محمود قزوینی: در کردستان ایران چه میگذرد؟

در چنین حالتی جنبش زنان و بالطبع نیروی پشت آن یعنی جنبش کمونیستی در کردستان به رهبر جنبش زنان ارتقاء مییافت. سازماندهی این کار در کردستان چندان دشوار نبوده است. در تظاهراتهای سال 88 انتظار میرفت که کردستان به صحنه سیاسی ورود کند و با شعارها و اعمالش مردم ایران را چندین پله در مبارزه سیاسی به جلو براند. اما کسانی به نام کمونیست در آنجا به جای سازماندهی مردم برای اعتراض، به توجیه سکوت مردم کردستان پرداختند و آن را ارج گذاشتند.
بر کردستان فواد مصطفی سلطانی، صدیق کمانگر، جمال چراغ ویسی و اتحادیه صنعتگر، کردستان صدها و هزاران قهرمان کمونیست جانباخته و زنده، کردستان قهرمان من، کردستان نهادهای زنان در دهه 80 شمسی و... چه رفته است که امروز در بهترین موقعیت برای ایفای نقش و نقش رهبری، حتی کمتر با مبارزه مردم در سطح سراسری همراهی میکند و اگر هم هست درعقب صف میباشد؟
بر کردستان من چه رفته است که در سال 65 تا 68 در شرائط سرکوب و اعدام خونین، اتحادیه صنعتگر برپا کرد. ولی امروز در بهترین موقعیت برای سازماندهی کارگران که سراسر کردستان میتواند صاحب یک تشکل بزرگ کارگری شود، از تشکل و تحرک کارگری در آنجا خبری نیست؟
جنبش و نیمه قیامهای 96 و 98 در کردستان بازتاب قویی نداشته است. انتظار میرفت که کردستان در چنین زمانهایی به راس جنبش مردم رانده شود. وقتی چندی قبل اعلام شده بود که رئیسی رئیس جلادان حکومتی قصد سفر به کردستان را دارد، شاهد اطلاعیه هایی بودیم که اعلام میداشتند که مردم کردستان بر علیه رئیسی اعتراض خواهند کرد. اطلاعیه نویسان خودشان هیچ عمل تهدید آمیزی برای سفر رئیسی به کردستان را سازمان نمیدهند، بلکه تنها از کیسه مردم غیر متشکل خرج میکنند و تهدید میکنند که مردم اعتراض میکنند! اعتراض خودبخودی مردم در شرائط امنیتی که در زمان سفرهای این جانیان برقرار میشود بازی شیر و خط هم نیست، بلکه شبیه خریدن لوتو میباشد. وقتی که خامنه ای در سال 88 به شهرهای مختلف کردستان سفر کرد و بدون مشکل و دردسر خاص در میدان شهر سنندج سخنرانی کرد، هر انسانی مثل من که به تاریخ پر افتخار روزهای پس از انقلاب بهمن 57 و دهه شصت مبارزه مردم کردستان و کمونیسم در آنجا دلبستگی داشته و دارد، به خود میپیچید که در آنجا چه دارد میگذرد. چرا خامنه ای میتواند در میدان شهر سنندج بدون دردسر سخنرانی اجرا کند؟ چرا حتی از گوشه یک خرابه یک گلوله هوایی در نمیرود تا چرت خامنه ای پاره شود و در مطبوعات خارج و داخل گفته شود که چرت خامنه ای و محافظین و مزدورانش در هنگام سخنرانی پاره شد و بساط معرکه گیری را زودتر از موعد جمع کردند و رفتند. در سفر احمدی نژاد و روحانی به کردستان هم همین احساس را داشتم. به خودم میگفتم راستی ممکن نبود جمعها و سازمانهای مخالف رژیم، مردمی را در همان مکانی که احمدی نژاد و روحانی سخنرانی داشتند وارد کنند و بموقع بر علیه احمدی نزاد و روحانی اعتراض کنند. چرا یک گلوله از یک گوشه به طرف آنها شلیک نشد؟ سنندج تهران نیست. سابقه مبارزه سیاسی و نظامی بر علیه رژیم در سنندج آن هم به رهبری کمونیستها از روز اول حاکمیت رژیم میرسد.
تنها نقطه امید روشن در کردستان اینبار در تظاهراتهای معلمان ظاهر شد. معلمان کردستان همزمان با همه معلمان ایران دست به تظاهرات باشکوهی زده اند و ابعاد آن هم وسیع است و تاثیر آن بر جنبش سراسری معلمان هم مشهود است. آیا این نقطه امید میتواند وضعیت مبارزه مردم در کردستان را دگرگون کند؟ امیدواریم چنین شود.
مردم کردستان بیشتر از هر منطقه ای از ایران متحزب هستند. احزاب در کردستان چه چپ و چه راست صاحب نفوذ توده ای هستند. مردم کردستان بیشتر از هر منطقه دیگری جنبشهای سیاسی خود را انتخاب کرده اند و سالهاست که این انتخاب صورت گرفته است. تغییر در آنجا در تغییر میزان وزن و سنگینی جنبشهای سیاسی، کمونیسم و ناسیونالیسم میباشد و نه خود این جنبشها. برعکس در نقاط دیگر ایران مردم هنوز جنبش مشخصی را انتخاب نکرده اند و این سوال باز است. از این نظر سوال و درد من به نقش جنبشها و احزاب در کردستان برمیگردد. سوال و درد من به نقش جنبشی که من به آن تعلق دارم، جنبش کمونیستی در کردستان برمیگردد. بر کردستان من، بر کمونیسم من در کردستان چه رفته است که در آنجا حتی شلیک به کولبر " قانونی" قلمداد میشود و رئیسی جلاد هم میتواند بدون درد سر به آنجا سفر کند و در صورت سفرتنها شاهد تهدیدات توخالی اطلاعیه ای خواهیم بود؟
چرا رژیم باید بتواند در کردستان حیدر قربانی را به راحتی اعدام کند؟ چرا نباید رژیم مطمئن باشد که در فردای اعدام حیدر قربانی شهرهای کردستان شاهد اعتراضات توده ای گسترده میشود که ممکن است در این شرائط به سطح قیام برسد؟
سوال و درد از نقش احزاب و جنبشها، از جنبش کمونیستی و محافل آن، از شبکه های مخفی و نیمه علنی و علنی آن میباشد. ظاهرا با بیرون زدن بوی تعفن ناسیونالیسم کرد در کردستان عراق باید وزن کمونیسم در کردستان ایران سنگین تر شود و سازمانهای کارگری، سازمانهای زنان و... و اعتراضات همبسته زیر نفوذ چپ در آنجا قویتر از هر نقطه دیگری در ایران سربرآورند. ظاهرا باید ضعف موقعیت ناسیونالیسم موجب زدن نبض کردستان با تهران و اصفهان و شیراز...شود و کردستان با جنبش کمونیستی اش به قله مبارزات مردم همه شهرها صعود کند. اما ضعف ناسیونالیسم موجب قدرتمند شدن کمونیسم و بالطبع قدرتمند شدن مبارزه مردم نشده است. سوال چه باید کرد در زمین کمونیستها در کردستان ایران خوابیده است و نه در " اعتراضات" مردم. اگر در بقیه نقاط ایران نمیتوان اعتراض و اتحاد کارگر و مردم را به قدرت جنبشهای سیاسی وصل کرد، در کردستان چنین است و پاسخ وضعیت جنبشهای مردم به قدرت و ضعف جنبشهای سیاسی و احزاب آن گره خورده است.
روشن است غالب شدن کامل ناسیونالیسم بر کومه له ضربه سنگینی بر کمونیسم و مبارزه مردم کردستان ایران به جا گذاشته است. شاید بیشترین درد را از اینجا میکشیم.
(دیگر اینکه جریان به اصطلاح اصلاح طلبی درون رژیم هم از کانال احزاب ناسیونالیست چون حزب دمکرات و متفکرین ناسیونالیست طرفدارآن در داخل، و جریانات مدافع و متحد جمهوری اسلامی چون پژاک و پ ک ک موانع مستقیم سر راه مبارزات رادیکال و توده‌ای بطور همزمان با مردم در ایران هستند. اینها تلاش دارند کردستان از نظر سیاسی از ایران جدا کنند در محدوده خواست های محلی و ملی نگاهدارند تا لقمه چربی برای رژیم و معامله گری آنها گردد.
در کردستان پدیده ویژه دیگری هم وجود دارد که در واقع از برنامه ریزیهای رژیم برای استفاده از قشر وسیعی از روشنفکران و تحصیل کردگان ناراضی و تا حدودی منتقد رژیم است که توسط استاندارها و فرمانداران شهرها و هیيت های بالای دولتی که به این شهرها میروند سازماندهی میشود. آنها ظاهر دلسوز مردم را به خود میگیرند و هر سال یک تا دو جلسه با چنین روشنفکرانی می گیرند و از آنها میخواهند که نظر دهند که رژیم چکار کند، به چه کارها و اقداماتی دست بزند و غیره و در ضمن از همین طیف میخواهند و آنها را تشویق می کنند که عضو شورای شهرها شوند و اداره کارها را بعهده گیرند. عواقب این سیاست حساب شده و پروسه آن منجر به خنثی کردن لایه ای از جوانان معترض، تبدیل کردن انها به مشاوران دستگاه سرکوبگر بدون اینکه خود متوجه باشند و حتی بد نام کردن آنها است و غیره. این هم بی تاثیر در این اوضاع در کردستان نیست. این پیده هنوز برای احزاب ناشناخته است و یا از نظر آنها مورد بحث نیست.
انشعابات در کومه‌له و حزب کمونیست ایران قدیم، بخصوص مرگ منصورحکمت و بدنبال آن انشعاب در حزب کمونیست کارگری و انشعابات و جدائیهای مکرر در آن بر این وضعیت تاثیر دارند.
طی سالهای اخیر فعالین کمونیست در شهرهای کردستان تحت تاثیر انشعابات در احزاب، و رشد ملی گرائی در کومه له بشدت دچار پراکندگی حزبی و سازمانی شده اند و این نکته بر توان تاثیرگذاری آنها در جامعه اثر گذاشت است. اکنون بخش عمده فعالین کمونیست در کردستان در ارتباط و همکاری با کومه له و هیچکدام از این احزاب نیستند و اینهم عامل دیگری است بر موقعیت مبارزاتی مردم کردستان.) قسمت داخل پرانتز از رفیقم مجید حسینی میباشد که به نوشته ام اضافه کردم.

اما آیا کمونیسم در کردستان نمیتواند از این ضربات عبور کند و دوباره قدرت کمونیسم کردستان را در این موقعیت حساس برای قدرتمندی کل جنبش کمونیستی و کارگری ایران وارد صحنه سیاسی ایران کند، تا فردا جنبش مردم در تهران و شیراز و اصفهان.... قویترین صف خود را در سنندج و سقز.... بیابد. تا هر دختری که در تهران روسری را بر چوب میگیرد، شاهد این شود که در سنندج صدها دختر جوان با پشتیبانی جوانان رزمنده این عمل را تکرار کنند و چشمها به سنندج و مریوان و کمونیسم آنجا دوخته شود. تا به جای خانم مسیح علینژاد، زنان و جوانان سنندجی مرکز رجوع جنبش بر علیه حجاب اجباری شوند؟ آیا سازماندهی بزرگترین شورا و یا اتحادیه سراسری کارگری در کردستان نمیتواند الگویی برای سازماندهی سراسری کارگران بدست دهد؟ و یا در آبانی دیگر سنندج و مریوان نیز به ماهشهر و شیراز و .....اضافه شوند و کردستان همچون سال 58 پرچمدار مبارزه با رژیم شود آیا بیرون زدن گنداب تاکتیک اردوگاه نشینی خود سکویی برای انزوای بیشتر ناسیونالیسم و ناسیونالیسم کومه له و قدرتمند شدن کمونیسم و جنبشهای کارگری و توده ای نیست؟
به خودم میگویم شاید کردستان میخواهد زمانی وارد شود که چشم انداز خاتمه مسئله یعنی سرنگونی رژیم در کار باشد و زمانی که وارد شد دیگر از حرکت باز نایستد و تا آخر رود. آیا چنین است؟ آیا چنین وضعیتی موجب شده است که کردستان دارد دست به هم میساید و نظاره گر میباشد؟ اگر چنین است جنبشهای سیاسی و مشخصا جنبش کمونیستی مشغول چه نوع آمادگی و تدارک میباشد. و اصلا چنین انتظاری موجب تضعیف کل جنبش در کردستان و سراسر ایران نمیشود؟ ایا چنین انتظاری به نفع ناسیونالیسم عمل نمیکند؟
مشکل کجاست؟ ایا کمونیسم میتواند دژ و مرکز قدرت خود در کردستان را مرمت کند و از آن سکویی برای پیشروی کمونیسم در کل ایران بسازد؟

2 دی 1400، 23 دسامبر 2021