کارگران و نیروهای کار بیش از یک قرن با طبقه حاکمه در کشمکش دائمی و نیروی محرکه تغییرات اجتماعی در ایران بوده اند. ناکامی ها و عقب نشینی ها حاکی از نبود تشکل و سازماندهی سیاسی - طبقاتی کارگران برای منافع خود بوده است. دو دهه گذشته مبارزات کارگران و سایر نیروهای کار همچون بازنشستگان، معلمان، پرستاران و دیگراقشار جامعه علیه سیاست های اقتصادی و اجتماعی گسترش یافته است. طی سالهای گذشته افزایش هزینه ها و عدم دستیابی به مایحتاج اولیه زندگی درکنارانواع سرکوب و فشارهای اجتماعی، دستگیری، شکنجه، زندان و اعدام، خیزش های پیاپی را بدنبال داشته است.
با تعمیق شکاف طبقاتی در جامعه و تداوم اعتراضات توده ای در سالهای گذشته، نیازبه تشکل یابی وسازماندهی توده کارگران و دیگر بخشهای گوناگون جامعه، به مثابه پیش شرط موفقیت این اعتراضات بیش از پیش آشکارشده است.
در جریان خیزش "زن، زندگی، آزادی" و لزوم تغییرات سیاسی و اجتماعی در میان اقشار متفاوت جامعه، منشور مطالبات حداقلی با 12 ماده در بهمن ماه 1401 از سوی 20 تشکل صنفی و مدنی منتشرشد. اهمیت این منشورمبتنی بربیان مطالبات بخشهای مختلف اجتماعی بصورت متشکل است، در عین حال این منشور، درتقابل با بخشی از گرایشات بورژوایی و منشورهای منتشر شده است که با اتکا به نیروهای سرمایه داری جهانی خواهان تغییر رژیم از بالا هستند.
اگر چه انتشار این منشور در خارج از کشور زمینه اتحاد گرایشات مختلف چپ پیرامون حمایت از آن را ایجاد نمود، درعین حال باید خاطر نشان کرد که دستیابی به اهداف طبقاتی کارگران و دیگر بخشهای جامعه با عمل جمعی، متشکل و تنها با اتکا براستراتژی طبقه کارگرامکان پذیراست.
ما ضمن حمایت از منشورمطالبات حداقلی و درک این موضوع که این منشور در ادامه نیاز به بازنگری در برخی زمینه ها دارد، اما باور داریم که تحقق مفاد آن در گرو تشکل یابی و سازماندهی اجتماعی طبقه کارگر می باشد.
فراز خیزشهای اعتراضی در ایران نشان داده است که روند همکاری و اتحاد عمل برمبنای برنامه، نظرات و ایده هاَ؛ شکننده و از نیروی حاشیه ای فراتر نخواهد رفت. با توجه به شرایط عینی ناشی از شدت استثمار و سودآوری سرمایه و تشدید تضادهای طبقاتی در ایران و نیز حتی در جهان، تشکل یابی توده ای کارگران و سازماندهی طبقاتی برای گسترش اجتماعی طبقه کارگر در صحنه سیاسی جوامع، بیش از بیش ضروری شده است.
اساس اتحاد، نه اتحاد عددی افراد و سازمانها و احزاب در پیکری بزرگتر، بلکه ضروری است که مبتنی برسازماندهی پیرامون آلترناتیو کارگران و تامین ملزومات آن برای کسب و اعمال قدرت سیاسی طبقه کارگر در ایران باشد. روشی که فارغ از تنوع ایده ها و نظرات سیاسی می تواند توان جاری درچپ کارگری را از نیرویی بالقوه به نیرویی بالفعل و اجتماعی تبدیل کرده تا در مبارزه طبقاتی تاثیر گذار باشد.
ضروری است که چپ کارگری متشکل شود و به مثابه یک نیروی اجتماعی بعنوان بخشی از طبقه کارگر، به نیازهای مبارزات کارگران و نیروهای کار از جمله تشکل یابی و سازماندهی یاری رساند و درداخل و خارج از ایران در مقابل بخش های مختلف سرمایه داری، منافع طبقه کارگر و کل جامعه را منعکس کند.
اتحاد بر پایه استراتژی طبقه کارگرمی تواند طبقه سرمایه دار و رژیم حاکمش را به زیر کشیده و پیروزی برای یک زندگی انسانی برای اکثریت جامعه را تضمین کند.
شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران 20 آوریل 2023