تلاش برای آزادی تمام زندانیان در بند

این کمپین ها برای آزادی دو فرد نیست، این کمپین ها اشاره به شرایط هزاران انسانی است که برای دفاع از حقوق کارگران در زندان هستند. بسیاری از آنها نه در زندان سیاسی بلکه در زندان جنایی برای اذیت و آزار و فراتر از آن برای تحقیرشان بسر می برند.
علیرضا ثقفی طی پیامی از داخل زندان گفته بود که به هیچ وجه برای وضعیت جسمی من فعالیتی نکنید. اما فعالین کانون مدافعان وظیفه خود را باید انجام می داد و در خطاب به بسیاری از نهادهای کارگری طی پیامی نوشتند گرچه خود ثقفی مخالف اعلام وضعیت جسمی اش هست و برای خواست و تحقق آرمان های زندگی انسانی طبقه کارگر ایران حمایت کنید. در اول ماه مه ۱۳۸۸ در پارک لاله علیرضا ثقفی را در حالی که تازه از بازجویی طولانی مدت بازگشته بود و با کمک دوتا عصای زیر بغل راه می رفت در حضور مردم زیر مشت و لگد گرفتند و سپس او را با سایر دستگیرشدگان زندانی کردند اما علیرغم این همه فشارهای جسمی و روحی ثقفی همیشه به شکنجه، تحقیر و مرگ خندیده است ، زمانی که از اینکه در دادگاه نظامی سلطنت پهلوی او را به اعدام محکوم می کنند زمانی که با زنده یاد عبدالله امینی در ماشین ساواک از دادگاه نظامی به زندان برده می شوند طبق روایت هر دو حکم را به جوک تبدیل کرده بودند و به آن می خندیدند. علیرضا ثقفی را نه از شکنجه و نه از مرگ نمی توان هراساند. او به مبارزه آری گفته است. او مرگ را برای زندگی انسانی بشریت می پذیرد.
این کمپین‌ در حقیقت اشاره به وضعیت کلیه مدافعان حقوق کارگری است که هر روز در شرایط بسیار سختی به زندان می روند و شاید تنها روزنه امید اشان این است که هنوز در وجدان عمومی زنده هستند موضوعی که حاکمیت از آن وحشت دارد و با آن مبارزه می کند.
حاکمیت از تمامی وسایل سرکوب سفید استفاده می کند تا ادعا کند که نه تنها دیگر در زندان شکنجه جسمی نمی کنیم، بلکه رسیدگی پزشکی می کنیم و مهمتر از اینها حق زندانی را رعایت می کنیم، در حالی که کاملا مشخص است که برایش مهم است تا کسی از زندانی خبر نداشته باشد، زندانی حق ارتباط با کسی را نداشته باشد، از حق داشتن وکیل محروم باشد و وکیلی جرات نکند که جلو بیاید و از زندانی دفاع کند و زندانی هم بپذیرد که تنها است و باید دست از مبارزه بردارد.
موضوعی که بطور مشخص روشن است وجدان عمومی و حمایت های ملی، منطقه ای و جهانی بیدار است و حمایت ها ادامه خواهند داشت. این مبارزه در اشکال متفاوت ادامه دارد و این نوع کمپین ها هر کدام می تواند گوشه ای از حقیقت و وضعیت کارگران ایران را نشان دهد و رقابتی در کار نیست.
برای آزادی تمامی زندانیان کارگری و سیاسی که بیش از هزاران نفر می باشد باید کوشید.
۵چهارشنبه اردیبهشت ۱۴۰۱
کانون مدافعان حقوق کارگر

ممانعت بهداری زندان کچویی از فرستادن علی رضا ثقفی به بیمارستان
در سه روز گذشته در چندین نوبت فشار خون علیرضا ثقفی تا حد ۲۲ درجه بوده است که بهداری زندان کچویی در حد بسیار محدودی با ایشان رفتار می کند و با دادن چند قرص معمولی ایشان را به بند زندان می فرستد. حتي رئیس زندان شخصا خودش در دیدار با علیرضا ثقفی تایید می کند که ایشان وضعیت جسمی اش بسیار وخیم است و نیاز دارد که به بیمارستان فرستاده شود.
بهداری های زندان های ایران از زمان شجاع‌الدین شیخ‌الاسلام‌زاده تا به امروز بطور مستقیم خود عاملی هستند برای اذیت و آزار که به شکنجه های سیاه معروف هستند و با جلوگیری از فرستادن زندانی به بیمارستان و ندادن داروی زندانیان در از بین بردن فعالین سیاسی، کارگری، اجتماعی و مدنی در تمامی دوران های این حاکمیت در کنار بازجویان و شرایط بد زندان نقش ضد انسانی خود را به نمایش گذاشته اند که نمونه های آن بسیار فراوان هستند از زنده یاددان زهرا کاظمی، هدا صابر،ستار بهشتی، شاهرخ زمانی تا آبتین بکتاش و اخيرا مهدي صالحي در اصفهان می‌توان نام برد.
علیرضا ثقفی دبیر کانون مدافعان حقوق‌ کارگر فردی شناخته شده در مبارزات کارگری جهانی از امریکای لاتین، آفریقا تا آسیا یکی از دلایل زندانی بودن اش بخاطر شرکت در نشست سالانه ۱۳۸۷ سازمان جهانی به نمایندگی از طرف کنفدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری است و ایشان در شرایط ضد انسانی در زندان بسر ببرد و زندانی بودن ایشان بخاطر دفاع و مبارزه برای طبقه کارگر ایران و جهان است و در چند هفته گذشته بسیاری از نهادها و کنفدراسیون های کارگری جهانی از جمله کانون نویسندگان ایران، کانون صنفی معلمان ایران (تهران) کنفدراسیون های کارگری ترکیه، فرانسه، کنفدراسیون مواد غذایی ، کنفدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری مورد حمایت قرار گرفته.
کانون مدافعان حقوق کارگر اعلام می کند که بهداری زندان کچویی کرج مسئول هر اتفاقی است که برای علیرضا ثقفی بیافتد و تمامی ارکان نظام باید جوابگو باشند و در نشست امسال سازمان جهانی کار جنبش صنفی جهانی کارگران با همفکری با هم بار دیگر به نقش ضد کارگری حکومت می پردازند و شرایط ضدکارگری حکومت ایران را رسواتر خواهند کرد.

۲۶ فروردین ۱۴۰۱
کانون مدافعان حقوق کارگر