آنچه گذشت متفاوت بود: تصمیم شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان به تجمع اعتراضی خود در روز یازده اردیبهشت روز جهانی کارگر فرصت بسیار مهمی برای کارگران و همه فعالین و سازماندهندگان تجمع های اول ماه می در ایران فراهم کرد. بعد از سالها سرکوب و محدودیت های شدید در برگزاری تجمع و مراسم های اول ماه می امکان فراهم شده میتوانست تمامی فعالیت و روش های به اصطلاح سوزنی برای تجمع در روزجهانی کارگر را کنار بزند و روشی اجتماعی که متناسب با توان و قدرت جنبشهای کارگری و معلمان است را به جای آنها قرار بدهد. این کار ممکن شد و به این لحاظ آنچه گذشت متفاوت بود.
معلمان به درستی تشخیص دادند که به جای روز 12 اردیبهشت که معمولا در ایران روز معلم نام گذاری شده و روز کشته شدن مطهری است، 11 اردیبهشت روزجهانی کارگر، که روز اعتراض، مبارزه و روز اتحاد و همبستگی جهانی کارگران است را برای ادامه تجمع های اعتراضی شان انتخاب کنند. این تصمیم مهم به کارگران امکانات بیشتری برای برگزاری تجمع و مراسم هایشان بطور علنی داد بطوری که بتوانند از چتر ایجاد شده برای هر چه باشکوهتر کردن این روز استفاده کنند. علاوه بر این، زمینه همبستگی و اتحاد دو جنبش مهم کارگری و معلمان در ایران را بر پایه های واقعی و اجتماعی بنا کرد، آنچه که بشدت نیازمندیهای این جنبش هاست. نکته اینجاست که معلمان که دارای تشکل هستند در ادامه مبارزات خود فضایی برای ابراز وجود کارگران در روز جهانی کارگر باز کردند و این امری حیاتی در ارتقا مبارزه طبقاتی برای طبقه کارگر و معلمان، هر دو بود. آنچه در اول ماه امسال گذشت متفاوت و در عین حال تحولی جدید بود. این اتفاق به درجه ای موجب شگفتی برای برخی گروه و جمع های سیاسی شد بطوری که قابلیت تطبیق خود با این شرایط جدید مبارزاتی را نیافتند و در چهارچوب "روز جهانی کارگر روز همبستگی جهانی همه کارگران است و فقط مربوط به کارگران است" میخ شدند. مفهوم و معنی اعتراض از این متد حذف شد. از جمله اینکه برخی "فعالین کارگری" توان مراجعه به شرایط و وضعیت مبارزه و مطالبات کارگران و معلمان را نتوانستند با "مواضع سیاسی" شان "هماهنگ" کنند.
اول ماه می امسال را با سالهای نه چندان دور مقایسه کنیم که همواره جنگ و گریزی برای برپایی تجمعات کارگری بین دولت و فعالین برگزاری این روز بود. باید گفت که امکان تجمع و ابراز اتحاد و همبستگی کارگران و اقشار معترض در جامعه همچون معلمان از اهداف مهم روزجهانی کارگر و نقش بزرگ آن در قدرتمند کردن طبقه کارگر و همبستگی و اتحادش است. این اتفاق زنگ ورود اول می عظیم و قدرتمند در سطح اجتماع، در خیابان و میادین بزرگ شهر را به صدا در آورد.
در بیش از هفتاد شهر ایران معلمان توانستند جمع شوند و ادامه اعتراضاتشان را داشته باشند آنهم در روز جهانی کارگر. یعنی در هفتاد شهر ایران امکان تجمع کارگران و معلمان بوجود آمد. اینکه شدت خفقان، تهدید و دستگیری چه اندازه محدودیت برای حضور هر چه بیشتر را فراهم کرد امری روشن است و تاثیر هم داشت. زیر فضای خفقان آور اما کارگران و معلمان بسیار زیادی هم توانستند از این فرصت استفاده کنند و اجازه ندادند که محدودیت، بازداشت و تهدید ها آنها را عقب بزند. این شاخص مهمی در توانمندی جنبش مطالباتی معلمان و همراهی و دلگرمی آن به نسبت جنبش کارگری بود. روز اول ماه می برای اولین بار در ابعادی سراسری مطرح و امکان بروز در چنین سطحی یافت.
و این نکته مهم را باید تاکید کرد که مقابله گسترده نیروهای پلیس و امنیتی رژیم، علیرغم ارعابی که ایجاد کردند نشان از قدرتمندی این حرکت جدید بود. دلیل هراس رژیم از مردم و همبسته و سازمانیافته شدن جنبش های اعتراضی در همین نکته است، همانطور که امیدواری و روحیه تعرضی مردم ، فعال و رهبران مبارزاتشان نشان از مصمم بودن برای مقابله ای جدی تر است.
جمهوری اسلامی تو دهنی محکمی از معلمان و کارگران خورد و بیش از هفتاد شهر ایران شاهد تدارک و تجمع معلمان و کارگران در روز جهانی کارگر بود.
برخی نمونه ها در میان اخبار منتشر شده که شاهد تجمع های اعتراضی بودند این مسایل را گویا تر میکنند.
در رشت
مراسمی به مناسبت روزجهانی کارگر در نهم اردیبهشت برگزار میشود که افراد مختلف در مورد وضعیت کارگران، پرستاران، بازنشستگان ، معلمان سخنرانی میکنند.
در هفت تپه
شاید برای اولین بار بود که روزجهانی کارگر اینگونه با قدرت و تجمع باشکوه چند صد نفر از کارگران این مرکز برگزار میشود. مهمترین نکته آموزنده برای طبقه کارگر این مساله بود که چنانچه دارای اتحاد، تشکیلات و سازماندهندگان آن باشیم، قادر به تحمیل روز جهانی کارگر، تعطیلی آن و یا حداقل برگزاری جشن و تجمع کارگران در این روز مهم و طبقاتی خواهیم بود. کارگران هفت تپه ضمن همبستگی طبقاتی با کارگران جهان بر تحقق مطالبات خود تاکید کردند.
ابراهیم عباسی منجزی با بیان اینکه ما داریم ثمره اعتراضات کارگری ۲ قرن پیش را می خوریم و روزی هشت ساعت کار می کنیم، افزود: مبارزه کارگر و کارفرما برای افزایش دستمزد همچنان ادامه دارد.
وی با اشاره به اتفاقات شرکت هفت تپه بعد از خصوصی سازی ادامه داد: فراز و نشیبهای زیادی در هفت تپه اتفاق افتاد و پنج سال مبارزه مستمر به نتیجه رسید؛ تنها چیزی که میتواند ما را به نتیجه مطلوب برساند اتحاد و همبستگی است.
ابراهیم عباسی دستاوردهای پنج ساله اعتراضات کارگری در هفت تپه را یادآور شد و گفت: خلع ید بخش خصوصی و جایگزینی با بخش دولتی با اتحاد کارگران انجام شد.
وی افزود: بازگشت به کار مطالبه گران اخراجی، به روز شدن حقوق، قراردادی شدن حدود ۵۰۰ نفر کارگر فصلی به قرارداد مشخص و گِل گرفتن درب شورای ضد کارگری(شورای اسلامی) در هفت تپه از دستاوردهای پنج سال گذشته بوده است.
وی با قدردانی از افرادی که منافع کارگران هفت تپه را مدنظر داشتند و کنارشان ایستادند، گفت: پرونده خانم زیلابی که بدون چشمداشت در کنار کارگران و مطالبات به حق آنها ماند باید مختومه شود زیرا جرم ایشان فقط دفاع از حقوق کارگران هفتتپه بود.
وی افزود: کارگر هفت تپه با شعور سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود درد مشترک جامعه را فریاد می زند زیرا همه یک درد مشترک دارند و دور کردن آنها از مطالباتشان خیانت است.
عباسی منجزی بیان کرد: بازگشت به کار اسماعیل بخشی و همسانسازی حقوق کارگران هفت تپه با کارگران طرح توسعه نیشکرو ایجاد تشکل مستقل کارگری که هوای کارگر را داشته باشد و ضد کارگر عمل نکند از جمله مطالبات محقق نشده کارگران هفت تپه هستند.
در سقز
محمود صالحی کارگر سرشناس و مبارز در یکشنبه 11 اردیبهشت به مناسبت روزجهانی کارگر در خیابان خمینی روی چهارپایه رفت و با حضور مامورین لباس شخصی و نیروی انتظامی شروع به سخنرانی کرد وی معترض به بیکاری و نابرابری حاکم بر جامعه بود و تجمع مورد استقبال مردم قرار گرفت.مامورین از مردم خواستند محل را ترک کنند اما مردم تا پایان مراسم به سخنرانی محمود صالحی گوش دادند.
در گیلان
کمیته برگزار کننده مراسم روز جهانی کارگر اعلام کرد که بدنبال فراخوان شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران در ده ها شهر فرهنگیان شاغل وبازنشسته دست به تجمع مقابل اداره آموزش و پرورش زدند.
تجمع کنندگان بابرافراشتن پلاکاردها ودست نوشته ها، سردادن شعارها،ایراد سخنرانی وقرائت قطعنامه ضمن گرامیداشت روز معلم خواهان همسانسازی حقوق بازنشستگان مبتنی بر قانون مدیریت خدمات کشوری،اجرای رتبهبندیشاغلان حداقل هشتاد درصد حقوقهیاتعلمی،آموزش رایگان وپایان دادن به برخورد های امنیتی با فرهنگیان کنشگر واذیت وآزارشان و آزادی معلمان زندانی شدند.
در تهران با کنترل شدید و بازداشت ها از همان ابتدای گردهم امدن ها پلیس مانع ازبرپایی تجمع مقابل مجلس شدند و جمعیتی دست به تجمع دریکی از پارک های تهران در اطراف مجلس می زنند. حدود 50 نفر از کارگران، معلم و بازنشستگان زن و مرد دستگیر میشوند.
در سنندج
شدت برخورد رژیم ابعاد گسترده ای داشت و آنها از تصمیم گروه نسبتا بزرگی از کارگران و چهره های شناخته شده مبارزات کارگران در این شهر نیز باخبر بودند. بیانیه کارگران و خانواده های کارگری زبان حال این تصمیم و ارده روشن آنها بود. محل برگزاری تجمع هم از قبل قرق شده بود اما با همه این محدودیت ها تجمعی با شکوه و پرشور از معلمان و کارگران برگزار شد.
بیانیه حمایتی کارگران و فعالین کارگری سنندج
گرامی باد 11 اردیبهشت، روز جهانی کارگر
کارگران، زنان و مردان آزاده!
اول ماه مه نزدیک است. در این روز، ما کارگران فرصت داریم تا با اتحاد و همبستگی خود و همگام با سایر هم طبقه هایمان در سراسر جهان کیفرخواست خود را، رو به نظام سرمایه داری اعلام کنیم. حق همه ما کارگران است، در برابر شرایط برده وار که طبقه سرمایه دار بر ما و کل جامعه تحمیل کرده است اعتراض و راهپیمایی و تحصن داشته باشیم و برای رسیدن به آرمانهای طبقاتی خود، یعنی آزادی و برابری و رفاه عمومی تلاش کنیم. روز کارگر روز همبستگی طبقاتی همه کارگران جهان است و شهر ما سنت های با سابقه و درخشانی در برگزاری مراسم های این روز دارد.
هم زنجیران!
همانطور که میدانید، چند روز پیش، شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان، اعلام کردند که در 11 اردیبهشت مصادف با روز جهانی کارگر به منظور اتحاد و هم سرنوشتی با کارگران، تجمع سراسری خواهند داشت. فراهم کردن چنین بستری، گامی مهم و ماندگار در همبستگی و اتحاد طبقاتی همه ما کارگران در ایران خواهد بود، چنین امکانی را برای برگزاری اول ماه می و ابراز وجود قدرتمند طبقاتی نباید از دست داد. معلمان، پدران و مادران ما، فرزندان ما و هم طبقه ای های ما هستند. لذا ما کارگران و خانوادهای کارگری سنندج که خود و فرزندانمان از این شرایط نابرابر آموزشی و دیگر مصائب نظام سرمایه داری رنج میبریم، همگام و همصدا از فراخوان شورای هماهنگی تشکلهای فرهنگیان، این آموزگاران راه انسانیت حمایت و در این روز خود را در کنار هم طبقه هایمان خواهیم دید.
زنده باد اول ماه مه
زنده باد همبستگی طبقاتی کارگران و معلمان
کارگران و خانواده های کارگری سنندج
اتحاد جنبش ها
اعلام فراخوان به تجمع در روز کارگر از سوی معلمان و برگزاری این تجمع ها در بیش از هفتاد شهر ایران، مطالبات معلمان و کارگران را در ابعاد گسترده ای در کنار هم قرار داد و موجب تبلیغ گسترده ای برای روزجهانی کارگر و در کنار هم قرار گرفتن عملی این جنبش ها بود.
معلمان روز اعتراض خود را به 11 اردیبهشت روز جهانی کارگر وصل کردند. دلیل اصلی این کار مهم ارتباط اجتماعی و طبقاتی است که هر دو این جنبش ها در سالهای اخیر مبارزات اعتراضی و مطالباتی به وجود آورده اند. این طبیعی ترین مسیر برای این دو جنبش مبارزاتی است. بنا به این نکات آنچه روی داد نقطه عطفی مهم در ارتباط جنبش های مطالباتی و اتحاد مبارزاتی معلمان و کارگران است امری طبیعی که لازمه گسترش و تحکیم این جنبش هاست. اول ماه می امسال قدمی جدی در این راه بود.
الگوی های قدرتمند تجمع اول ماه می، امیدواری زیادی به همه فعالان و سازماندهندگان مبارزات کارگری و معلمان و ... داده است. سنندج و هفت تپه نشان دادند که اول ماه می روز اجتماعات مهم کارگری و اقشار زحمتکش جامعه است. الگوی سنندج در خیلی شهرهای دیگر میتوانست اجرا شود؛ دلایل بسیاری برای این اتفاق وجود دارد از جمله اینکه در سنندج تجارب زیادی در این زمینه هست اما این تنها شروع یک اول ماه می بیاد ماندنی و پر تجربه برای آینده و همچنین جنبش های مطالباتی بود.
16 اردیبهشت 1401
سنت اعتراض و اجتماع در اول ماه می روز جهانی کارگر
چرا از فراخوان معلمان برای تجمع در روز کارگر باید استقبال کرد
اسد گلچینی
روز جهانی کارگر در ایران نیز روز اعتراض ، تجمع و همبستگی طبقاتی طبقه کارگراست. اعتراض به وجود جامعه سرمایه داری، اجتماع و اتحاد بیشتر در صفوف کارگران در مراکز مختلف کار و محله های کارگری و یا در میان هر کانون و تشکیلات و گروهی از پیشروان و رهبران این مبارزات، برای این روز اساسی است.
سطح مبارزات کارگران در ایران و فعالیت و تدارک تجمع های روز جهانی کارگردر محیط کار یا زندگی طبقه کارگر البته که تناسبی با یک دیگر ندارند. کمیت و کیفیت بالایی در مبارزات کارگران وجود دارد اما روز جهانی کارگر و تجمع های کارگران به مناسبت این روز بسیار کم و ضعیف است. دلیل این مساله از طرفی عدم وجود سازمان و تشکیلات های سیاسی طبقه کارگر و از سوی دیگر، حساسیت و برخورد امنیتی شدید رژیم و طبقه سرمایه دار به اتحاد و همبستگی طبقه کارگر و اهمیتی که این روز میتواند داشته باشد بر گردد. به این دلیل است که حاکمیت همیشه در تلاش برای حذف روز جهانی کارگر و"ملاخور" کردنش بوده و هر فعالیت مستقلی برای این روز را با موانع جدی و محدودیت زیاد برای سازماندهندگانش تبدیل کرده است. واضح است که جنبش کارگری و سازمان و تشکیلات هایش چه به لحاظ داشتن برنامه و دورنمای روشن در مقابله با سرمایه داری و چه به لحاظ انسجام و استحکام تشکیلاتی و نفوذ اجتماعی آن باید در جایگاه دیگری قرار بگیرد تا قادر به تحمیل مراسم های اول ماه مه باشکوه و متناسب با سطح مبارزات ، اعتصاب و جنبش مطالباتی طبقه کارگر باشد.
سنت برگزاری مراسم های کارگران و یا فعالیت مبارزین سیاسی طرفدار طبقه کارگر ( آنچه که معمولا "فعالین کارگری" نامیده میشوند) در شرایطی که در بالا مختصرا ترسیم شد همواره با فراز و نشیب روبرو بوده است اما آنچه روز اول ماه می را تبدیل به سنتی جاافتاده و قابل توجه کرده است تلاش آگاهانه برای عقب زدن نقشه های طبقه سرمایه دار و حکومت اسلامی اش بوده است. بنا به این شرایط مراسم های مستقل، تجمع های کارگری مستقل از دولت و سازمانهای خانه کارگر و شوراهای اسلامی اش، تجمع های اعتراضی در شهرها و یا تجمع در بیرون شهرها و یا در محافل بزرگ و کوچک همواره در جریان بوده است. وجود تجمع های جدی البته که هیچگاه محو نشده است و چه بزرگ چه کوچک، در سالن ها و یا در خیابان از سوی کارگران مراکز مختلف و طرفداران طبقه کارگر ممکن شده است و زحمات و محرومیت و زندانی کشیدن های زیادی را هم برخی از فعالین این مبارزات تحمل کرده اند. برخی ها هم عادت دارند محور کار شان بیانیه و قطعنامه ای باشد و برخی ها هم به اجرای یک اکسیون برای رضایت خاطر دست میزنند و همه هم ظاهرا "شاد و راضی" با اعلام نتایج کارها و چند عکس در سوسیال میدیا پایان پروژه را اعلام میکنند. بدیهی است که همه هم از عدم تناسبی که بین سطح مبارزات کارگران و همین اندازه از فعالیت برای اول ماه مه ، از بهترین تا ضعیف ترین حلقه این فعالیت ها، رضایت ندارند اما آنچه واضح است راه حلی هم برای متحول شدن و یا تغییر در این نوع فعالیت ها و بازگرداندن اول ماه مه ها به آنچه شایسته آن است یعنی تجمع کارگران در ابعاد بزرگ و اجتماعی دیده نمیشود.
وجود اجتماعات کارگری با شکوه در اول ماه می مساله اصلی و حیاتی برای این روز است و چنانچه این درد مشترک خیلی ها باشد آن وقت وجود یک فراخوان از شورای هماهنگی تشکل های صنفی معلمان برای تجمع در این روز بسیار حائز اهمیت خواهد شد. جنبش مطالباتی که معلمان در این دوره داشته اند، جنبش همه گیر در میان معلمان با سمپاتی مردم معترض است. این جنبش و استحکام و انسجام آن قطعا برای همه مبارزین و همه کسانی که منفعت مشترکی با آن دارند مهم است. معلمان و جنبشی که دارند دقیقا بخشی از مبارزات اقشار زحمتکش جامعه و اساسا بخشی از مبارزات طبقه کارگر را منعکس میکند. تمام مطالبات معلمان دقیقا به زندگی ما و فرزندانمان و مستقیما به سطح آموزش آنها مربوط است. به این دلایل استقبال پرشور از این تجمع ها و شرکت کارگران و خانواده های کارگری، دانشجویان و دانش آموزان در آن باید خیلی بدیهی به نظر برسد.
در این تجمع ها کارگران و معلمان میتوانند به حاکمیت افسار گسیخته سرمایه داری و دولتش و شرایطی که بر اکثریت محروم جامعه تحمیل کرده است اعتراض کنند و همچنین بر مطالبات فوری و مشترک معلمان و کارگران تاکید کرد و در سخنرانی ها آنها را منعکس کرد.
فراهم کردن چنین زمینه ای از طرف معلمان از جمله مناسبترین روش برای اتحاد جنبش مطالباتی کارگرای و معلمان است. احتمالا کسانی از اینکه تشکیلات معلمان تجمع خود را در روز جهانی کارگر اعلام کرده اند نگران و یا از ابراز حمایت روشن دچار تردید شده اند در حالی که بنا به هر دلیلی باشد فراموش کرده اند که از آرزوی های بزرگ خود آنها این است که بین جنبش های اعتراضی و مطالباتی در جامعه باید اتحاد و انسجام پایدار ایجاد کرد. اقدام تشکیلات معلمان برای فراخوان تجمع در این روز یک گام مهم در این زمینه است و این بر منافع مهمی که این جنبش ها دارد پوشیده نیست.
بعید است این نگرانی ناشی از این هم باشد که گویا اعلام تجمع معلمان در روز جهانی کارگر دامنه فعالیت برای هر بخشی که خواهان اجتماع و فعالیت های دیگری در اول ماه می هستند را محدود کرده است. این نمیتواند کسی را قانع کند چرا که به اندازه کافی راه برای انواع فعالیت ها و بسیار بیشتر از آن هم هست. چنانچه افراد و گروه و سازمانی هم نگران مخدوش شدن و لکه دار شدن طبقه کارگر بوسیله طبقه متوسط هستند محروم کردن خود از همراهی با جنبش عادلانه و ظرف های اجتماعی که برای اتحاد و همبستگی بیشتر بوجود میاید نمیتواند درست باشد. این نوع رفتار و فعالیت های غیراجتماعی صرفا برای دلخوش کردن خود و اطرافیان در محدود شدن به ادعا های بزرگ و توانمندی بسیار ضعیف است. کسی مانع برگزاری مراسم های مستقل و با شکوه نشده است و هر گروه و سازمان و جمعی در هر شهری و محل کار و زندگی قادر به چنین کاری باشد باید پیشقدم شود و با استقبال بزرگی هم روبرو میشود اما جای چنین فعالیتی متاسفانه فعلا خالی است، این را همگان میتوانند ببینند. اگر چنین است اتفاقا باید از امکان و شرایطی که تجمع معلمان برای روزجهانی کارگر امسال فراهم میکند باید استقبال کرد چرا که دقیقا در راستای یک کار اجتماعی و مهم و شایسته برای اول ماه می هم هست و در مبارزات و کشمکش های کنونی مبارزه جنبش های مختلف با حاکمیت میتواند بر توازن قوا موثر شود و روال کنونی در فعالیت های روز جهانی کارگر را هم به اجتماعات بزرگ و مهم طبقه کارگردر این روز برگرداند، آنچه که جنبش کارگری و کمونیستهایش در فعالیت اجتماعی تماما به آن نیاز دارند.
7 اردیبهشت 1401
27 آوریل 2022