بچه‌های شهرک اکباتان محاکمه شدند. بعد از دو سال تحمل انفرادی، بازجویی و شکنجه و بی کمترین توجه و مهری از سوی افکار عمومی. برای برخی‌شان بیمِ صدور و اجرای حکمِ مرگ می‌رود. بی‌توجهی نسبت به پرونده‌ی بچه‌های اکباتان کار را برای رژیم راحت‌تر می‌کند.
برخی‌شان به قید وثیقه از زندان آزاد شده بودند؛ آنان را هم بدون توضیحی به خانواده یا وکلا بعد از پایان جلسه‌ی دادگاه به زندان بردند و این نیز برای افکار عمومی مساله نشد.
بچه‌های اکباتان در خیزش انقلابی ۱۴۰۱ با ما در خیابان بودند و پابه‌پای ما علیه ستم شوریدند. ما جان به در بردیم و آن‌ها زیر تیغ و روی سکوی مرگ ایستاده‌اند. دادگاه‌شان بدون کمترین واکنشی از سوی افکار عمومی برگزار می‌شود و نظر فعالان سیاسی و حقوق بشری را به شکلی که باید به خود جلب نمی‌کند.
مثل بچه‌های عرب که چند هفته‌ی پیش به انفرادی برده شدند و هیچ خبری از آنان نیست. فراموش‌شان کردیم و خانواده‌های‌شان را پشت دیوارهای زندان اهواز رها کردیم.
وقتی ما خسته از خمیازه‌های یک روزِ کش‌دار و در خلسه‌ی جامعه‌ای رو به زوال، بی‌تفاوت به آن‌چه در حال وقوع است، سوار بر موج‌های ریز و درشت مجازی به این‌سو و آن‌سو می‌رویم، بچه‌ها در چرخه‌ی قتل‌های حکومتی کشته می‌شوند. بی کمترین هزینه‌ای برای رژیم.
ما در آن‌چه رخ می‌دهد سهیم هستیم.