خدامراد فولادی: باید بگزینی تو یکی زین دو نفر را!

اما، در پس ِ لحن ِ تکلف آمیز و مضمون ِ دستوری و اقتدارمندانه ی درظاهر«دوستانه و خیرخواهانه» ی ابلیس، جبری نهفته است که مخاطب یا سوژه ی عمل ِ انتخاب ناگزیر است تن به اراده و نیت ِ ابلیس بدهد. در واقع، جبرییت ِ تکلیف ِ تعیین شده در آن است که جوان هر گزینه ای را انتخاب کند به زیان ِ او و به سود ِ ابلیس است ،چراکه ابلیس ِ « قانون گذار» شرط و تکلیف را هرگز به زیان ِ خود تعیین نمی کند. این تمثیل ِنمونه وار ِ« جبر و اختیار» در رابطه ی ابلیس ِ بدکردار و جوان ِ بی خبر از توطئه در شعر ِایرج میرزا،بی شباهت به «انتخابات»هایی نیست که به موجب ِآن شهروندان ِ ایرانی ظاهرن « آزاد» هستند از میان ِ کاندیداهایی که برای ریاست ِ جمهوری ونماینده گی ِمجلس معرفی می شوند کسی یا کسانی رابرگزینند،درحالی که تاریخ وتجربه نشان داده است«انتخاب» و« انتخاب کردن» در حکومتی که خود ِرهبر ِفعال مایشاء ِآن هم غیر ِانتخابی و هم مادام عمری است،ادعایی بی مصداق ِعینی و واقعی و ازاین رو فریبکارانه،و درواقع نوعی تحمیل ِاراده ی«ابلیسانه»به انتخاب کنندگانی است که هیچ نقش وجایگاه ِتعیین کننده ای درهیچ یک ازانتخابات های رژیم ندارند. توضیح ِچرای اش از این قراراست:
انتخابات در حکومت ِاسلامی-استبدادی باعنوان ِ نا همخوان ونامناسب ِ« جمهوری ِاسلامی»،چندمرحله دارد که در آن مرحله ها افرادی که خود را کاندیدا می کنند باید از چندین فیلتر یا صافی ِ تایید کننده ی صلاحییت و تطبیق دادن ِ فرد با شرایط ِ مطلوب ِ از پیش تعیین شده ی رهبر ِ رژیم رد شوند. از همین ابتدای فرایند ِ کاندیداتوری، اولن نیمی از جمعییت ِ نود میلیونی ِ جامعه یعنی زنان که تقریبن چهل و پنج میلیون انسان و حتا می توان به ضرس ِ قاطع گفت انسان تر و داناتر و آگاه تر از تعیین صلاحییت کننده گان هستند، بنا بر نص ِصریح ِاسلام و رهبر، ازانتخاب شدن محروم و ازاین رواز جرگه ی رقابت با« رجال» به صرف ِ داشتن ِ « نرینه گی»، خارج ، وثانیین هرمرد ِ« صاحب ِنرینه گی» نیزنمی تواند کاندیداشودمگرآن که پیش تروفاداری ِخود به اصل ِ ولایت ِفقیه ورهبررا درعمل به اثبات رسانده ونشان داده باشد. بعد از نام نویسی ِداوطلبان ِکاندیداتوری ِ ریاست ِ جمهوری یا مجلس، مرحله یا « خوان ِ» دوم ِ گذار از هفت خوان ِ تایید ِ صلاحییت است که توسط ِ شورای نگهبان ِ رژیم که همه گی منتخب ِ رهبر هستند آغاز می شود. در این مرحله بدیهی است که « شورای نگهبان» نیست که صلاحییت ِ  افراد را تعیین می کند بلکه شخص ِ رهبر است که صلاحییت ها را احراز و به شورای مذکوراعلام می کند تا افراد ِ مخالف اش نتوانند وارد ِ « نظام» ی شوند که ایشان همه کاره و فرمانفرمای بی چون و چرای آن هستند. صلاحییت ها که تعیین واعلام شد، «تایید ِصلاحییت شده ها»ی ازهفت خوان ِورود به جرگه صاحبان ِ قدرت رد شده، باهمدیگر رقابت بر سر ِ مقام هایی می کنند که به مصداق ِ قنات های حاج میرزاآغاسی اگربرای هیچ ایرانی آب و برق و حقوق ِانسانی نداشته باشد،برای خود ِآنهاتابخواهید نان و« حقوق» ودرآمدهای هزاران میلیاردی ازراه های مختلف دارد! درهمین جا«فرایند» ی که نتیجه ی آن پیشاپیش معلوم است و درواقع نمایش ِقدرت ِ رهبر ِ بلامنازع است به پایان می رسد، تا اگر رژیم جان ِ سالم از خیزش های ادامه دار ِ دموکراسی خواهانه به در ببرد وبرقرار باشد، نوبت به نمایش ِ قدرت بعدی و « انتخابات» فرمایشی بعدی برسد.
ایرانی ها، دست ِکم از 1357 تا به امروز چندین خیزش ِ همه باهمی ِ ضد ِ استبدادی ِ دموکراسی خواهانه برپا نموده اند که با توطئه ی« ابلیس» های مترصد ِ فرصت برای کسب ِ قدرت ِ سیاسی و با سوء استفاده آنها از نبود ِ آزادی ِ بیان و آزادی ِ انتخاب،  هیچ یک از این خیزش ها تا کنون تحقق نیافته است. آخرین نمونه ی این توطئه گری ِ فریب کارانه که هنوزهم حاکمییت اش برقراروپابرجاست، « حکومت ِ اسلامی» خمینی است که الگویی شده است برای دیگر دموکراسی ستیزانی که همانند ِ او دموکراسی را« غرب زده گی» و « جیره خواری ِ غرب» می نامند و متاسفانه طرفدارانی هم در چپ ِ فرقه گرا دارد. در واقع، خمینی این توهم ِ مزمن و سابقه دار ِ مطلوب ِ چپ ِ ضد ِ امپریالیست را تقویت کرد که راه ِ گذار  به« استقلال و آزادی» ِ اقتصادی و سیاسی، ضدییت با نظام ِ سرمایه داری و انتخاب ِ راه ِغیر ِ سرمایه داری است. توضیح این که «راه ِ غیر ِ سرمایه داری» نام ِ مستعار ِ « سرمایه داری ِ دولتی » ِتمام حکومت های کیش ِ شخصییت پرست ِ  فرقه سالار و رهبر سالار است.
مارکسیست ها به دور از توهمات ِ فرقه گرایانه و اراده گرایانه، معتقد به ماتریالیسم ِ تاریخی و گذار ِ قانون مند ِ تکاملی از ساختار به ساختار و از نظام به نظام، یعنی به طور مشخص گذار از دموکراسی ِ واقعن موجود ِبورژوایی به دموکراسی ِسوسیالیستی و درنهایت  به آزادی از هرگونه ضرورت و هرنوع جامعه ی طبقاتی ودولت ِطبقاتی دردوران ِ کمونیسم هستند. اینها همه به این معناست که بدون ِ تحقق ِ دموکراسی ِاین دوران ِتاریخی در ایران،هیچ یک از آن ساز و کارهای قانون مند ِ تاریخی تحقق نخواهد یافت وهر وعده و وعید ِخارج ازقوانین ِعام ِتکامل ِ اجتماعی طبل ِتوخالی و عوام فریبی است. همچنان که به عنوان ِمثال، برطبق ِ قوانین ِعام ِ ماتریالیسم، خروج از میدان ِ جاذبه و جو ِ زمین فقط و فقط با شناخت و رعایت ِ قوانین ِ جاذبه و غلبه بر نیروی ِ جاذبه با تکنولوژی ِبسیار پیشرفته امکان پذیراست. از این رو، خروج از جاذبه ی نظام ِ سرمایه داری و ساز وکارهای قانون مند ِ آن نیز فقط با شناخت از این قوانین و به کارگیری ِقوانین ِتکامل اجتماعی یعنی ماتریالیسم ِ تاریخی است. «اراده ی آگاه» نیز فقط در این چارچوب کارساز خواهد بود.
فراموش نکنیم که ابلیس های فریبکاردر این جامعه ی محروم از آزادی ِ بیان و آزادی ِانتخاب در کمین ِ  فرصت و قدرت اند: وسوسه ها و توطئه های آنان رابا شناخت از قوانین و به کارگیری ِشناخت مندانه و آگاهانه نقش ِ برآب نماییم!