چپ ِ فرقه سالار، حکومت ِ راهزنان ِ حاکم بر ایران راسرمایه داری می نامد.دلیل اش هم دست ِکم برای من که تفاوت ِیک حکومت ِ تروریست- راهزن را با دولت ِ سرمایه داری به لحاظ ِ تاریخی- دورانی و از نگاه ِ مارکسیستی و ماتریالیسم ِ تاریخی می دانم واضح است و آن اینکه: چپ با این نامگذاری ِغیر ِ دقیق وغیر ِتاریخی ودلبخواهی می خواهد حکومت ِ سرمایه دزدهارا سرمایه داری بنامد و به آن هوییت واعتبار ِتاریخی و دورانی بدهد تابتواند قدرت طلبی ِ خود را پوشش ِ طبقاتی- پرولتاریایی داده و آن را توجیه پذیر نماید.
یعنی، خود را جایگزین ِ طبقه ای معرفی کند که در ایران ِ تحت ِ حاکمییت ِ این رژیم ِ سرکوبگر ِ تمام ِ آزادی های سیاسی ، کارگران نه آزادی ِ ایجاد ِ تشکل ِخاص ِ طبقاتی ِ خود را دارند و نه به قول ِ مارکس هنوز به مرحله ای از تکامل و آگاهی رسیده اند که روی پای خود به ایستند و بی نیاز از قییم و وکیل ِ « قهری» و خودخوانده شوند. به همین دلیل هم هست که انواع ِفرقه های چپ ِ در کمین ِ قدرت ِ سیاسی خود را کارگر و پرولتاریا می نامند تا اگر توانستند قدرت را با هر روش و هر طریقی از تروریست های حاکم بگیرند و از آن خود کرده،هم آن روش وطریق ِقدرت گیری را« انقلاب» ِ پرولتاریایی بنامد وهم حاکمییت ِخود را که به زعم ِ خود ِ آنها جز راه ِ غیر ِ سرمایه داری نخواهد بود سوسیالیسم جا بزنند! باچنین هدف و روش ِ وارونه ساز و وارونه نمایی،چپ ِقدرت طلب سرنوشت ِخود را با سرنوشت ِحکومت ِراهزنان ِتروریست گره زده است ونه با ضرورت ها ونیازها ومطالبات ِتاریخی ِ هنوز تحقق نیافته ی جامعه و کارگران ِ فاقد ِ تشکل و وحدت ِ طبقاتی. به عبارت ِ دیگر این چپ،شانس ِ قدرت گیری ِخود را مشروط و موکول کرده است به ارتقای دروغین ِ یک حاکمییت ِ ارتجاعی و قرون ِ وسطایی با سرمایه داری نامیدن ِ آن. ما در اینجا با دو ناهمسازی و ناهمخوانی ِنظری و تخلف ِتاریخی، یعنی ناهمخوانی با ماتریالیسم ِ تاریخی ِ مارکس و انگلس مواجه هستیم. ناهمخوانی ِ نخست که ایجاد کننده و ایجاب کننده ی ناهمخوانی دوم شده است، سرمایه داری نامیدن ِ این رژیم است، در حالی که هیج یک از مشخصه ها و خصوصییت های تاریخی ِ نظام ِ سرمایه داری را ندارد. به این دلیل که اولن: حکومت ِ اسلامی به مثابه ِ رژیمی که پایه های نگهدارنده ی آن بر دین و رهبر ِفعال مایشاء ِ مادام عمر ِدینی و قوانین ِ بی چون و چرای شرع استوار است نمی تواند جمهوری در معنا و مفهوم ِ مدرن و تاریخی ِآن باشد، و ثانیین: این رژیم ازهمان ابتدای قدرت گیری درایران حتادرشعارها و دستور ِکارهای سیاسی- اقتصادی و مناسباتی اش چهره ای از خود نشان داد که در چارچوب ِ نظام ِ قانون مند ِ سرمایه داری نمی گنجید. از جمله شعار ِ تکروانه و غیر ِ تاریخی و خود محوربینانه یا در واقع فرقه گرایانه ی « نه شرقی،نه غربی»، و بدتر ازآن تز ِمعروف ِ « اقتصاد مال ِخر است !» که بیانگر ِ استبداد ِ رای خمینی ِ بنیانگذار وشخص ِ اول ِ حکومت و تعیین کننده اصلی ِ چارچوب ِ ساختار ِ سیاسی، اقتصادی ِ این حکومت و نیز نشانگر ِاستبداد ِ رای ِ یک فرد و حاکم و فرمانفرمای ِ بی منازع و بی رقیب ِ حکومت و جامعه بود که رو درروی تاریخ و هرگونه نظام و قانون مندی ایستاده بود وخود را فراتر وبرترازهمه می دانست، چون که بنا بر اعتقادات ِ دینی - مذهبی اش خود را نماینده ی خدا بر روی زمین تصور و معرفی می کرد. بنیانگذار ِ این رژیم، از همان ابتدا با « منییت» ِ استبداد منشانه ی« حرف ِ مرد یکی است» ِ پدرسالارانه اش، تکلیف خود را با جامعه و تاریخ، و نظام ِ سرمایه داری مشخص کرد و حرف ِ خود را به مثابه ِ وحی نازل شده به کرسی ِ قدرت نشاند و به جامعه ی محروم از دموکراسی و آزادی های سیاسی تحمیل نمود. همچنان که خود ِ او نه با انتخاب و رای گیری و نظرخواهی ِدموکراتیک بلکه به صرف ِ« شخصییت ِ یگانه» ی بی رقیب، رهبر ِ بی منازع و مادام عمر ِ حکومت و جامعه شد و تا هنگام ِمرگ نیز چنین مقام و جایگاه ِرقابت ناپذیری راحفظ کرد. جانشین ِاوهم به رسم وروش ِ حکومت های کودتایی-پاده گانی ِ- تک رهبر و تک فرمانده، با توطئه ی درون گروهی، یعنی بدون ِ مراجعه به رای و نظر ِاکثرییت و یاحتا اقلیت ِجامعه رهبرشد و خود را به جامعه وحتا به همفرقه ای ها و متحدان ِ سیاسی اش تحمیل کرد. سران و سرکرده گان ِ این باند ازهمان ابتدای تصاحب ِ قدرت ِ سیاسی سرمایه دزد بودند و نه سرمایه دار. یعنی سرمایه های منقول و غیر ِمنقول ِحاضر و آماده در بانک ها و موسسه ها وکارخانه های تولیدی وحتا کاخ های گران قیمت را بدون هیچ زحمت و فعالییت ِاقتصادی یی مصادره و به تصرف و به مالکییت ِ خود درآوردند. سرمایه های مصادره شده نیز در مسیر ِ تکامل ِ اقتصادی و اجتماعی به کار گرفته نشدند و به مالکییت ِ افراد ِ رده بالای حکومت درآمده و به کلی از حییز ِانتفاع ِ اقتصادی و ایجاد ِشغل و رفاه ِ نسبی ِ عمومی ساقط شدند. به لحاظ ِمناسباتی نیز، متناسب باتز ِ «اقتصاد مال ِخراست» ِ بی نیاز از رفاه ِ اقتصادی برای همه گان،دموکراسی وآزادی های سیاسی ِبی قید و شرط برای همه گان را نه تنها برقرار نکردند بلکه همان استبداد ِفردی ِپیشین رانیزتعمیق بخشیدند وبدترین سرکوب هارا برجامعه حاکم نمودند. درواقع،رژیم ِ راهزنان ِقدرت وسرمایه های اجتماعی،هم به قدرت سیاسی وهم به ثروت های موجود ِجامعه به عنوان ِ « غنیمت ِ جنگی»- از نوع ِ غنیمت هایی که جنگ جویان صدر ِ اسلام به چنگ می آوردند- نگاه می کنند که باید میان ِ« رزمنده گان ِ اسلام» و به ویژه میان ِ سران ِ رژیم تقسیم گردد. با این نگرش و این برداشت ِ مرتجعانه از حکومت و تقسیم ِ جامعه به خودی ِ « رزمنده در راه ِ اسلام» و گوش به فرمان ِ رهبراست که جامعه به دو گروه ِ دراقلییت ِ خودی های صاحب ِمزایای بی شمار،و اکثرییت ِغیر ِخودی های محروم از تمام ِامکانات ِ شهروندی تقسیم شده اند. چپ ِ درکمین ِ قدرت ِ سیاسی ، یک چنین رژیم ِ بیگانه با نظم ونظام ِ اجتماعی-تاریخی ِ قانون مند ِ سرمایه داری را حکومت ِ سرمایه داری می نامد. آنها باید به این سوآل پاسخ دهند که: کدام دولت ِسرمایه داری است که ولی ِفقیه ورهبر ِمادام عمرو شورای نگهبان و مجمع ِ تشخیص ِ مصلحت و شکنجه گاه های مخفی دارد و روزانه ده ها انسان ِ حق طلب را به دلیل ِ مخالفت با رژیم اعدام می کند؟ کدام دولت ِ سرمایه داری کارگران ودیگر شهروندان و از جمله خود ِ چپ ها را ازداشتن ِ حزب و تشکل ِ مخصوص به خود ممنوع و محروم کرده است؟ فرقه سالارانی که این چنین رژیم ِ سرکوبگری را سرمایه داری می نامند و با این نامگذاری به آن وجهه و اعتبار ِ تاریخی می دهند، به ما بگویند کدام حکومت و دولت ِ سرمایه داری در جهان را می شناسند که خصوصییت های تروریست های با نام ِ جعلی ِ« جمهوری ِاسلامی ِ » حاکم بر ایران را داشته باشد؟ که تنهاچیزی هم که دراین نامگذاری ِجعلی ِناسازنما درست باشد همان اسلامییت ِقرون وسطایی ِآن است و نه جمهورییت ِ آن!