خدامراد فولادی: اینهمانی و این نه آنی

یعنی تکامل ِمیمون(شاخه از میمون ها) به انسان گردیده که در تمام ِ طول ِ تاریخ ِ تکامل ِ طبیعت بی نظیر بوده است، اندکی مکث نموده و شناخت از طبیعت در کلییت ِهمبسته و همپیوسته ی بی جان و جاندار ِ آن را تعمیق بیش از پیش دهیم و کامل تر نماییم:
تکامل ِ میمون به انسان به طور ِهمزمان- همزمان ِ تاریخی ِ طولانی مدت و نه تقویمی ِ کوتاه مدت - صورت گرفته است. به این معنا که، آن شاخه ای از میمون ها که تا پیش از گذار از این همانی ِ جانوری به این نه آنی ِ انسانی تکامل یابد خود به لحاظ ِ خصوصییات ِ طبیعی- زیستی و نوعی تکامل یافته ترین جانداران بود، در یک فرایند ِدراز زمان ِ تغییر دراندام های حسی( حواس ِپنجگانه) و کارکرد ِ مغز، و درنتیجه تبدیل ِ ژنتیک ِ جانوری به ژنتیک ِ انسانی که خود محصول و پیامد ِناگزیر ِ ابزارسازی بود، صورت گرفت. کارورزی نیز محصول و پیامد ِ بلافاصله اش اندیشه ورزی و بیان ِ اندیشه به دیگر همنوعان بود، که زبان یا گفتار ِ کلامی است. تمام ِ این روند ها و تغییر ودگرگونی ها ازساده به پیچیده و پست به عالی بوده است. انسان ِ کارورز یا در واقع جاندار ِابزارسازدرواقع محصول ِگذار ِاینهمان ِ طبیعت ِناکارورز ِنااندیشه ورز به این نه آن ِطبیعت ِ کارورز ِ اندیشه ورز است. یعنی همان موجودی که پیدایش اش ازنوع ِمیمونی در ذهن ِ خرافه پرستان ِ مذهبی ِخداپرست هنوزهم نمی گنجد که«این موجود »، «همان موجود ِطبیعی» است که پیش تر میمون بوده وفقط با کار وابزارسازی واندیشه ورزی تبدیل به انسان شده است. موجودی که با علم و عقلانییت ِعلمی اش خدای خرافه ها وخرافه پرستان را گوشه نشین ِ مساجد و کلیساها و دیرها و کنشت ها کرده است و فرجامین جایگاه اش همان «چاه» ِ معروف است درگوشه ی ناشناخته ای ازاین جهان ِ نامحدود و بی انتها!
اما، بخش سوم و پایانی:
در بخش ِپیشین در مثال ِ نقل شده از مارکس، دیدیم که پنبه ی خام به مثابه ِماده ی فاقد ِتعین و تشخص ، یعنی ماده ی محض اما درعین ِحال دارای پتانسیل ِ کسب ِتعین وتشخص و ارزش ِمصرفی و کارکردی ِ عام، پس از چندین مرحله کار ِ انسانی بر روی آن، قابلییت ِکارکردی و ارزش ِمصرفی ِ عام به صورت ِ لباس پیدا کرده و پس ازگذارهای متوالی از اینهمان و این نه آن های مختلف در نهایت تبدیل به پوشش ِ قابل ِ استفاده ی انسان ها گردید و پروسه ی گذار های هدف مند و غایت مند ِ تبدیل ِ پنبه به پارچه و پارچه به لباس با ابزار ِ تولید و نیروی کار ِ انسانی به پایان رسید، که خود ِ ابزار ِ تولید هم محصول ِ فعالییت ِ تولیدی و نیروی کار ِ انسان های بسیاری در طول ِ تاریخ بوده اند که نسل به نسل به همدیگر انتقال یافته و مدام بهینه شده و تکامل یافته اند. تکامل ِ دراز زمانی که شامل ِ آگاهی و شناخت ِ خود ِ انسان ها از قوانین و کرد و کارهای قانونمندانه ی طبیعت و پدیده های طبیعی و خود ِجامعه ی انسانی نیز بوده است و در علوم ِ مختلف ِ طبیعی و انسانی ثبت وضبط گردیده ونسل به نسل به صورت ِشفاهی و سپس کتبی و نوشتاری انتقال یافته اند. همچنان که مارکس و مارکسیسم هم محصول ِ این آگاهی و شناخت ِ تاریخی- تکاملی اند. اما، لباس ِ نمونه وار ِ تهیه شده از پنبه ی خام و نیروی کار ِ انسانی نیز، با استفاده ای که در گذران ِزنده گی ِانسان ها از آن می شود، سرانجام این قابلییت ِ استفاده ی کارکردی و ارزش ِمصرفی را از دست خواهد داد و به این نه آن ِ از حیز ِ انتفاع افتاده و به همان ماده ی محض ِ آغازین تبدیل خواهد شد. درست مانند ِ انسانی که زاده می شود، زنده گی می کند، رشد و بلوغ می یابد و سرانجام می میرد و تبدیل به ماده ی فاقد ِ تعین و تشخص ِ فردی میگردد. با این تفاوت که گذارهای متوالی از این همان ها به این نه آن ها هم درطبیعت وهم درجامعه ی انسانی اگرچه در فردیت ِ شان از حیز ِ انتفاع می افتند اما در هستی ِ نوعی و جمعی ِ شان جزیی از یک وحدت ِ همبسته ی مادی اند که تا نهایت ِ تکامل ِ وحدت ِ سیستمی ِ این یا آن سیاره ی مفروض تا زمانی که سیاره وجود ِ فعال ِ مادی و شرایط ِ زیستی یا حتا غیر ِ زیستی داشته باشد حضور ِ عنصری خواهند داشت وهمچنان در ترکیب ِ نوین ِپدیده ها و چیزهای مشخص از این همان ها به این نه آن های مادی- تاریخی درطبیعت ِ بی جان یا جاندار در صورت ِ وجود ِ شرایط، تبدیل خواهند شد. این ها همه قانون مندی ِدیالکتیک ِماتریالیستی و تاریخی حاکم بر طبیعت و جامعه ی انسانی است. اینهاهمه یعنی قانون و قانون مندی ِحاکم برحرکت ِماده و ماده ی در حرکت در اشکال ِ متنوع ِ غیر ِ زیست مند و زیست مند ِ آن. قانون مندی یی که در تمام ِ مراحل ِ تکاملی ِ پدیده از ابتدا تا انتهای آن حضور و روایی دارد و به هیچ اراده ی نا قانون مند ِ فرا طبیعی یا فرا انسانی یی وابسته نیست. زیرا این خصوصییت ِماده ی در حرکت است که وقتی سازمان مند شد وسامان یافت و در وحدت ِهمبسته ی مادی سیستمی اش روی پای خودایستاد ، قانون مند و خودتنظیم گر و خودگردان می شود و هیچ نیازی به مافوق وماورای ِ خود ِ سازمان یافته ی قانون مند شده اش نخواهد داشت. مارکس، در گروندریسه و سرمایه ، این خودسامان یابی و خود سازمان دهی و خودگردانی ِعام شمول را در حرکت ِ نمونه وار ِ سرمایه و نظام ِ سرمایه داری به مثابه ِیک پدیده ی مادی ِتعین مند و تشخص مند ِ خودکفا چنین توضیح می دهد: « با تبدیل ِ پول به سرمایه، شرایط ِ تولید ِ سرمایه دیگر در ذات ِ خود ِ سرمایه و جزیی از سرشت ِ آن می شود. یعنی همین که تولید ِمبتنی برسرمایه توسعه یافت، دیگر آن شرایط ِ پیشین{ اینهمانی های ابتدایی} بر تولید ِسرمایه که در دور ِقبل وجود داشتند کارکردشان را ازدست می دهند و سرمایه به مرحله ی عالی تری از تکامل اش فرا می رود و به اصطلاح روی پای خودش می ایستد. اینها همه یعنی این که آن مقدمات ِ پیشین جزیی از شجره ی تاریخی ِسرمایه اند که در مرحله ی بعدی{ این نه آنی پسین} که نظام ِ سرمایه برکل ِ کرد وکارهای جامعه ی انسانی مسلط شده است، دیگرآن شرایط ِآغازین دست اندرکار نیستند و نقش ِ تاریخی ِخود را به شرایط ِ نوین سپرده اند. چرا که سرمایه دیگر شکل گرفته و سامان و سازمان ِ خود ویژه یافته و شرایط ِانتفاع ِ بعدی ِآن{ ضمن ِ حفظ ِ دستاوردهای مفید ِ پیشین و انتقال و تطبیق ِ شان با شرایط ِ پسین} از ذات ِخودش برمی خیزد».( گروند ریسه. جلد ِ اول. ترجمه ی پرهام.تدین. ص. 452-453 توضیحات ِ درون ِ آکولادها از من است). این که چرا مارکس سرمایه و سرمایه داری را الگوی تکامل و گذار از اینهمانی به این نه آنی گرفته است دلیل اش همچنان که پیش تر هم نوشتم این است که تولید درمفهوم ِعام ِآن چه درطبیعت و چه در جامعه ی انسانی بر دیگر کرد وکارهای هستی ِ ماده ی در حرکت و گذارهای تکاملی ِ آن تقدم داشته و عامل ِ اصلی ِ تمام ِ تغییرات و تنوعات بوده است. در تمام ِ این تغییرات و تنوعات ِ فرارفتی از « این» ِ کنونی به « آن» ِ« پسااین»،قانون ِدیالکتیکی ِ اوفهبونگ یعنی حفظ ِ دستاوردهای مفید و حذف عوامل ِ اخلال کننده در تکامل، دست اندرکار بوده است. از این رو وبا این نگرش ِ دیالکتیکی و تاریخی- تکاملی است که نتیجه می گیریم: سرمایه داری به مثابه ِ این همان ِ کنونی ِ نظام ِ تولیدی مناسباتی ِ انسانی، تمام ِ پیش شرط ها و پیش نیازهای نظام و دوران ِ این نه آن ِ پسین ِ خود یعنی سوسیالیسم و کمونیسم را خودش می آفریند و تحقق ِ شان را ضرورت می بخشد. چراکه این نظام ها و دوران های متوالی از بدو ِ پیدایش تا نهایت ِ شان همه محصول ِ پیوست و گسست های متوالی و بی وقفه ی حرکت ِ قانون مند و غایت مند ِ تاریخ ِ انسانی بوده اند. مارکس، آموزگار ِ دیالکتیک ِ ماتریالیستی و تاریخی، هم در گروندریسه و هم در سرمایه، بارها بر این قانون مندی ِمعطوف به تکامل ِاجتماعی تاکید نموده است. بخوانید:« سرمایه داری در جریان ِ توسعه ی خود به جهانی کردن ِ نیروهای تولید- شامل ِ طبقه ی کارگر- گرایش دارد و از این رو،{ به این گزاره ی مهم توجه کنید:} پیش نیازهای پیدایش ِ شیوه ی نوینی از تولید را فراهم می سازد و به این ترتیب جامعه از نقطه ی عزیمت ِ خود{ اینهمان ِ کنونی} به وضعییت ِ عالی تری{ این نه آن ِ پسین یعنی نظام ِسوسیالیسم و دوران ِکمونیسم} فرامی رود.»( گروندریسه. پرهام، تدین. جلد ِ دوم. ص64. درون ِ آکولاد از من است.). یا در این گزاره از سرمایه که در آن مارکس گذاراز مالکییت ِ خصوصی ِ متکی بر کار ِفردی به مالکییت ِخصوصی ِنظام ِسرمایه داری را دشوارتر از گذار ِ مالکییت ِ خصوصی ِ سرمایه داری به مالکییت ِ اجتماعی ِ نظام ِ سوسیالیستی می داند. یعنی به بیان ِ مارکس گذار ازنظام ِ سرمایه داری به نظام ِ سوسیالیستی بسی آسان تر است از گذار از مراحل ِاولیه ی پیدایش ِنظام ِسرمایه داری. بخوانید:« گذار از مالکییت ِ خصوصی ِ پراکنده و متکی بر کار ِشخص( فردی) به مالکییت ِ خصوصی ِ سرمایه داری فرایندی بلند مدت تر و دشوار تر از گذار ِاین نوع مالکییت به مالکییت ِاجتماعی بر وسایل ِ تولید (سوسیالیسم ) است. در حالت ِ اول - یا اینهمان ِ پیشین-موضوع بر سر ِ سلب ِ مالکییت از اکثرییت ِ انسان ها توسط ِ شماری غاصب بود، اما در حالت ِ دوم – این نه آن ِ پسین – موضوع فقط برسر ِ سلب ِ مالکییت از تعدادی غاصب توسط ِ اکثرییت ِ شهروندان است.».( سرمایه. جلد ِ یکم. ترجمه ی حسن مرتضوی. ص. 776).
این هم قابل ِ توجه ِ آن کسانی که با درک ِ مکانیکی و ایده آلیستی-متافیزیکی ازجامعه و تاریخ ِ انسانی، نظام ِ سوسیالیسم و دوران ِ کمونیسم را بی ارتباط ِ ارگانیک و همپیوسته با نظام ِ سرمایه داری می دانند. مارکس در این گزاره بر پیوند ِ جدایی ناپذیر ِ گذار از اینهمانی ِ موجود ِ سرمایه داری به این نه آنی ِ سوسیالیسم و کمونیسم، یا گسست و پیوست ِ تکامل گرایانه ی دو نظام و دو دوران ِتاریخی تاکید می کند: « دوران های تاریخی ِ جامعه ی انسانی همچون دوران های زمین شناسی، با مرزهای ذهنی و انتزاعی از هم جدا نمی شوند، بلکه همبسته گی وهمپیوسته گی ِ تنگاتنگ ِ جدایی ناپذیر با یکدیگر دارند. { گذارهای متوالی و پیوستاری یا گسست و پیوست های تکامل گرایانه از این همان ها به این نه آنها} ».( کاپیتال. ترجمه ی حسن مرتضوی. جلد ِ یکم. ص 389. درون ِ آکولاد از من است).
توضیح ِ ضروری در پیوند باکلییت ِ بحث: استبداد ِ پدرشاهی و دموکراسی ِ بورژوایی از جنس و جنم ِ واحدی نیستند که استبداد اینهمان ِ مستقیم و بی واسطه ی دموکراسی، و دموکراسی این نه آن ِ تکامل یافته ی استبداد باشد. زیرا، استبداد متعلق به دوران ِ پیشا دموکراسی ِ بورژوایی یعنی متعلق به دوران ِ پدرشاهی است، و هیچ جنبه ی مثبت و کارکرد ِ مفیدی در روابط ِ سرکوبگرانه ی آن وجود ندارد که بنا بر قانون ِ دیالکتیکی ِ اوفهبونگ در مرحله ی پسین ِ عالی تر ِ تکامل ِ جامعه به کارآید. ازاین رو،تنها به شرط ِنابودی ِاستبداد ِ پیشادورانی و تبدیل ِجبری ِآن به دموکراسی ِسرمایه داری است که جامعه در مسیر ِ قانون مند ِ تکامل قرار خواهد گرفت. به بیان ِدیگر،دموکراسی ِ سرمایه داری تنها اینهمان ِ مستقیم و بی واسطه ی گذار به دموکراسی ِ پرولتاریایی - سوسیالیستی است.
در واقع،از این بحث این نتیجه ی تاریخی و شناخت شناسانه ی مارکسیستی را می توان گرفت که: کمونیسم یا دوران ِ کمونیسم، به مثابه ِ غایت ِ تاریخ ِ جامعه ی انسانی، این نه آن ِ مراحل ِ گوناگون ِ تکاملی از این همان های متعدد و متوالی ِ قانون مند و نظام مندی بوده که گذار ِ اینهمانی ِ نوع ِ میمون به این نه آنی ِ تکامل یافته ی نوع ِ انسان در نتیجه ی کار و ابزارسازی، آغازگاه ِ آن بوده است.

 *************

خدامراد فولادی
پرورژیم ها را بشناسیم
این بار: ناصرپایدار
پرورژیم گفتم به معنای طرفدار ِ رژیم است، اما این طرفداری به ساده گی شناخته نمی شود و پرورژیم به طور ِ واضح و علنی ماهییت ِ خود رابروز نمی دهد و چهره ی پنهان در پس ِ مخالفت ِ ظاهری اش را آشکار نمی سازد،بلکه بادودوزه بازی و یکی به نعل و یکی به میخ زدن ِ رد گم کننده نییت ِ واقعی ِ پنهان در پس ِ مخالفت ِ ظاهری اش را بروز می دهد. پرورژیم، در ظاهر خود را مخالف ِ رژیم جا می زند اما در استدلال های معطوف به نتیجه گیری اش تمام ِ مواضع ِ سیاسی و حتا ایدئولوژیک ِ رژیم را توجیه می کند و جا می اندازد. پرورژیمی ها حتا با الفاظ و نسبت های اهانت آمیز از حاکمان و گاه از رهبر ِ رژیم سخن می گویند تا وابسته گی شان به رژیم را لاپوشانی کنند. خود ِ رژیم هم با این نوع مخالفت ها و اهانت های در خفا« دفاع از مواضع اش» که هدف اش توجیه ِ مواضع و عملکردهای سرکوبگرانه در داخل و تروریستی در خارج و در راستای بقای آن است نه تنها مخالفت ندارد بلکه کاملن موافق است. یک تفاوت ِ مهم ِ پرورژیمی ها با چپ ِ ضد ِ رژیم در این است که چپ ِ ضد ِ رژیم خواهان ِ سرنگونی ِ رژیم و کسب ِ قدرت ِسیاسی توسط ِ خودش است، در حالی که پرو رژیمی آنچنان که از نام و عنوان و استدلال های اش علیه ِ رژیم ستیزان و خصوصن دموکراسی خواهان بر می آید خواهان بقای آن هستند. پرورژیم ها تا آنجا که من از استدلال ها و موضع گیری های سیاسی و نوع ِ دفاعیه های شان خوانده و دریافته ام یا توده ای- اکثرییتی هستند و یا آنارشیست ِبه قول ِ خودشان«ضد ِ اقتدار و مخالف ِ هرگونه دولت، چه چپ و چه راست». همچنان که یکی از آنها سال هاست در یکی از سایت های خارج ِکشور با نام ِ مستعار کامنت می نویسد و معتقداست سرنگون کردن ِ رژیم ِ اسلامی در شرایط ِ کنونی « جنایت علیه ِ بشریت است! چون مشکل ِ اقتدار ِدولتی و دولت ِطبقاتی راحل نمی کند». همین شخص برای عوامفریبی لازم باشد برای پیش برد ِ هدف اش که توجیه جنایت های رژیم و محکوم نمودن ِ خیزشگران ِ دموکراسی خواه که درنهایت خدمت به بقای رژیم است ، به خمینی و جانشین ِ اش اهانت هم می کند. مهم اما هم برای او و هم برای رژیم از زیر ِ ضرب ِ معترضان به در بردن ِ رژیم است.
حال، برویم سراغ ِ یک پرورژیم ِ تازه کشف شده به نام ِ ناصر پایدار و مقاله اش با عنوان ِ « اردوگاه ِ دموکراسی از تقدس ِ زن، زنده گی، آزادی تا اخوت با رژیم ِ اسلامی». خود ِ عنوان ِ مقاله طعنه ی اهانت آمیز و تحقیر کننده ای است به شآن و منزلت ِ زن و دموکراسی یی که چنین شان و منزلتی برای زن قائل است، با زبان و ادبیات و حتا واژه گان ِ عقب مانده ی اسلامی-آخوندی، که در ادامه چند بار این اهانت را تکرار می کند.
اما،نخستین همسویی و همنظری اش با رژیم که بعدتر توجیه گر ِ سرکوب ِ شهروندان ِ دموکراسی خواه خواهدشد، ایجاد ِ بلوک ِ اقتصادی ِ مشترک ِ رژِیم ِ اسلامی- چین- روسیه است. یعنی سه رژیم ِ ضد ِ دموکراسی ِ یا به قول ِ او سه حکومت ِ ضد ِ امپریالیست یا بازبه زعم ِ او سه دولت ِ مترقی و پیشرو در جهان - چون از دیدگاه ِ ایشان هر ضد ِ امپریالیستی مترقی و پیشرو هم هست-. بعد از تعریف وتمجید های فاقد ِشواهد ِمعتبر ِ تایید شده ی آماری از اقتصاد ِ چین که نسبت به کشورهای تاریخن پیشرفته ی سرمایه داری هنوز اندر خم ِ کوچه ی سرمایه داری ِ انحصاری رانتی ِ دولت ِ تک حزبی ِ انحصارطلب ِ تمامییت خواه هم به لحاظ ِ اقتصادی وهم به وِیژه به لحاظ ِسیاسی است، نتیجه می گیرد که چین امروزه تمام ِ کشورهای غربی را به لحاظ ِ اقتصادی پشت ِ سر نهاده و درجه ی نخست در تولید ِ اقتصادی را دارد. اما فراموش می کند بگوید این تولید ِ اقتصادی ِ درجه ی اول، به لحاظ ِ مناسباتی و آزادی های سیاسی ِ همبسته و همپیوسته به آن چه مقامی دارد جز آن که در اعدام ِ مخالفان دارای رتبه ی نخست است همچنان که شریک ِاقتصادی و متحد ِ سیاسی اش رژیم ِ اسلامی نیز در رتبه ی دوم قرار دارد! در واقع ناصر پایدار اقتصاد را عمده می کند تا بعدتر سیاست و فقدان ِ آزادی های سیاسی را در بلوک ِ سه گانه ی یاد شده به حاشیه ببرد و به کلی از موضوع ِ بحث و بررسی ِ دلبخواهی ِفاقد ِ اعتبار ِ علمی و آماری اش خارج نماید. بحث ِ اقتصادی در واقع پیش زمینه را برای فرار از واقعییت های موجود در آن سه عضو ِ بلوک ِ ضد ِ امپریالیست که مشخصه ی اصلی و مشترک ِ هرسه نبود ِ آزادی های سیاسی و خصوصن نبود ِ آزادی ِ بیان و آزادی ِ انتخاب و انتخابات ِ آزاد و دیگر آزادی های شهروندی است را از انظار ِمخاطبان اش که آنها را نادان و بیسواد پنداشته است پنهان سازد. بعد از این پنهان سازی ِ عمدی ِ فقدان ِ آزادی های سیاسی که آنها را به واژه ی فاقد ِ محتوای ِ واقعی و کارکرد گرا، یعنی واژه ی بی اصل و نسب ِ « دموکراسی» تبدیل می کند تا آن را از اعتبار ِ تاریخی- طبقاتی و دورانی اش بیاندازد و محدود به چند دولت ِ « امپریالیست » نماید، وارد ِ اصل ِ مطلب یعنی دفاع از رژیم و نیروهای نیابتی – بین المللی اش شده، و اینجاست که ماهییت ِ واقعی ِ پرورژیمی اش آشکار می شود، و بلوک بندی ِ جدید ِ اقتصادی- سیاسی ِ جهان را که در آن برتری با بلوک ِ سه گانه ی چین، روسیه و رژیم ِ اسلامی است توضیح می دهد.( فراموش نکنیم که سعید صالحی نیا یعنی پرورژیم ِ متقدم هم در مقاله ی« سفر ِ رئیسی به سوریه....» دقیقن همین بلوک بندی را نشانه ی برتری ِ بلوک ِ شرق شامل ِهمین دولت ها بر بلوک ِ غرب دانسته است). پایدار می نویسد:« سیمای ِبلوک بندی ِ جدید چنین شد که ظهور ِ قطبی نیرومندتر از اردوگاه ِ سابق( شوروی و اقمارش) که در پهنه ی اقتصادی رقابت گرتر، درعرصه ی نظامی شمار ِ کلاهک های هسته ای یکی از چند قدرت ِ اتمی اش با کل ِ کلاهک های هسته ای آمریکا و اروپا برابری می کند».{ من در شگفتم ناصر پایدارآمار ِاین همه برتری ِاقتصادی و نظامی راازکدام منبع ِمعتبرگرفته است جزاز تخیلات ِ پرورژیمی ِخودش و صدا وسیمای رژیم و روزنامه های دولتی ِ کیهان و ایران !}. درادامه، یک به یک ِ برتری های اقتصادی و نظامی ِ بلوک ِ شرق را بر می شمارد و می زند وسط ِ خال ِ این برتری: یعنی همان جا که هدف ِ کل ِ بحث و به رخ کشیدن ِ اقتدار و توانایی ِ بلوک ِ سه گانه و بالاخص رژیم ِ اسلامی هم در مقابل ِ امپریالیست ها و هم خصوصن برای عرض ِ اندام ِ سرکوبگری های این رژیم در برابر ِ خیزشگران ِ به بیان ِِ طعنه آمیز ِ او شکست خورده و به کنج ِ خانه خزیده ی « زن، زنده گی، آزادی» است. می نویسد: « امپریالیسم ِ آمریکا که زمانی پاسخ ِ هر تخطی ِ هر دولت در هر قاره را با کودتا، جنگ های نوع ِ کره و ویتنام و... می داد، از عهده ی دفع ِ مقابله با رژیم ِ اسلامی عاجز مانده است» وسپس مفتخرانه به تعریف وتمجیدازقدرت ِ موشک پرانی های سپاه ِ پاسداران می پردازد:« آمریکا نشان داد که یارای چالش ِ موشک باران های آرامکو توسط ِ سپاه ِ پاسداران را ندارد و قادر به ساقط کردن ِ رژیم ِ اسد– و شکست دادن ِ نیروهای مدافع ِ حرم- نیست و ظرفییت و توان ِ اضمحلال ِ سپاه ِ قدس، فاطمیون ، حشدالشعبی، حزب الله و زنجیره ی طویل ِ نیروهای مشابه{ نیروهای نیابتی ِ رژیم ِاسلامی در منطقه که با پول ِ مردم ِ فلاکت زده ی ایران فقط به خاطر ِپیشبرد ِ اهداف ِ تجاوز کارانه ی رژیم مسلح و نگهداری می شوند} را ندارد. تحریم های اش هم پایه های رژیم رانلرزانده است{ پایه های سرکوب ِ رژیم با وجود ِ تحریم ها همچنان محکم و استوار در برابر ِ امپریالیسم و شهروندان ِ معترض ایستاده و رژیم از جای اش تکان نخورده و به امید ِ خدا و همت ِ امثال ِ ناصرپایدار و سعید صالحی نیا و محمدرضا حنانه و دیگر پرورژیم های مدافع ِ جنایت های آن تکان نخواهد خورد!}. در ادامه پایدار با زیرکی ِ خاص و مختص ِ پرورژیم ها و با طعنه و کنایه به امپریالیست ها اقتدار ِ رژیم ِ شکست ناپذیر را به رخ ِ ایرانی ها می کشد، یعنی به درمی گوید تا دیوار بشنود و نه درس بلکه ترس بگیرد! با پیش کشیدن ِ مسائل ِ اقتصادی به مثابه ِ باطل السحر ِ رژیم در برابر ِامپریالیست ها که شامل ِ میلیون ها شهروند ِ دموکراسی خواه ِ ایران هم می شود! بعد از کلی حاشیه پردازی وآمارهای جعلی در زمینه ی پیشرفت های خیره کننده ی اقتصادی که ساخته و پرداخته ی صدا وسیمای رژیم و روزنامه های کیهان و ایران به علاوه ی خیالبافی های خود ِ ناصر پایداراند،می نویسد« رژیم اما از لحاظ ِکشف، ایجاد و به کارگیری و گسترش ِ روز افزون ِ ساز و کارهای تعیین کننده ی دور زدن ِ تحریم ها، گرانبها ترین موفقییت هارا به دست آورده است و بیشترین خلاقییت ها را به نمایش گذاشته است{ و به کوری ِ چشم ِ همه ی مخالفان ِ داخل و خارج و خصوصن میلیون ها معترض ِ سرکوب شده و سرکوب نشده} همه ی شواهد فریاد می زنند که رژیم ِ اسلامی در چالش ِ تحریم ها تا جایی که به دور زدن ِ آنها و عبور از سدها و بن بست ها مربوط است موفقانه به پیش تاخته است{ چشم ِپرورژیمی ها روشن!}». در ادامه بعد از کلی حاشیه نویسی و دودوزه بازی و یکی به نعل و یکی به میخ زده های رد گم کننده، خطاب به کسانی که آنها رابا خود قاطی کرده و آنان را کارگر می نامد می نویسد:« هدف ِ ما کارگران نباید سرنگونی ِ رژیم باشد{ حالا فهمیدید آنهمه مقدمه چینی و رطب و یابس به هم بافی برای بیان ِ چه منظوری بوده؟}، بلکه باید سرنگونی ِ نظام ِ سرمایه داری باشد. « هدف ِ ما کارگران بر خلاف ِ انگاره های توخالی ِ گمراه ساز، رژیم ِ اسلامی نیست { عجبا! پس هدف ِ اینهمه کشته و اعدامی و زندانی و شکنجه شده و کور شده با گلوله های ساچمه ای و جوان و نوجوان ِمورد ِ تعرض ِ جنسی قرار گرفته و هزاران خانواده ی سوگوارشده ، سرنگونی ِ رژیم ِ کودک کش و انسان کش ِ حاکم بر ایران نبوده است آقای ناصر پایدار؟}، ادامه ی فرا فکنی و اشاره به دور ِ پایدار: « معضل ِ بنیادی ِ ما شیوه ی تولید و مناسبات ِاقتصادی ،اجتماعی و کل ِ نظام ِ سرمایه داری است و نه رژیم ِ اسلامی!». و بعد هم با زیرکی ِخاص ِپرورژیمی، طبق ِمعمول در پوشش ِ حرافی خطاب به خودش و آنها که کارگران می نامد می نویسد:« مشکل ِاصلی ِ ما رژیم ِ اسلامی نیست، وجود ِ سرمایه داری است. در حالی که نقطه ی عزیمت در اعتراضات و اعتصابات و شورش ها، تاختن در مسیر ِ خلاصی از برده گی ِ مزدی نیست. { به این گزاره ی فریب کارانه و وارونه نمایانه توجه کنید:}« رژیم ستیزی ها و سرنگونی طلبی های زن، زنده گی، آزادی از همین قماش است. در حالی که ما باید سرمایه داری را- در اروپا و آمریکا – به چالش گیریم و اول حساب ِ آن را برسیم. تغییر یا سرنگونی ِ رژیم ِ حاکم بر ایران هیچ مشکلی از ما را حل نمی کند و سرانجام ِ این سرنگونی خواهی هم چیزی جز شکست نیست». در آخر هم دقیقن رودرواسی را کنار می گذارد و با ادبیات و از زبان ِ رهبر ِ رژیم سخن می گوید:« باید از آویختن به امامزاده ی دروغین و بی اعجاز ِ دموکراسی دست بر داشت. ما باید به سرنگونی طلبی ِ دموکراسی خواهانه ی فریب کارانه پایان دهیم. و...» تو گویی یک مقاله از روزنامه ی کیهان را برداشته و آن را رونویسی کرده است. آری ، سرتا ته مقاله ی ناصر پایدار در یک جمله ، این است: نه سرنگونی ِ رژیم، نه دموکراسی، پیش از هرچیز: نابودی ِآمریکا و غرب ِ جهانخوار! یعنی همان شعاری که از بدو قدرت گیری ِ رژیم ِ اسلامی تکیه کلام ِ حاکمان بوده و اکنون شعار ِ پرورژیم های علنی ویا پنهان در پس ِ لفاظی ها و حرافی های رد گم کننده شده است!