مردم از چه چیز کیمیا علیزاده اینقدر خوششان آمده، روی دست بلندش میکنند، درست در حالی که طرفداران نظام به سنگر افتخارات ملی خزیده سنگسارش میکنند که چرا یک « هموطن» را شکست داد. چرا با وجودیکه بردش پرچم ندارد، سرود ندارد، سرزمین و افتخارات ملی ندارد، تا این حد حرمت دارد، تا این حد سر دست مردم در خیابانهای مجازی میچرخد؟ راز اینهمه طرفداری مردم نه در مدال است، نه در توانایی های بحق او در تکواندوست.
پای یک عنصر مرتفعتر و متعالیتری در میان هست. عنصری که وسط المپیک چنان خیره کننده درخشیده که روئیت شده است، مردم فوری قاپیدند و در حال پز دادن با آن هستند. در صورتیکه قهرمان مشکوک به تک تیرانداز آبان، مدالش حتی طلا بود. مردم برعکس، دربدر دنبال جور کردن مدرک میگردند تا بلای حمید نوری را در توکیو بر سر او در بیاورند.
راز حمایت مردم از کیمیا شرافتش، ایستادگی اش، انسانیتش ارتفاع بلند جنگش با جمهوری اسلامی است. سرزمین کیمیا قلب مردمی است که میدانند این زن همانطور که در اینستای خودش گفته ایستاد، اینجوری ایستاد، بدون سرود و پرچم، برای اینکه اینها را داد تا در قبالش انسان بماند. زنی آزادیخواه و حق طلب بماند!
خیلی آدم باید وجود داشته باشد که از جایی که خانه اش آنجا بود، به عنوان یک زن بیرونش کنند، عملن بیرونش کنند، چون نمیخواست به مافیای سپاه در ورزش ایدئولوژیکی اش تن بدهد، بعد در بیرون مرزهای این کشور خسته نشود، زانو نزند، بماند، بجنگد و جمهوری اسلامی را با پرچمش با سرود و لباس زورکی و حجابش شکست بدهد. توکیو صحنه شکست دادن زن ستیزی جمهوری اسلامی توسط کیمیا بود. صحنه شکست ماله کشی و مزدوری در قبال ایستادگی یک زن بود که به خودش به وجدانش و به آرمانهایش و انسانیتش علیرغم اینهمه سختی وفادار ماند. دنیا دید که جمهوری اسلامی عامل فرار انسانها، عامل تحلیل استعدادها و توانایی های آنهاست. دنیا زن ستیزی این حکومت را در ورزش دید. کیمیا زن ستیزی اسلام سیاسی در ایران را لخت و عور جلو چشمان مردم دنیا گذاشت. این بازی خیلی پیام زیبایی داشت. اینکه برای ورزشکار ماندنت مجبور نیستی خودت را بفروشی. چون حتی اگر ببری، اصلیترین بازنده ای!
گلشیفته فراهانی بحق گفته است که خودش و زنانی مثل کیمیا خودشان یک سرزمین اند. یک ایران جدید. ایران احترام به زن!
درود بر کیمیا. درود بر او که پیروزی اش پرچم همه مردمی است که از این نظام به تنگ آمده، خواهان سرنگونی این عمارت زن ستیز، آیت الله های دزد فربه و جنایتکاران حرفه ای هستند. این المپیک تا اینجا یک برنده طلا داشت که به خامنه ای مدالش را هدیه کرد. البته بعید نیست مدالش را از خامنه ای پس بگیرند، اگر خودش را به جرم جنایت علیه بشریت دستگیر کنند. توکیو یک شکست هم داشت. شکست جمهوری اسلامی از کیمیا. کسی که مدال واقعی اش را روی دوش مردم تحویل گرفت. مدال زانو نزدن در مقابل نظام و اعلام جنگ علیه او.
این وسط کار میهن پرستان سخت شده است، چون جمهوری اسلامی آنقدر جنایت کرده و میکند که جایی برای احساسات میهن پرستانه باقی نگذاشته است. میهن پرستی کیفیت ایستادگی در مقابل نظام را ندارد. یک ارتفاع بلندتر، یک افق میلیتانت تر، یک جنبش بسیار بالاتر از میهن پرستی میخواهد که شان نه گفتن مردم ایران به این جهنم باشد. یک انسانیت زنانه!
میهن پرستی خود همیشه سکوی لم دادن علی خامنه ای و حکومتش در زیر سایه استراحت ناسیونالیستی بوده است. برای همین، میهن پرستان، هم در پنهان کردن هلهله خود از مدال طلای تک تیرانداز آبان، هم در قبال مدال انسانیت کیمیای بدون پرچم و بدون سرود و بدون وطن کم آوردند. بعضن حتی علیهش سنگ پرانی میکنند. سنگ که نه، سنگ ریزه!
درود بر ایستادگی ات! درود بر قهرمانی ات ای زن جوان! سرزمین ما انسانیت، آزادی و مساوات است. به موهای بی حجابت، به پیروزی اهدا نشده به خامنه ای و امام زمانش، به اعلام مقابله ات با این حکومت افتخار میکنیم. تو قهرمان قلوب مردم ایرانی!