آسو سهامی: یک گام به پیش و دو گام به پیش تر

سرمایه داری ایران که طی سالهای اخیر با عمیق ترین بحران خود دست و پنجه نرم می کند، با وجود این اعتصابات همچون دیوار ترک خورده ای ترس را با گوشت و پوست خود حس می کند و می داند که با کوچکترین پس لرزه ای امکان فروپاشی آن می رود.
طبقه کارگری که شریان حیاتی اقتصاد ایران را در دست دارد، با اعتصاب خود، نفس های این اسب فرسوده سرمایه داری را در این سربالایی گرفته و هر لحظه امکان در غلطیدن به پرتگاه را انتظار می کشد.
همچنین حمایتهای گسترده در داخل و خارج کشور باعث شده که نیرو و اعتماد بنفس بالایی به رگهای جنبش کارگری ایران وارد کند. طبقه کارگر ایران به شیوه ای گسترده ای در تکاپوی یافتن جایگاه واقعی خود در ساحه مبارزاتی، با اعتماد به نفس به جنب و جوش افتاده است و کل جامعه ایران را به غلیان واداشته است.
این اعتصابات که پیشروی بسیار با ارزشی داشته از سویی سرها را به طرف طبقه کارگر چرخانده و دیگر اینکه همبستگی گسترده در سطح سراسری و جهانی بزرگترین دستاورد در نوع خود است و به نقطه عطفی در تاریخ مبارزاتی طبقه استثمار شده در برابر طبقه استثمارگر بدل گشته است.
با نگاهی به بیانیه های بسیاری که طی یک ماه گذشته از سوی کارگران صادر گشته است، این نکته به روشنی عیان گشته، که عزم این طبقه برای پیروزی جزم است و نمی خواهد یک قدم از خواسته و مطالبات خود عقب نشینی کند و در این حال هر روز تجربه ای به تجارب خود می افزاید، دسیسه های و نیرنگ های سرمایه داری بخش خصوصی و رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی را می شناسد و تمامی تلاشش را کرده که با متحدتر کردن صفوف خود این دسیسه ها را خنثی کند.
کارگران اعتصابی علارغم تمامی مشکلات پیش رو، چه از لحاظ فنی، چه از لحاظ گسترده گی منطقه جغرافیایی، مالی و غیره بسیار توانمند توانسته است که یک گام بزرگ به پیش بردارد و بی شک زمان آن فرا رسیده است که دوگام به پیش تر بردارد.
رجوع به تجارب مبارزات طبقاتی چه در سطح منطقه و چه در سطح جهانی و خصوصا سالهای اخیر می تواند در این راستا بسیار کمک دهنده باشد، نمونه برجسته آن را می توان در جنبش جلیقه زردها در فرانسه و یا مبارزات کارگران هفت تپه جستجو کرد.
در مورد گل سرسبد اعتصابات و اعتراضات طبقاتی در سطح ایران یعنی "هفت تپه" می توان به شکل عینی تر صحبت کرد، کارگران هفت تپه در طی چند سال مبارزه مستمر خود چندین دستاورد بزرگ را به نام خود ثبت کردند، ایجاد شورا و مجمع عمومی، همراهی زنان و خانواده های کارگری و کشاندشان به میدان مبارزه و دادن تریبون به زنان و سخنرانی های پر شور زنان، جدا از شور و شعف فراوان خود، جایگاه واقعی زنان را در صفوف مبارزاتی طبقه کارگر را خاطر نشان کرد.
کارگران هفت تپه با کشاندن دامنه اعتراضات خود به خیابانهای شهر شوش، بر این نکته مهر تایید گذاشت که مبارزات طبقه کارگر نه یک امر صنفی، بلکه یک واقعیت اجتماعیست و این امر را باید همراه با دیگر هم طبقه ای هایشان در خیابان به پیش ببرند و تنها به صرف ماندن و اعتصاب در محیط کار نمی توان این امر مهم را بدون سمپات جامعه به سرانجام رساند.
یکی دیگر از دستاوردهای بسیار با ارزش کارگران هفت تپه که بسیار سریع از سوی طبقه محروم جامعه پاسخ مثبتی گرفت، ایجاد پیوندی سراسری با دیگر مبارزات و جنبش های حاظر در سطوح مختلف معیشتی، سیاسی و اجتماعی این طبقه در سطح سراسری بود، کارگران هفت تپه بسیار به درست با جنبش دانشجویی، زنان، معلمان، پرستاران، بازنشستگان و غیره پیوند برقرار کرد و نه تنها خود را از آنها جدا نکرد، بلکه دغدغه های این جنبش ها را به عنوان بخشی از مبارزه خود بیان کرد و با دخالتگری های به موقع خود، راه های پیشروی و تاکتیک های لازم را به آنها متذکر شد.

نگاهی به بیانیه های کارگران پیمانی این مهم را به روشنی عیان می کند که سازمانده گان این اعتصابات به درستی توازن قوا را می شناسند، نقاط ضعف و قوت خود را شناخته اند، دسیسه های کارفرماها را تشخیص داده و سعی بر خنثی کردن آنها را دارند.
خواست ها و مطالبات مطرح شده از سوی کارگران، نشان از رهبری با تجربه و پیگیر سازمانده گان این اعتراضات دارد و باید گفت که این طبقه پاشنه آشیل خود یعنی عدم تشکل مستقل سراسری را شناخته و سعی بر رفع این ضعف را دارد و بسیار آگاهانه و البته محتاطانه به سوی ایجاد یک تشکل سراسری و مجمع عمومی خود گام بر می دارد، فیلم های ارسالی از مجمع عمومی های کارگران در بخش های مختلف این مهم را به روشنی نشان می دهد.
اکنون که اعتراضات متحدانه مردم علیه گرانی، فقر، بیکاری، بی آبی، بی برقی و بی عرضه گی حکومت در مقابله با کرونا در جریان است، اکنون که روزانه شاهد وضعیت فلاکت بار اقتصادی، سیاسی و فرهنگی این کشور هستیم که مسببش حاکمین سرمایه دار هستند و این جامعه را به قهقرا برده اند. از سایه سر حکومت سرمایه داری جمهوری اسلامی اعتیاد، تن فروشی، دزدی، خودکشی و فروپاشی خانواده ها به شدت افزایش یافته است. به دلیل اپیدمی کرونا، بی آبی، قطعی برق و دیگر بلاهای طبیعی روزانه شاهد مرگ انسانهای بی گناهی هستیم که خودشان در ایجاد این وضعیت هیچ نقشی ندارند و و بی مسئولیتی، بی لیاقتی و بی کفایتی رژیم در حفاظت از جان مردم بر همگان آشکار شده است دولت در قبال این همه مشکلات شانه بالا می اندازد و بی مسئولیتی خود را به دوش مردم می اندازد.
از سوی دیگر حدود یک هفته از تظاهرات های خیابانی و طغیان رو به گسترش جنبش تشنگان و گرسنگان در شهرهای مختلف خوزستان، می گذرد، کوچه ها و محلات این منطقه شاهد رویارویی مردم به جان رسیده با رژیم جنایکار جمهوری اسلامی برای احقاق حقوق خود است. طغیانی که ریشه در خیزش دیماه ۹۶ و آبانماه ۹۸ دارد. اکنون که جنش حق طلبانه مردمی که "کارد به استخوانشان رسیده است" در سرتاسر ایران در جریان است.
طبقه کارگر پدیده ای جدا از این جامعه و تمامی این مشکلات نیست و سنگینی تمامی این مصائب را خود و خانواده هایشان به دوش می کشند، بسیار به جاست که کارگران پیمانی شرکت نفت نه یک گام به پیش، بلکه باید دو گام به پیش تر بردارند و دامنه مبارزات خود را وسعت بخشند، دغدغه ها و مشکلات طبقه محروم جامعه را دغدغه و مشکل خود بدانند و در آنها دخالتگری کنند، و اعتراضات پیش رو را بخشی از اعترضات خود بدانند، باید پیوند محکمی مابین خود و دیگر هم طبقه ای هایشان در سطح سراسری ایجاد کنند و تنها به مطالبات صنفی خود بسنده نکند و این امر مهم می تواند ضمانت اجرایی رسیدن به خواست هایشان را تضمین کند.

"وقتی که کارگران ميبينند که چه قدرتی در اعتصاب طبقه کارگر متحد و حتی اعتصابهای کوچک وجود دارد بعضی ها فکر ميکنند که کافی است که طبقه کارگر يک اعتصاب عمومی در سراسر کشور تشکيل دهد تا اينکه کارگران هر چه را که ميخواهند از سرمايه‌داران و دولت بگيرند. اين عقيده در کشورهای ديگر هم در دورانی که جنبش طبقه کارگر در مراحل اوليه آن بود و کارگران هنوز خيلی بی تجربه بودند ابراز شده بود. اين عقيده اشتباه محض است. اعتصابها يکی از راههايی هستند که کارگران از آن در مبارزه برای آزادی خودشان استفاده ميکنند. ولی تنها راه آن نيست و اگر کارگران نظر خود را به راههای ديگر مبارزه نيز معطوف نکنند، رشد و موفقيتهای طبقه کارگر را کند خواهند کرد" (درباره اعتصاب – و.ا.لنین 1899)

29 تیر 1400