جنگ‌های دوران کنونی اعلام نمی‌شوند، انجام می‌شوند. اینک جای تردیدی باقی نمانده که یک جنگ بزرگ در خاورمیانه مراحل آغازین خود را طی می‌کند تا رشد کرده و به سوی اوج رود. در اوج خود، بزرگترین تلفات و تخریب را به کشورهای منطقه تحمیل خواهد کرد. حوزه‌ای که از آن تحت نام «خاورمیانه» یاد می‌کنند، در ورای تفاوت تعریف آن در منابع مختلف، در چارچوب بحث ما در برگیرنده‌ی : اسرائیل، لبنان، فلسطین، مصر، اردن، سوریه، عراق، ایران، عربستان سعودی، کویت، امارات متحده‌ی عربی، قطر، بحرین، عمان، یمن، پاکستان، افغانستان و ترکیه خواهد بود.
تردیدی نیست که برخی از کشورهای آسیای مرکزی مانند جمهوری آذربایجان نیز در چنین رویارویی منطقه‌ای درگیر خواهند شد.
این جنگی است که سرمایه‌داری بحران‌زده‌ی آمریکا می‌خواهد و صهیونیسم رو به زوال اسرائیل آن را به پیش می‌راند. ترکیب این دو جهنمی‌ترین و مخرب‌ترین تمامیتی است که در طول تاریخ بشر دیده شده است. باید آماده بود.
رویدادهای روزهای گذشته از جمله حمله‌های اسرائیل به ۱)نوار غزه، ۲) کرانه‌ی باختری رودن، ۳) یمن، ۴) لبنان، 5) سوریه و 6) ایران نشان می‌دهد که دولت صهیونیستی کنونی به طور عملی جنگ خاورمیانه را آغاز کرده است اما آن را به طور رسمی اعلام نمی‌کند. چون از این پس، جنگ‌ها شروع و پایانی ندارند و به طور دائمی و بی‌پایان ادامه می‌یابند.
حاصل جنگِ صهیونیسم‌ساخته در خاورمیانه عبارت است از ویرانی تمامی کشورهایی که در لیست بالا آوردیم و نیز کشته شدن شمار عظیمی از مردم در طی بمباران‌ها و نیز به دلیل فرار و آوارگی و قحطی و بی‌آبی و عدم دسترسی به دارو و نیز جنگ‌ها و نبردهای داخلی. تخریب کامل خاورمیانه چند سال وقت می‌گیرد و همزمان، گام به گام، پای ابرقدرت‌های منطقه‌ای و جهانی مانند آمریکا، روسیه، چین، هند و کره‌ی شمالی را به همراه ناتو و کشورهای متحد آن به گرداب خود خواهد کشید و در نهایت، یک جنگ جهانی را رقم خواهد زد.
این سناریوی هولناک یا نباید وارد مرحله‌ی غیرقابل بازگشت (irreversible point) شود و یا اگر شود تا فاز نابودسازی تمدن و بشر و موجود زنده از کره‌ی زمین در چارچوب یک جنگ جهانی اتمی پیش خواهد رفت. آیا این امکان هست که بتوان این روند را قبل از ورود به مرحله‌ی خطرناک و نابودساز خود متوقف ساخت؟ هر چند که هرگز پاسخ به طور قطع منفی نیست اما هیچ نشانی از این که بتوان به این پرسش جواب مثبت داد نیز وجود ندارد. بنابراین، باید به این واقعیت اذعان داشت که این جنگ به احتمال نزدیک به یقین می‌رود که رخ دهد. اسرائیل با تمام جدیت در پی آن است که مقابله را از حالت «جنگ در سایه» بیرون آورد و تمامی بازیگران منطقه‌ای و جهانی و از جمله آمریکا و ایران را به رویارویی مستقیم با یکدیگر وادارد.
در این میان نباید فراموش کرد که سازوکارهای متوقف‌ساز مانند سازمان ملل، شورای امنیت، اتحادیه اروپا، فشار دولت‌های خارجی و امثال آن اعتبار نسبی یا کامل خود را از دست داده‌اند و از قبل محکوم به ناکارآمدی شدید و فلج هستند. می‌ماند اراده‌ی مردمان و ملت‌ها که آن هم در عصر انفعال، سیاست‌زدایی و گم‌گشتی فکری و نبود سازماندهی قدرت اجتماعی کمترین شانسی برای ظهور به عنوان یک جایگزین برای مجموعه‌هایی که جهان را به سمت این موقعیت خطرناک کشیده‌اند ندارند.
در این میان ایران عزیز به سوی یک شرایط بحران منطقه‌ای-جهانی و یک جنگ ویرانساز در حرکت است. آیا توان آن را داریم که به عنوان یک ملت گرد هم آییم و قبل از وقوع واقعه به فکر نجات باشیم؟ در این مورد نیز علامتی امیدوارساز در دست نیست. باید دید که آیا اقدامات فردی اما به طور جمعی هماهنگ میان ایرانیان آگاه می‌تواند ره به جایی برد یا خیر.
فریب دشمن را نخوریم. اسرائیل و رژیم آخوندی هر دو به یک سان دشمن ایران هستند. صهیونیسم آدمخوار تروریست می‌خواهد رژیم آزادی‌کش تروریست را به بهانه‌ای برای محو و اضمحلال ایران تبدیل کند. در انتخاب میان دو به ظاهر دشمن صهیونیسم و اسلامیسم به دام یا این یا آن نیافتیم، به منطق نه این و نه آن فکر کنیم. قرار نیست تسلیم سرنوشت شویم، قرار است سرنوشت خود را رقم زنیم.
و سرانجام این که، در این شرایط پرآشوب است که دیکتاتوری‌هایی مانند حکومت آخوندی از هم می‌پاشند و یک تشتت ساختاری و به دنبال آن یک خلاء عظیم قدرت پدید می‌آید. هر نیروی سیاسی که ۱)پشتوانه‌ی اجتماعی (مردمی)، ۲)سازماندهی و تشکیلات، ۳) رهبری و هدایت و مدیریت و ۴) طرح و برنامه داشته باشد می‌تواند این خلاء را پر کند و شاید، اگر هنوز فرصتی باقی مانده باشد، اجازه‌ی نابودی کامل و همیشگی ایران و ایرانی را ندهد.
به فکر باشیم، دیگر بحث چگونه زیستن نیست، بحث زنده ماندن است.
آگوست 2, 2024