت مبارزاتی وبویژه مبارزه خلق کرد، بعنوان یک انقلابی حرفه ای در شاخه کردستان چفخا به مبارزاتش ادامه داد .                   
    کاک خسرو را اغلب پیشمرگه ها و جریانات سیاسی کردستان بخوبی می شناختند. رفیق علاوه بر انجام وظایف مبارزاتی، احساساتش را در قالب شعر به زبان فارسی و آذری بیان می کرد واز این طریق می کوشید تا به رفقایش و دیگران شور و شوق و احساسش را منتقل نماید. از کاک خسرو ( خسرو شاعر ) دفترهای شعر : از سینۀ سحر ، پرواز پرستوهای عاشق به زبان فارسی و اوختای اوخی ( به زبان آذری ) با تخلص شعری یارین چاپ و در جنبش، بویژه کردستان و خارج از کشور توزیع گردید. از این رفیق مبارز و با احساس شعرهای دیگری به زبانهای فارسی و آذری بجا مانده است که امید است با کمک رفقایش در اختیار جنبش قرار گیرد .                                                                                                                    
    چریک فدائی خلق رفیق غلامرضا رحمانی علیرغم دلبستگی اش به چریکها و تئوری مبارزه مسلحانه، با کمی ها و کاستی های تشکیلاتی سر سازگاری نداشت. وی انتقاداتی بر مناسبات تشکیلاتی داشت و بهمین دلیل با حفظ مواضع اش در رابطه ای جانبی با چفخا (ارخا) قرار گرفته بود. سرانجام نیز در اواسط سال 64 به منظور شرکت فعال تر در مبارزات توده ها بهمراه تنی چند از کردستان عراق، راهی شهرهای ایران گردید. علیرغم تذکر و هشدار برخی از دوستان و رفقا، وی با این حرکت ابهام آمیز و مشکوک همراه شد و در پست بازرسی شهر سنندج ( سروآوا ) بهمراه دیگر رفقایش لو رفته و دستگیر شد. رفیق خسرو پس از تحمل شکنجه های فراوان، در سنندج توسط جلادان رژیم جمهوری اسلامی اعدام گردید. بدین ترتیب رفیق غلامرضا رحمانی که قریب 6 سال را بطور مستمر و پیگیر در مبارزات خلق کرد شرکت داشت و جلوه ای از اتحاد و همبستگی خلق های ایران را به نمایش گذاشته بود، با دفاع از آرمان ها و خواسته های حق طلبانه توده ها، جانش را فدا نمود. یادش گـرامی باد.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       
          هسته های هوادار.......                                                                                                    صفحه    69 

هسته های هوادار مشی انقلابی فدایی :

1- جلال          فتاحی

2- یحیی         رحیمی

توضیح :                                                                                                    

     چریک های فدایی خلق، رفقا جلال  فتاحی و یحیی رحیمی از جمله رفقایی بودند، که عدم مبارزه ایدئولوژیک فعال درون سازمانی را موجب اشاعه نظرات رفیق جزنی و انحراف نظری "سازمان چریکها " می دانستند و بعلاوه  نسبت به روابط و مناسبات  سانترالیزه  حاکم بر سازمان در دهه 50  دید انتقادی داشته  و برمناسباتی دمکراتیک و مبارزه ایدئولوژیک فعال و هدفمند باور داشتند. اینان  بعد از آزادی از زندان رژیم وابسته به امپریالیسم شاه در سال 57،  که بدست توانای توده ها صورت پذیرفت، بمانند دیگر فداییان مدتی را در ارتباط مستقیم ویا غیرمستقیم با  با ستاد ها و دفاتر"سازمان چریکها"  فعالیت مبارزاتی شان را تداوم دادند. پس ازآنکه مواضع راست روانه و تسلط اپورتونیسم بر رهبری سازمان را مشاهده کردند، بهمراه دیگر همفکرانشان مستقلانه تشکل نو پایی را بنام (هسته های هوادار مشی انقلابی فدایی) شکل دادند و در طی فعالییت  شان در سالهای 60- 58  جزواتی را نیز بهمین نام منتشر کردند. آنان تشکیل هسته های سیاسی- نظامی مستقل و خودکفا را مبنای سازماندهی  می دانستند  و شورای هسته ها می بایست بر اساس استراتژی مبارزه مسلحانه، وظایف تاکتیکی را تدوین و ارائه نماید و هر هسته ای بطور مستقلانه و متکی بر توانایی و امکانات خود در پیشبرد و انجام آن وظایف تاکتیکی تلاش نماید. این نوع برداشت و سازماندهی، تلاشی راهجویانه در شرایط بعد از قیام با چشم انداز بازگشت اختناق همه جانبه بود. و همچنین تلاشی برای شکل دهی تشکلی از پایه و پایین براساس مناسباتی مبتنی برمرکزیت- دمکراتیک واقعی بود.                                                              
    تلاشها و گفتگوی برخی افراد از جریان "چریکهای فدایی خلق " بمنظورمبارزه ایدئولوژیک و تفاهم و نزدیکی بیشتر با آنان راه بجایی نبرد و علت آن عدم توافق با مواضع مندرج در "مصاحبه با رفیق اشرف دهقانی " بود. این رفقا بمواردی مانند : دولت وابسته، اینکه رفقا مسعود و بیژن هردو هوادار مشی مسلحانه اند، ویا به نقشی که "مصاحبه" برای پرولتاریا در نظر گرفته بود، انتقاد داشتند. وبویژه برخورد نادرست و غیر اصولی پیرامون چگونگی نظر خواهی از آنان، در مورد "مصاحبه " نیز، مزید برعلت شد و آنان را درتداوم مواضع خود راسختر نمود.                                                        
    تشکل مذکور در ادامه فعالیت های انقلابی اش در سال 60 توسط نیروهای سرکوبگر گوناگون رژیم حمهوری اسلامی (سپاه و بسیج) دچار ضربات جبران ناپذیری شد ، که منجر به دستگیری و جان باختن این رفقا گردید. 

                                                                                           
    هسته های هوادار.....                                                                                                                  صفحه   70 

      
                                                                                                                                       
    رفیق جلال فتاحی، متولد ملایر (اول مهر ماه 1329) و در دهه 50 دانشجوی رشته مهندسی دانشکده علم و صنعت  بود و در سال 51 به مدت کوتاهی توسط ساواک بازداشت شد. وی در سال 52  به "سازمان چریکها " پیوست و زندگی مخفی مبارزانی اش را آغاز نمود. وپس از 7 ماه فعالیت در بهمن ماه سال 52 طی یک در گیری مسلحانه در مشهد بدلیل زخمی و بی هوش شدن، بدست دژخیمان ساواک اسیر گشت و به زندان اوین در تهران منتقل گردید. این رفیق  با مقاومتی جانانه ، تمامی شکنجه های ساواک را از سر گذراند و مدت بیش از 2 سال در سلولهای انفرادی اوین منتظر اعدام بود. بعلت سفر شاه بخارج کشور و بمنظور جلو گیری ازاعتراض و واکنش کنفدراسیون دانشجویان و محصلین ایرانی در خارج کشور، رژیم وابسته به امپریالیسم شاه از اعدام وی  صرفنظر کرده و به حبس ابد محکوم گردید و به "ابد شاهی " معروف شد.
    رفیق جلال  که معتقد و مدافع نظر انقلابی و کمونیستی مشی مسلحانه رفیق مسعود احمد زاده بود، عدم مبارزه ایدئولوژیک فعال درون سازمانی را موجب اشاعه نظرات رفیق جزنی و انحراف نظری "سازمان چریکها " میدانست. بعلاوه روابط و مناسبات درونی "سازمان " را سانترالیزه و آمرانه دانسته و نسبت بدان دید انتقادی داشت. بر مناسباتی دمکراتیک و مبارزه ایدئولوژیک فعال و هدفمند باور داشته و بر مواضع مستقلانه خود در زندان پای می فشرد. با اوج گیری مبارزات توده ها در سال 57 جزو آخرین سری از زندانیان سیاسی آزاد شده  بود و مورد استقبال توده ها قرار گرفت.
    در شرایط بعد از قیام  برای مدتی دررابطه مستقیم  با ستاد "سازمان چریکها " قرار گرفت و به تلاشها ی مبارزاتی اش  تداوم بخشید. وی ضمن فعالیت در سازماندهی و آموزش جوانان طرفدارجنبش فدایی، به تماس  ها و فعالیت مبارزاتی اش بارفیق یحیی رحیمی و دیگر همفکرانشان در چهارجوب تشکل " هسته های هوادار مشی انقلابی فدایی"  نیز ادامه می داد. 
    رفیق  جلال فتاحی در29 بهمن  ماه سال 60 توسط پاسداران سرکوبگر دستگیر شد. وی  به مقاومتی سر فرازانه دست زده و بر مواضع انقلابیش پای فشرد. و همچون دفعه قبل که در اوین شاه رفتار کرده بود، این بار نیز  در اوین جمهوری اسلامی  چهره ای از نماد یک کمونیست مبارز، با راه و رسم فدایی را بنمایش گذاشت. وی در بیدادگاه اسلامی اول به اعدام و سپس به 8 سال حبس تعزیری محکوم گردید. رفیق جلال  پس از تحمل قریب به 7 سال زندان در طی کشتار سراسری زندانیان در هشتم شهریور سال 67 در اوین اعدام گردید. بدین ترتیب چریک فدایی خلق، رفیق جلال فتاحی، این فرزند خلق و پیشتاز مبارزات توده ها، اززمره کادرها و سمبل های کمونیستی و انقلابی بود، که علیه دو نظام شاهی و اسلامی به مبارزه برخاسته بود، در یکی ازجنایت بار- ترین برهه کشتاررژیم جمهوری اسلامی بهمراه هزاران مبارز و انقلابی، به مسلخ کشیده شد و در راه آزادی و سوسیالیسم جان باخت. یادش گـرامی بـاد. 
    هسته های هوادار.....                                                                                                                  صفحه   71  

    رفیق یحیی رحیمی متولد قصرشیرین ودرکرمانشاه معلم بود. هنوز خاطره برخوردهای انسانی وآگاه گرانه اش در اذهان شاگردانش پا برجاست. وی  در رابطه با افشاگری هایش بر علیه رژیم وابسته به امپریالیسم شاه و ارتباط های محفلی، بار ها دستگیر و به زندان افتاد ودر سال 50 در رابطه با جریان  چریکهای فدایی خلق دستگیر شد. زندان قزل قلعه و شکنجه های ساواک را تجربه کرد. مقاومت مستحکم و پایداریش موجب شد تا با محکومیتی کوتاه مدت زندان را سپری کرده و به جامعه باز گردد. رفیق یحیی بار دیگردر سال 52  دستگیر گشت ومدت 2 سال را در سلولهای انفرادی گذراند.
    مقاومت قهرمانانه وی در "کمیته مشترک" و تحمل قریب به 3 ماه "جیره شلاق "  زبانزد همه زندانیان سیاسی بوده و هست. نمونه ای از آن توصیفی است که رفیق عباس سماکار در کتاب " من یک شورشی هستم " از رفیق یحیی بدست میدهد. وی مینویسد : " او واقعا انسان مقاومی بود و وقتی از پرونده اش و کتک خوردنش تعریف میکرد، می دیدم که آرزوی من است که شجاعت او را می داشتم و مانند او انسان قاطعی بودم ." رفیق یحیی  تنها از این منظر برجسته نبود، بلکه نرمش همراه با حفظ اصول، روحیه جمعی و فداکاری، درک شرایط افراد و یاری دادن به آنها برای ارتقاء سطح  مبارزاتی شان، و یاد گرفتن و یاد دادن، از دیگر خصائل برجسته وی بود. زندانیان سیاسی زمان شاه در سال 55  بیاد دارند که چگونه وی از دو زندانی سیاسی که ناراحتی روانی داشتند ـ یکی دانشجوی دارو سازی و دیگری معلم ـ در مقابل پلیس  حمایت کرده و آنان را یاری میداد. به یاد دارند که چگونه در اجرای مراسم اول ماه مه و گرامی داشت روز سیاهکل در زندان، در بسیج و سازماندهی زندانیان مبتکر بود و نقش فعالی داشت. 
    وی که از معتقدین و مدافع مشی مسلحانه رفیق مسعود احمد زاده بود، با متانت و استوار از آن دفاع  و تبلیغ میکرد. رفیق  سماکار مینویسد: "یحیی هوادارمشی چریکی و پیرو خط احمدزاده بود و با شدت تمام از مشی چریکی دفاع میکرد و حاضر بود برای آن بسختی بجنگـد ." رفیق یحیی  واقعا "تاریخچه متحرک" سیر تکوین، عملیات ها و زندگی نامه رفقای جان باخته  "سازمان چریکها " بود. اوج مبارزه و مقاومت و فداکاری رفیق یحیی، اعتصاب غذای 86 روزه بهمراه رفیق عباس سماکار در بند سیاسی زندان کرمانشاه بود، که انعکاس وسیعی یافت و در ارتقاء مبارزات مردم و بویژه  خانواده های زندانیان سیاسی نقش بسزایی داشت و هنوز در خاطره ها باقی است. آنان بعد از 80 روز اعتصاب غذای تر، مدت 6 روزنیز به اعتصاب غذای خشک دست زدند و دو بار رگ دست هایشان را زدند و سرانجام با بزانو در آوردن زندان بانان به خواست ها یشان و منجمله انتقال بزندان تهران دست یافتند. این تقریبا همزمان بود با خروش  ملیونی توده ها که خواست " آزادی کلیه زندانیان سیاسی " 
    هسته های هوادار.....                                                                                                                  صفحه   72 
رافریاد میزدند. در پرتو این خواست توده هابود، که رفیق یحیی در18  آذر ماه سال 57 از زندان  آزاد گشت و از طرف توده ها در آغوش کشیده شد.
    رفیق یحیی رحیمی  در شرایط بعد از قیام در رابطه مستقیم و یا غیر مستقیم با دفاتر و ستاد های "سازمان چریکها " قرار گرفت و به تلاشها مبارزاتی اش  تداوم بخشید. بویژه  سخنرانی هایی را در کرند غرب ، کنگاور ـ که درآن  سران ارتش شاهنشاهی بخدمت ارتش جمهوری اسلامی در آمده را معرفی و اقشا نمود - ایراد کرد. و درشهر صحنه -  طی برنامه هفتگی در یکی از دبیرستانها - در دفاع ازمبارزات کارگران و زحمتکشان و خط مشی انقلابی فدایی جلساتی را برگزار نمود. وی ضمن فعالیت در سازماندهی و آموزش جوانان طرفدارجنبش فدایی، به تماس بارفیق جلال فتاحی  و دیگر همفکرانشان در راستای تداوم فعالیت های مبارزاتی در تشکل "هسته های هوادار مشی انقلابی فدایی" نیز ادامه میداد. وی با اعتقاد به مشی مسلحانه وعمل کردن بدان "چریک  فدایی خلق " بودن را با خون خود رقم زد.
    رفیق یحیی رحیمی در دهم  تیرماه سال 60 دستگیر گشت و بعد از تحمل شکنجه ها ی وحشیانه و مقاومتی قهرمانانه ـ هم چنانکه در زندان های رژیم شاهنشاهی رفتار کرده بود - و با سری افراشته در سحر گاه 22 تیر ماه سال 60 در محوطه زندان اوین بدست پاسداران جنایتکار جمهوری اسلامی  تیر باران گردید و پیکرش در خاوران بخاک سپرده شد. رژیم جمهوری اسلامی  خبر این جنایت را از رادیو کرمانشاه اعلام کرد. وبعلاوه رژیم جمهوری اسلامی، براساس سیاست جار زدن اعدامها و جنایاتش، که برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه، در پیش داشت،  در روزنامه کیهان نیز، در همانروز، با عنوان  " 12  ضد انقلاب تیر باران شدند" ، اطلاعیه بیدادگاه انقلاب اسلامی مرکز، همراه با ارجیفی در باره رفیق یحیی ـ این شخصیت محبوب توده ها ی منطقه -  را درج کرد. 
      بدین ترتیب چـریک فدایی خلق، رفیق یحیـی رحیمـی، این انقـلابی راستیـن و پیشتـاز مبـارزات توده هـا و به قولـی "این بذر افشان انقلاب" ، یکی از کادرها و سمبل های مبارزه در راه آزادی و سوسیالیسم، که بر علیه نظام های شاه و شیخ به مبارزه برخاسته بود، جان باخت. یادش گـرامی بـاد.
 

     رفیق کیانوش صفایی                                                                                                                 صفحه   73 

یاد و خاطره رفیق کیانوش صفایی (کاک خسرو)  گرامی باد!                         
 
این نوشته محتصری از زندگی رفیق خسرو است که  در روز 10 دسامبر در مراسم وداع با وی توسط همسرش خوانده شد –سایت دگرگونی 
    
متاسفانه در روز بیست وسوم آبان 1400 برابر با چهارده نوامبر 2021 رفیق کیانوش را بدلیل بیماری مزمن و طولانی از دست دادیم. مرگ انسانی مبارز و کمونیست داغ بر دلهای خانواده، دوستان و رفقایش بر جا نهاد.
کیانوش در روز دوازده خرداد 1327 درسیاهکل چشم به جهان گشود. در همان جا بالید، رشدکرد و دیپلمش را گرفت.
در انستیتو پلی تکنیک تهران در رشته راه و ساختمان به تحصیلاتش ادامه داد و موفق به دریافت فوق دیپلم گشت.
رفیق کیانوش بمثابه تکنیسین راه وساختمان در شرکت ساختمانی ایرانی- کانادایی مانا وابسته به صنایع چوب و کاغذ مازندران (چوکا) واقع در ساری  مشغول به کارگشت.
وی در کنار همسر و دخترش ضمن کار و مطالعه به شرایط زندگی در جامعه و تضاد های طبقاتی آگاهی یافت. بمثابه فردی آگاه و مبارزه جو در فعالیت های مبارزاتی سال های 57-56  با هواداری از سازمان چریک های فدایی خلق ایران، شرکت فعال داشت.
رفیق کیانوش ضمن کار در شرکت مانا، از منافع و خواسته های کارگران دفاع میکرد و بسیار با آنان نزدیک و همراه بود. در جریان اوج گیری جنبش ضد امپریالیستی – دمکراتیک مردم  همرا با رفیق مهندس  فیروز آقامیر زاده به نمایندگی شورای کارگران و کارکنان کارخانه چوکا انتخاب شد وبه مبارزاتش در راستای منافع کارگران تداوم داد.
در مقابله با انحراف به راست سازمان چریکها، و طرد سلطه اپورتونیسم برآن، جریان چریکهای فدایی خلق ایران در خرداد ۵۸  شکل گرفت و اعلام موجودیت نمود. رفیق کیانوش و دیگر رفقایش در شورای مذکور به جریان چریکها پیوستند واز راه وخط انقلابی آنان دفاع کردند. این رفقا همگی در تشکیلات مازندران چریکها فعال بودند که در مقطع ۶۰-۵۸ تحت مسئولیت چریک فدایی خلق،  زنده یاد رفیق رحیم کریمیان در شاخه مازندران چریکها فعالیت داشتند و با انتشار” خبر نامه مازندران چریکها” و دیگر حرکات مبارزاتی و اعتراضی، جو سیاسی مثبت و مناسبی را در مازندران ایجاد نمودند.
در جریان مبارزات کارگری در ساری، رفیق کیانوش و تعدادی دیگر  دستگرشده و روانه زندان میشوند. کارگران  و برخی خانواده های  دستگیر شده در جلوی شهرداری ساری دست به تحصن می زنند و خواستار آزادی آنها میگردند. در این جریان رفیق کارگر ایرج مظاهری که از کارگران مبارز، آگاه و فعال شرکت مانا بود، با تشویق و تهیج کارگران، از تحصن کنندگان و منجمله همسر رفیق کیانوش که در این تحصن شرکت داشته است، حمایت، همدلی و همراهی فعالی بروز میدهد. و رفیق کیانوش بعد از مدت شش ماه آزاد میشود و به مبارزاتش ادامه میدهد.
     رفیق کیانوش صفایی                                                                                                                  صفحه   74 

در فروردین سال  ۱۳۶۰ در جریان نشست تشکیلاتی چریکها  و بعد از آن، بحث هایی پیرامون مسائل تشکیلاتی، نقد هایی بر  ” مصاحبه با رفیق اشرف دهقانی ” و چگونگی باز گشایی” جبهه شمال” در گرفت و انشعابی در جریان چریکها بوقوع پیوست. رفیق فیروز آقامیر زاده و رفیق کارگر ایرج مظاهری  به بخش انشعابی یعنی  چریک های فدایی خلق (ارتش رهاییبخش خلق های ایران) پیوستند که بعدا رفیق فیروز در کردستان در یک درگیری با مزدوران رژیم جنایت کار،  جان باخت و رفیق ایرج نیز 

در اواسط سال ۶۲  توسط رژِیم جمهوری اسلامی اعدام گشت.  رفیق کیانوش صفایی (خسرو) در کنار چریکها ی فدایی خلق ایران باقی ماند و از مواضع و خط آنان که مورد قبولش بود، دفاع نمود.
وی در تهران و همراه با جریان چریکها فعالیتش را ادامه داد و بدلیل آنکه شناخته شده و تحت تعقیب بود ، بهمراه همسر و دخترش در خانه ای سازماندهی شدند که چریک فدایی خلق رفیق جان باخته مهناز نجاری ارتباط با آنان را برعهده داشت که در سال 60 دستگیر و ۹ روز بعد بوسیله دژخیمان جمهوری اسلامی اعدام گشت. خانه مسکونی مورد یورش پاسدارن قرارگرفت ولی رفیق خسرو به کمک و فداکاری همسرش موفق به فرار شد.
رژیم جمهوری اسلامی در تلافی دست نیافتن به رفیق کیانوش، همسر و برادرش را دستگیر می کند وبه مدت قریب سه سال آنها را در زندان نگه میدارد.
رفیق خسرو، که  ارتباطش با تشکیلات برقرار مانده بود، در تداوم مبارزاتی اش ، بعد از سی خرداد سال 60  به کردستان اعزام گشت و نزدیک به یک دهه در کنار خلق کرد به مبارزاتش ادامه داد.
حال چریک فدایی خلق، کاک خسرو را در قامت یک انقلابی حرفه ای وپیشمرگه خلق کرد، در  تلاش پیگیر و مستمر برای رفع کمبودها و نارسایی ها ی تشکیلاتی می بینیم . وی چه در کار طاقت فرسای انتشاراتی و پیشبرد آن، و چه در کار تدارک فنی  و ساماندهی (رادیو صدای چریکها) نقش بسزایی داشت. و با روحیه ای شاد و خندان به استقبال وظایف سیاسی و تشکیلاتی می شتافت.
درزمان  نشست تشکیلاتی در سال 67 با دگرگونی های ایجاد شده در مرکزیت سابق،  رفیق خسرو بر اساس توانایی و صداقت اش به عضویت کمیته مرکزی چریکهای فدایی خلق انتخاب شد وبا تلاشی دو چندان بمبارزه خود تداوم داد. وی سپس بر اساس تصمیمات سازمانی مبنی بر انتقال تشکیلات به خارج کشور بهمراه برخی از رفقایش به خارج اعزام گشت. رفیق خسروکه همواره بر انسجام سازمانی اصرار داشت، ضمن مرزبندی با گرایشات انحرافی درون تشکیلات، تلاش نمود تا مبارزاتش را پیش برد و همچنان علیرغم انتقادات و ایراداتی که  به برخوردهای انحرافی و غیر اصولی تشکیلات داشت، چند سالی با آنها همراهی نمود، تا اینکه با پی بردن و آگاهی یافتن  به ناراستی و بی صداقتی کیفی در “رهبری”  تشکیلات، با خشم و نفرت علیه آن شورید و راه خود را از آنان جداکرد ولی رفیق خسرو همواره و تا آخرین روز های زندگیش وفاداربه آرمان های کارگران  و محرومان باقی ماند. آرمان رهایی، آزادی و برابری برای مردم ایران همیشه با او همراه بود.
چهره شاد و خندان رفیق کیانوش صفایی (کاک خسرو) که همواره شعر نازلی شاملو را زمزمه میکرد و نوید شکست زمستان را میداد. هنوز در یاد وخاطره رفقا و دوستانش ماندگار است.
یادش گرامی باد
از طرف تعدادی از رفقایش
   10 دسامبر 2021      
     19 آذر 1400   
    نمونه هایی از بسیاران                                                                                                                  صفحه   75 

نمونه هایی از بسیاران :

1-  عباس      گرزالدین     
                                              
2-  عباس       شهیدی        
                                            
  3- مهرداد اردلان- منصور کریمی و محمود اسماعیل زاده                         

                                                              4- سامان       اولاد زاد     
   
5-  مجاهد خلق  جلیل حمیدی  
                                         
6 -  مجاهد خلق اکبر حسینخانی  
                                    

توضیح : 
                 
    دهه 60 که از زاویه مبارزاتی و مقاومت در برابرضد انقلاب حاکم، سال های پر تلاطم وملتهب بود. چه بدلیل سرکوب عـریان و وحشیانه رژیم جمهوری اسلامی که موجب قطع ارتباط بسیاری از هواداران و اعضاء سازمان ها و تشکیلات ها شد.  و یا بعلت بحران ها، انشعابات ویا در هم پاشیده گی سازمان ها و تشکل ها، باعث گردید تا بسیاری از اعضاء و هواداران دچار قطع ارتباط شده و زیر ضرب رژیم قرار گیرند، و در برخی مواردنیز شکل گیری محفل های بدون ارتباط و جانبی، تحت تأثیر خط مشی سازمان مربوطه و یا تغییر مواضع سازمان ها و یا حتی دگرگونی فکری اعضاء و هواداران موجب نفی مواضع قبلی گشته و نهایتاً کناره گیری، عدم ارتباط و دستگیری ها را بدنبال داشته است.                                                                    
    بهرحال، در طی این دهه و بنا بر عوامل و عوارض متعدد، بسیاری از انقلابیون و مبارزین به طرق مختلف و در اشکال متفاوت جان خود را از دست دادند؛ بدون آنکه واقعاً از وضعیت و شرایط و یا حتی از نام و نشان آنان یادی شده باشد و از جایگاه آنان تجلیل گشته و آرمانشان گرامی داشته شود. برخی از آنان در کوران انشعاب ها جان باختند و برخی دیگر در جریان بحران های ایدئولوژیک، انرژی انقلابی خود را در خدمت دیگر سازمان ها نهاده و به درجات متفاوت با آنان همکاری کرده و در این مسیر جان خود را فدا نمودند. در ادامه با برخی نمونه های مشخص از این بسیاران آشنا می شویم و بدین وسیله یادشان را گــرامـی می داریم :                                                                                                                                         

    نمونه هایی از بسیاران                                                                                                                  صفحه   76 

                                                                    رفیق عباس گرزالدین :

    رفیق عباس گرزالدین ( قاسم ) در ساری بدنیا آمد. دورۀ ابتدائی و متوسطه را در این شهر گذراند و به اخذ دیپلم نائل گردید و با تدریس در مدرسه یکی از روستاهای نزدیک ساری به معـلمی پرداخت. وی یکی از چهره های فعال  مبارزاتی ( معروف به عباس معلم )  در سال های 57 ـ 56  بود؛ که در همان ابتداء دستگیر و روانه زندان ها در تهران گردید. رفیق عباس مدتی را در بند دو زندان اوین گذراند و بعداً بدلیل اوج گیری مبارزات توده ها، که خواستار آزادی زندانیان سیاسی بودند، وی جزو اولین سری، از زندان آزاد شد.                                                                                                                                   
         رفیق عباس معلم پس از آزادی، به مبارزات انقلابی و دمکراسی طلبانه خود در چهارچوب هواداری از سازمان چریکها ادامه  داد و با اعلام موجودیت جریان  چفخا بنحوی فعالانه و تشکیلاتی در ارتباط با آنان قرار گرفت و تمامی توان مبارزاتی خویش را در خدمت این جریان  نهاد و از خرداد سال 58  تا نیمه سال 60 به فعالیت خود تداوم بخشید. متأسفانه رفیق عباس در جریان  انشعاب چفخا ( ارخا ) از چفخا؛ به دلیلی که بر ما معلوم نیست دستگیر و در زندان ساری به زیر شدیدترین شکنجه ها کشیده می شود و سرانجام در سال 60 به جوخه اعدام سپرده می شود و به روایتی نیز گویا زیر شکنجه کشته می شود. جان باختن رفیق عباس گرزالدین تاثیر بسیاری در جوانان و مبارزین در ساری،  بویژه اهالی منطقه سروینه باغ ساری بر جای می گذارد و چهره جلادانه رژیم جمهوری اسلامی را هر چه بیشتر بر ملا می سازد. یـادش گـرامی.                                         

    نمونه هایی از بسیاران                                                                                                                  صفحه   77 

    تغییراتی که زیرسرنیزه حکومت کودتا با اصل چهار ترومن شروع وبه اصلاحات ارضی میرسید و سرکوب های خونینی که با مهندسی سازمان های اطلاعاتی و به فرماندهی تیمور بختیار ها اجرا میشد، به  پیدایش نسلی از مردان و زنانی انجامید که قیام بهمن 57 را علیرغم همه ی معادلات رقم زدند، رفیق عباس شهیدی یکی از آنان بود.                                                  
    رفیق عباس شهیدی در سال 1342 در خانواده ای کارگری در قزوین به دنیا آمد. وی دوره ابتدایی و متوسطه را دراین شهر طی کرد. رفیق عباس  با سری پرشور در جریانات مبارزاتی سالهای 57- 56 شرکت فعال داشت. 
    وی که یکی از فعالـین  قیام بهمن 57 بود، درعین حال یکی از سینه سرخانی بود که در نبرد قهـرآمیـز با ضدانقلاب برآمده
 از بهمن 57 (رژیم جمهوری اسلامی) جان باخت. در ابتدا با مرزبندی از مواضع راست روانه " سازمان چریکهای فدایی خلق" 
، به  جانبداری از چریک های فدایی خلق،  درکردستان به آنان پیوست و با نام کاک خالد به وظایف مبـارزاتی اش تداوم بخشید. 
پس از آن که از چفخا گسست، با حفظ مواضع در کنار کومله جنگید. سپس با پیوستن به چفخا ( ا رخا) اندک مدتی  را با ستون 
چریکی جنگل همراهی نمود. حاصل نبرد نابرابر در مصاف با ارتجاع در کردستان، زخمی عمیق در کتف و سینه ی راست و مشتی براده ی خمپاره در تن بود.
     وی سر انجام به محافل کارگری ای که با فلسفه و پرولتاریا (روح و قلب انقلاب- مارکس) آغاز کرده بودند، موسوم به خط پنج (ویا یکی از ملحقات آن)، پیوست. رفیق عباس در شهریور1361 توسط گشت های تعقیب و مراقبت دادستانی دستگیر و در اسفند همان سال این خنیاگر خوشدست سیمونوف در برابر ارکستر جوخه،  سینه سپر کرد.                                                 
    رفیق عباس درآخرین ملاقات، در پاسخ مادرش که از وضعیتش پرسیده بود، می گوید: آنکه خربزه میخورد، پای لرزش هم ایستاده است. من نه اولین و نه آخرین این همه جوان هستم.  پیکرش در خاوران، پشت گورستان ارامنه، ردیف 82 شماره 3 در خاک نهان شده است.                                                                                                                                        
    رژیم دار وجنایت جمهوری اسلامی که در سال های 60 و61 در اوج کشتار اتقلابیون ودگر اندیشان بود، و این شقاوت را در نشریاتش جار میزد،  دستگیری و اعدام  رفیق عباس شهیدی (کاک خالد) را در کیهان اسفند ماه  سال 61 درج نمود و همزمان وی را وابسته به تشکیلات های چفخا و کومله اعلام کرد. اکنون با توجه به زندگی نامه وی نه تنها اینگونه ابهامات زدوده 
می شود، بلکه بمثابه نمونه ای از بسیاران برجسته می گردد. یادش گـرامی .                                                                                                     

    نمونه هایی از بسیاران                                                                                                                  صفحه   78  

                        رفقا مهرداد اردلان، منصور کریمی و محمود اسماعیل زاده :  

    درسال های 61- 60 در تبریز تحت تأثیر خط مشی مسلحانه، محفلی هواداری، متشکل از رفقا مهرداد اردلان، منصور کریمی و محمود اسماعیل زاده و یک فرد دیگر شکل می گیرد که خود سرانه و بدون ارتباط هماهنگ با چفخا یا چفخا ( ارخا ) به عملیات حمله به نگهبانی یک پایگاه بسیجی در تبریز دست می زنند. در این عملیات نگهبان بسیجی کشته و سلاحش مصادره می شود. از آنجائی که این رفقا برنامه مشخصی نداشتند و از امکانات حفظ خود و اختفاء برخوردار نبودند، به ناچار برای نجات خود، در یک ارتباط جانبی از تشکیلات چفخا ( ارخا ) درخواست کمک می کنند. تشکیلات مزبور نیز برای حفظ جان آنها، مهرداد و منصور را به کردستان روانه می کند، محمود در تبریز می ماند. این دو مدتی را در مقر چفخا ( ارخا ) می گذرانند. در این زمان مهرداد ( اسکندر ) به تبریز بازگشته و ضمن مصادره یک دستگاه ماشین لندرور به کردستان باز می گردد. سپس،  بعد از مدتی اندک، مهرداد و منصور به تبریز مراجعت می کنند. در این فاصله آن فرد چهارم از محفل آنان که دستگیر شده بود، به همکاری با پاسداران تن در میدهد وموجبات دستگیری اینان را فراهم می سازد. بدین ترتیب رفقا مهرداد اردلان ، منصور کریمی و محمود اسماعیل زاده، سرانجام در سال 63 در زندان تبریز توسط پاسداران مزدور رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی به جوخه اعدام سپرده میشوند . یادشان گـرامـی .
 

    نمونه هایی از بسیاران                                                                                                                  صفحه   79 

رفقیق کارگر سامان اولادزاد، متولد سوادکوه مازندران و ساکن قائم شهر ( شاهی سابق) بود.دیپلم اش را در این شهر دریافت کرد و سپس به عنوان کارگر فنی در بخش بازرسی ریل ها و تکنیک در راه آهن شمال مشغول به کار شد. رفیق سامان که از رنج و ستم طبقاتی آگاه بود، عمده تلاش هایش، بردن آگاهی به میان هم قطاران خودش  بود. وی از سال 58 هوادار چفخا بود، ولی ارتباط منظم  تشکیلاتی نداشت. مدتی قبل از شروع حرکت جنگل  چفخا( ارخا) در رابطه منظم تشکیلاتی با  تشکیلات قائم شهر قرار گرفت و در طی تداوم فعالیت های  جنگل، وی در بخش تدارکات و پشتیبانی بطور شایسته ای فعالیت می کرد. رفیق سامان در سال 61 توسط مزدوران رژیم جمهوری اسلامی شناسایی و دستگیر گردید و با تحمل شکنجه های بسیار به سه سال زندان محکوم گشت. وی با مهربانی و خوشرویی، در فعالیت های صنفی زندان شرکت جسته و به همه کمک می کرد و از این نظر زبانزد بود. وی در سال 64 از زندان آزاد شد ودر سال 99 در اثر سکته قلبی در گذشت. رفیق کارگر سامان اولادزاد نمونه ای  ازکسانی است که با عشق و امید به حرکت جنگل، فعالانه به مبارزاتش تداوم بخشید، دستگیری، شکنجه و زندان را تحمل کرد و در حد توان به مبارزات مردم یاری رساند، لذا سزاوار است که یاد و نامش گرامی داشته شود.یادش گرامی. 

    نمونه هایی از بسیاران                                                                                                                  صفحه   80  

   مجاهد خلق، جلیل حمیدی( کاک کاظم ) متولد سال 1331 و کارمند اداره آموزش و پرورش در خرم دره بود. وی در جریان مبارزات توده ها در سالهای 57 ـ 56 بر علیه رژیم وابسته به امپریالیسم شاه شرکت فعال داشت؛ بنحوی که به یکی ازفعالین شناخته شده و محبوب منطقه خود تبدیل گردید. کاک کاظم به صفوف  سازمان مجاهدین خلق می پیوندد و تا سال 64 به مبارزات خود بر علیه رژیم جمهـوری اسلامی، دراین سازمان تـداوم می بخشد. وی در اواخـر سـال سال 64 و با موضـع انتقادی نسبت به انقلاب ایدئولوژیک کذائی سازمان مجاهدین، صفوف این سازمان را ترک کرد و با حفظ مواضع و نظرات خود به بخش دمکراتیک پیشمرگه های چفخا می پیوندد، تا به شکلی دیگر، مبارزات خودعلیه رژیم را تداوم دهد . کاک کاظم تا مهر ماه سال 66 به فعالیت های مبارزاتی در کنار پیشمرگه های چفخا ادامه می دهد .                                                                       
    مجاهد خلق، جلیل حمیدی ( کاک کاظم ) در روز 16 مهر ماه سال 66  در مقر رادیو چفخا در کرکوک به زندگی خود پایان می دهد. بدین ترتیب کاک کاظم منضبط، با وقار و کم حرف با این عمل ، همرزمانش را شگفت زده می سازد. لازم به یادآوری است که نشریه پیام فدائی شماره 14 سال دوم، خودکشی وی را " سانحه ناگوار" خوانده و نام و نام خانوادگی اش را به دو گونه :   حمید جلیلی و جلیل حمیدی درج کرده است که با پیگیری و پرسش معلوم شد که جلیل حمیدی نام ونام خانوادگی درست کاک کاظم می باشد و بدین وسیله اشتباه و تردید مذکوردر چاپ اول این مجموعه در این مورد تصحیح می گردد . یادش گـرامـی.                                                                              

    نمونه هایی از بسیاران                                                                                                                  صفحه   81 

      کاک اکبر حسینخانی (کاک احمد) در سال 1340 در روستای گنجان از توابع شهرستان بافت متولد گردید. وی از همان کودکی با مشکلات خانوادگی و فقر دست و پنجه نرم کرده و از امکان ادامه تحصیل محروم ماند و برای گذران زندگی خود و خانواده مجبور بود بعنوان کارگر روز مزد در اینجا و آنجا کار کند و بدین ترتیب با تمام وجود ستم و استثمار طبقاتی را لمس و درک کرد.
    کاک احمد با اوج گیری مبارزات توده ها در سال های 57 ـ 56 به سازمان مجاهدین خلق ایران  پیوست و در آواخر سال 62 برای تداوم مبارزاتش به کردستان آمد و تا سال 64 در صفوف این سازمان، به مبارزه خود علیه رژیم جمهوری اسلامی ادامه داد و در بسیاری از عملیات مجاهدین شرکت فعال داشت و به یکی از آر- پی- جی  زن های ماهر تبدیل گشته و به اکبر آر- پی- جی معروف گشت. کاک احمد جریان انقلاب ایدئولوژیک کذائی سازمان مجاهدین خلق  در سال 64 را برنتابید و به آن شدیداً انتقاد داشت.                                                                                                                                                   
    سرانجام وی صفوف آن سازمان را ترک و با حفظ مواضع و نظرات خود به بخش دمکراتیک پیشمرگه های چفخا پیوست ، تا در سطحی دیگر به مبارزاتش تداوم بخشد . کاک اکبر حسینخانی در طی باز گشت از یک جوله سیاسی ـ نظامی، در عبور از رود خانۀ " گه لوه ی " در روستای " وه یسک" در منطقۀ بانه دچار حادثه شد و امواج خروشان رودخانه وی را در کام  خود  کشید. تلاش رفقای پیشمرگه  در نجات وی موثر نیفتاد و مجاهد خلق اکبر حسینخانی  جان خود را از دست داد . یادش گـرامـی.                                                           

  (  چاپ دوّم با افزوده ها)
                                              آذر ماه 1402           

www.degarguny.com

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید