آزادی زنان معیار آزادی جامعه است!

در آستانه روز 25 نوامبر رو جهانی منع خشونت علیه زنان هستیم. اگر در شش دهه پیش در خانواده ای سه، چهار خواهر همچون ستاره ای در آسمان کشور جمهوری دومینکن و در برابر یکی از هارترین رژیمهای وحشی سرمایه داری زمان خود رافائل تروخیو با قامتی استوار جانفشانی کردند و درخشیدند، دیگر کسی نمی تواند انکار کند، طی چند دهه بعد از آن اگر نتوان گفت در هر کارخانه و کارگاه و محله ای از شهر، ده ها و صدها نمونه از خواهران میرابال داریم، بدون اغراق می توان گفت در هر شهری هزاران هزار، پاتریا، منیرا و ماریا و چه بسا مردان آزاده به مصاف آمده اند و هر کدام بنحوی شایسته تر در نبرد علیه حافظان مناسبات سرمایه داری درخشیده اند.
یعنی در هر کشوری یک ارتش عظیم از زنان و مردان آزاده داریم که برای خلاصی از طوق بردگی و تحقق آزادی و برابری نبردکنان در مبارزه بی امان بسر می برند. گر چه این صف عظیم بدلیل متشکل نبودن در تشکلها و خصوصا حزب کمونیستی خویش هنوز پراکنده است و در قامت یک طبقه رهبری کننده ظاهر نگشته اند، که بعنوان جنبشی برای خود تبدیل شود، اما این جنبش درخود همه مرزها و محدودیتها و تمایزات جنسیتی را که سهل است درنوردیده بلکه می رود تا همه مرزهای ملی، قومی، مذهبی و نژادی ساخته دست این مناسبات نابرابر را در هم بکوبد. کمااینکه طی سالهای اخیر در ایران، ترکیه، عراق، سوریه، افغانستان، پاکستان و هند....تا سایر کشورها در دیگر قاره های جهان اعم از آفریقا تا کشورهای آمریکای لاتین نظیر، مکزیک، برزیل، شیلی، ونزوئلا .....و خود اروپا سالانه شاهد حضور فعالانه هزاران، و میلیونها چهره کار کشته کمونیست و سوسیالیست و آزادیخواه حتی کوشاتر از خواهران میرابال و همسرانشان بوده و هستیم. 
همین خیزشهای دی ماه 96 و آبانماه 98 و 1401 در ایران مصداق عینی این واقعیت است که ما شاهد حضور و جانفشانی هزاران زن و مرد انقلابی رزمنده و آگاه و بمراتب مبتکرتر در قامت لیدرها میباشیم که از خواهران میرابال و از همسران آنها پدرو، مونولا و لئوناردو پیشرو تر و در جنگ تمام عیار با رژیمی هارتر از رژیم رافائل تروخیو دومیکن چقدر شکوهمند رزمیدند. 
زنان و مردانی که با دست خالی و مشتهای گره کرده و ساده ترین ابزارهای دفاع از خود بیش از هفتاد روز آزگارست در برابر رژیمی که از هوا و زمین آنها را به گلوله بست، و با تانکها در خیابانها سنگر بندی کرده بودند، ایستادند و جلوه های باشکوهی از خود نشان دادند. 
در تمام شهرهای ایران زنان بدور از هر گونه تمایز جنسیتی از سازمان دهندگان و پیشقراولان جدال و پیکار با رژیم تا دندان مسلح بودند! آنها گر چه به پیروزی نهایی دست نیافتند، اما نشان دادند همه مظاهر ارتجاع و الگو و نمادهای اسلامیستی، و هر آنچه را نشان از مظاهر کهن و ارتجاع بر خود دارد و به مانعی بر سر راه رشد و پیشرویشان تبدیل شده را میخواهند در هم بکوبند. و صدها جلوه با شکوه، از هوشیاری، ابتکارات، جسارات انقلابی، نظیر زنان کمونارد در پشت دیوار های باستیل را در برابر حافظان نظم موجود در کنار سایر همنوعان و همرزمانشان از خود نشان دادند که در تاریخ مبارزات برای همیشه ثبت گردید.
ما در اثنایی به پیشواز روز جهانی منع خشونت علیه زنان می رویم که در بخش عمده کشورهای پیشرفته سرمایه داری دستاوردهای جنبش کمونیستی و کارگری که حاصل چند قرن مبارزه و جانفشانی در برابر حافظان سرمایه داری بوده، مورد تعرض قرار میگیرد و یکی یکی در حال پس گرفتن آنند. تبعیض و آپارتاید فزاینده در عرصه اقتصادی و سیاسی و اجتماعی نمونه های بازز آنند که زنان را عملا به موقعیت فرودستان عقب می راند. بنا به گزارش سالانه حتی مدیا طبقه حاکم در اسپانیا تنها در سال فاصله سال 2023 سه تا کنون بالغ بر 270 هزار مورد از خشنوت علیه زنان رصد شده است. البته بعید بنظر می رسد این آما خشونت و بی حقوقی و فرودستی در محیط کار که زنان در مبارزه روزمره برای احقاق حقوقشان اعم از دستمزد نابرابر در مقابل کار یکسان با همنوعان خود ووو.....را نیز منکعس کند!گزارشهای سالانه در آلمان نیز حاکی از اینست میزان خشنونت علیه زنان به شیوه سیستماتیک در همه عرصه ها رو به افزایش است. در آمریکا هم که یکی از سران فاشیست و ضد زن آن آقای دونالد ترامپ طی روزهای گذشته برای دور دوم به مقام ریاست جمهوری جلوس کرد، بی محابا به چهره ضد زن و نژاد پرست بودن خود فاخر است و اینکه آمار سالانه خشونت علیه زنان در این کشور هم سیر صعودی دارد، تنها گوشه ای از سیمای کریه این مناسبات بورژوازی را آنسوی جهان هم بنمایش میگذارد.
هم اکنون که این سطور نگارش میشود شاهد تعرض افسار گسیخته دوباره اسلامیهای مرتجع به صف آزادیخواهی و برابری طلبی اعم از زنان پیشرو و فعالین کمونیستی و کارگری در اقلیم کردستان عراق هستیم که سه دهه بیشتر است زیر پر و بال احزاب ناسیونالیست کرد بویژه اتحادیه میهنی و پارت دمکرات کردستان عراق (که با حمایت دول غربی قدرت را تسخیر و با زور میلشیای مسلح سه دهه بیشتر است زندگی و معیشت اکثریت جامعه را گرو گرفته اند) زمینه برای رشدشان فراهم میشود. اگر هر روز از منبر مساجد علیه جنبش رهایی زن و کمونیزم رجز میخواندند، امروز دیگر علنا و آشکارا در خیابانهای شهر، آخوندهای عقبمانده ای نظیر "ملا مظهر" در آستانه روز جهانی منع خشونت علیه زنان از بیغوله در آمده و با کفچرانی در حین اینکه دهه ها میکروفون جلوش گذاشته اند، علیه صف آزادیخواهی زنان و مردان فتوا صادر می کند و بر این صف میلیونی که هزاران فعال کمونیست از جنس کموناردها و برجسته تر از خواهران میرابال را با خود بمهراه دارد، می تازد. تازه با دهان دریده از قانون اساسی ضد زن دهه های پیشین کد می کشد که «دادگاه عالی و حکومت اقلیم باید بنا به ماده فلان و بند فیسار اجازه ندهد ارزشها و میثاقهای متحجر اسلام زیر ضرب صف آزادیخواهی و برابری قرار بگیرد...و برایشان سزا تعیین کند!» زنان و مردان آزاده و کمونیست در کردستان عراق حتما این تعرض دوجین دوجین آخوندهای مرتجع را بی پاسخ نخواهند گذاشت.
اگر هنوز تناسب قوای مبارزاتی در سراسر جهان آنچنان قدرتمند نیست که دنیای طبقاتی کنونی را از بیخ و بن بر افکند و به این توحش و بربریت که جهان را فرا گرفته پایان دهد؛ اگر هنوز تناسب قوا بنفع صف آزادیخواه و برابری طلب و کمونیستی و کارگری چنان قدرتمند نیست که جلو میلیتاریزم و نسل کشی در اوکراین و فلسطین و لبنان و کشورهای آفریقایی را بگیرد که که بیشترین قربانیان آن را زنان و کودکان تشکیل می دهند؛ اگر هنوز تناسب قوای مبارزاتی در اینسو و آنسوی جهان آنچنان قدرتممند نیست که زنان یک بار برای همیشه در جایگاه و منزلت والای انسانی خود قرار گیرند، اما راهی نداریم جز مبارزه برای تحقق آن. این روزها در ایران شانس اینکه تناسب قوا بنفع کارگر و کمونیزم تغییر کند، کم نیست و زیاد است. تحقق این امر گره خورده به اینکه کارگران بمثابه طبقه و رهبر کل جامعه عرض اندام کنند. و فردا در جاهای دیگر منطقه و جهان. تنها و تنها کمونیزم است، میتواند همه بندهای اسارت و بردگی را که این مناسبات استثمارگرانه مزدی در طول تاریخ اینجا و آنجا بر گردن بشریت انداخته و خواسته آنرا ازلی و ابدی جلو دهد، از هم بگسلد و جهان وارونه را بر قاعده برگرداند!
زنده با جنبش آزادی زن!
زنده باد جنبش کمونیستی و کارگری!