دو دولت چین و هند اعلام کردند که در مورد گشت زنی در مرز مشترک خود در هیمالیا به توافقی دست یافتهاند که به طور بالقوه از خصومت میان غولهای آسیایی پس از درگیری مرگبار بین سربازانشان در چهار سال پیش کاهش خواهد یافت. ویکرام مصری، وزیر خارجه هند، روز دوشنبه در یک کنفرانس خبری گفت که «توافق مرزی پس از هفتهها گفتوگوهای فشرده دیپلماتیک و نظامی حاصل شده است.»
ناظران مدعیاند، قبل از حمله حماس به اسرائیل به نظر میرسید که روابط تجاری اسرائیل و چین، به ویژه در بخشهایی مانند فناوری ، به سرعت در حال رشد است. اکنون، موضعگیریهای چین در مورد جنگ، راهبرد اسرائیل را تا حدودی دچار آشفتگی کرده و رویکرد خاورمیانهای گستردهتر این بازیگر را با حقایقی آشکار درباره رقابتهای قدیمی و درونی در منطقه مواجه میکند.
ماریا ابیحبیب و اسماعیل نار، در نشریه "نیویورک تایمز"، در ۲۰ اکتبر ۲۰۲۴ با عنوان «چرخشی در خاورمیانه جریان دارد، بدون اسرائیل» مطلبی نوشته اند که ترجمه آن را میخوانید. پیش از حملات حماس در ۷ اکتبر، عربستان سعودی به ایجاد روابط قویتر با اسرائیلیها علاقهمند بود. اکنون، پس از گذشت یک سال از جنگ در غزه، این کشور به دشمن قدیمی خود، ایران، نزدیکتر میشود.
نشریه "کمونیست ماهانه" در گفتگویی با آذر مدرسی می گوید: "هیچ دوره ای حتی دوره قدرتگیری فاشیسم در آلمان یا بحران هسته ای میان دو بلوک، جهان و آینده بشری تا این درجه با مخاطرات جدی روبرو نبوده. امروز تهدید به استفاده از سلاح هسته ای و تهدید به نابودی بشریت به اندازه استفاده از "مشت" در یک مسابقه بوکس، ساده شده است و سیاستمداران غربی به سادگی "آب خوردن" از آن نام میبرند. امروز بحران سازی و جنگ، اساسا نیابتی، سیاست رسمی غرب برای خلاصی از این بن بست و فرو ریختن هژمونی خود بر جهان عامل و منشا نا امنی در سرتاسر جهان است."
«دورین هورشیگ» و «هدر ویلیامز» در "فارن افرز" مینویسند؛ خطر وقوع جنگ هستهای بیش از هر زمان دیگر پس از پایان جنگ سرد احساس میشود. علت این موضوع در درجه اول به تهدیدات و رزمایشهای هستهای روسیه در بحبوحه درگیری در اوکراین برمیگردد، اما این موضوع فقط مرتبط با روسیه نیست. تنشها در خاورمیانه ممکن است ایران را در سرعت بخشیدن به برنامههای هستهای خود تشویق کند.
پروفسور و محقق برتراند بدیع در مصاحبه با "Orient XXI" نگرشی جالب در مورد تحول اتحادها در دوران جهانی شدن ارائه می دهد. او با بررسی به اصطلاح توافقات ابراهیم، بازی های پیچیده ترکیه، روسیه یا کشورهای خلیج فارس در سوریه یا لیبی، این «اتحاد های ناپایدار» جدید را تحلیل می کند: من به نسلی تعلق دارم که عهد و اتحاد برای آنها به معنای چیزهای بسیار خاصی بود که ضروری و ابدی تلقی می شد.
