کوبا – نه به سرکوب معترضان علیه فقر/ ناصر پیشرو: ترجمه آزاد دو متن درباره همبستگی چپ با معترضان در کوبا: فراخوان مهمی در روز دوشنبه ۱۱ آپریل در کوبا منتشر شد که در آن از محکومیت‌های صادر شده زندان طولانی مدت برای متهمان تظاهرات 11 جولای سال گذشته انتقاد شده است. این فراخوان که توسط طیفی از فعالان چپ از کوبا و سراسر جهان امضا شده، خواستار همبستگی بین المللی با آزادی افرادی است که به ناحق محکوم شده‌اند.
این فراخوان پیشینه اعتراضات خودانگیخته را توضیح می‌دهد و به ادامه سیاست تهاجم و محاصره آمریکا تا ناتوانی دولت در اداره کشور برای پاسخگویی به نیازهای مردم عادی اشاره می‌کند.
حقیقت این است که دولت کوبا بیشتر روی هتل‌های مجلل سرمایه گذاری می‌کند تا فعال‌سازی مجدد تولید مواد غذایی. کشاورزی کوبا در وضعیت فروپاشی قرار دارد. برنامه ریاضتی اعمال شده در ابتدای سال 2021 به این معنی است که بسیاری از کالاهای اساسی اکنون فقط به صورت ارز خارجی در دسترس هستند و برای کوبایی‌های فقیرتر غیرقابل دستیابی.
این نکات توضیح می‌دهند که چرا اعتراض‌ها به‌ویژه در محله‌های فقیرتر با نسبت بالایی از سیاه‌پوستان و دیگر گروه‌های ستمدیده رخ داده است. آنها با کاهش استانداردهای زندگی، در وضعیت بدتری از بیماری همه گیری کرونا قرار گرفته‌آند. تظاهر کنندگان مورد حمله پلیس و اراذل طرفدار دولت و مسلح به چماق قرار گرفته و نزدیک به هزار نفر از معترضان دستگیر شدند.
اکنون محاکمه‌های دسته جمعی جریان دارد که در آنها احکام شرورانه تا 30 سال زندان اعمال می‌شود. یک فعال جوان LGBT+ که اولین اعتراض را در فیس بوک خود پخش کرد به شش سال زندان محکوم شد. کسانی که محکوم شده‌اند شامل برخی ازافراد 16 یا 17 سال و زنان ترنس هستند که در خطر فرستادن به زندان‌های مردانه قراردارند.
در مقابل این شرایط، برخی از چپ‌ها سکوت کرده و یا حتی سرکوب را توجیه می‌کنند. جناح راست نیز ریاکارانه از سرکوب در کوبا انتقاد می‌کند – در حالی که از اقدامات شدیدتر مشابه در کشورهای دیگر حمایت می‌کند.
بنابراین فراخوان همبستگی با ۱۱ جولای Solidarity11J که روز دوشنبه ۱۱ آپریل منتشر شد، اقدامی پسندیده و ضروری است. این ابتکار عمل از سوی فعالان و گروه‌های چپ مستقل کوچک اما رو به رشد در کوبا انجام گرفته است. فراخوان آنها به صراحت از جناح راست طرفدار آمریکا فاصله می‌گیرد و خواستار یک آلترناتیو واقعی سوسیالیستی برای کوبا است که مبتنی بر برابری و دموکراسی است که هر دو در سیستم فعلی کمیاب هستند.
این فراخوان توسط پنج گروه و حدود 50 فعال از کوبا امضا شد و طیف وسیعی از نظرات چپ مستقل را پوشش می‌دهد. تعداد قابل توجهی از فعالان دگرباش جنسی و نوادگان آفریقایی آنها نیز حضوردارند. از این فراخوان با بیش از 170 امضا از 34 کشور در سراسر جهان حمایت کرده‌اند.
امضاکنندگان بین‌المللی شامل الکس کالینیکوس، از فعالین شناخته شده‌ی حزب کارگران سوسیالیست بریتانیا و برید اسمیت، عضو چپ پارلمان ایرلند هستند. اتین بالیبار فیلسوف مارکسیست فرانسوی، گایاتری اسپیواک فیلسوف برجسته اندیشه پسااستعماری، میشل لوی جامعه شناس و فیلسوف مارکسیست، کاروالیو دانتاس، فعال سوسیالیست و نماینده مجلس اسپانیا، رابرت برنر، سردبیر مجله سوسیالیستی علیه جریان ورا لوسیا سالگادو، نامزد حزب چپ رادیکال PSTU در آخرین انتخابات ریاست جمهوری برزیل، نیز از امضا کنندگان این فراخوان هستند.
کوبا همواره تحت فشار امپریالیسم و عمدتاً از جانب امپریالیسم آمریکا بوده است. این فراخوان یادآور این است که پاسخ به مشکلات کوبا، اتحاد با یک قدرت امپریالیستی دیگر نیست. در نهایت، همه آنها یک‌سان عمل می کنند. پاسخ واقعی، مبارزه از پایین و همبستگی بین المللی است که این فراخوان یک نمونه از آن است. اکنون دست فعالان و سازمان های بیشتری برای حمایت باز است.
آدرس تماس: solidaridad11j.wordpress.com/en
لیست کامل امضاها: solidaridad11j.wordpress.com/signatures
این ترجمه آزاد از این متن است:
https://socialistworker.co.uk/international/cuba-no-to-repression-of-protesters-against-povert/
به مردم کوبا و چپ بین المللی
کوبا در متن یک بحران ساختاری عمیق است. شرایط زندگی سخت و پرمخاطره زمینه‌ساز حضور بخشی از شهروندان در ۱۱ و ۱۲ ژوئیه ۲۰۲۱ در خیابان‌ها شد. تحریم‌های متخاصم آمریکا در چارچوب سیاست تهاجمی و محاصره که اکنون ۶۰ سال است که ادامه دارد و نیز ناتوانی دولت دراداره کشور در حل اساسی ترین نیازهای مردم و غفلت از خواسته های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه مدنی، به بدتر شدن این اوضاع کمک کرده و باعث از دست دادن اعتماد فزاینده به گفتمان دولتی شده است.
تصمیم به سیاست مبتنی بر بازار در بخش کالاهای اساسی با ارز خارجی، که مقایر با امکانات دسترسی برای اکثریت مردم است، و اثرات همه گیری کرونا، به‌درستی نارضایتی بخش‌های زیر خط فقر، به حاشیه رانده‌شدن در محل زیست، رنگ پوست و جنسیت و دیگر اشکال محرومیت را تشدید کرده است. بحران اقتصادی و سیاسی که کشور از آن رنج می‌برد نیز بر وخامت تدریجی شاخص‌های اجتماعی سلامت، آموزش، ورزش و فرهنگ آشکار شده است و باعث خروج دسته جمعی جوانان می‌شود که پیامدهایی آن بر خانواده‌های کوبایی و به طور کلی در اقتصاد اثر می‌گذارد.
در اعتراضات اجتماعی ژوئیه که بزرگترین آن پس از سال ۱۹۵۹ بود، رفتار خوشنت‌آمیز و رویارویی فیزیکی هم ازطرف نیروهای پلیس و گروه‌های طرفدار دولت و هم برخی از گروه‌های تظاهرکننده، انجام گرفته است اما دومی‌ها مورد جرم انگاری و شیوه‌های تنبیهی قرار گرفته‌اند، در حالی در گفتمان رسمی و احکام نامتناسب شواهدی وجود دارد که نشانه روشنی برای جلوگیری از سناریوهای مشابه در آینده مشاهده نمی شود. بخش‌های مدافع دولت از اجرای قانون دم می‌زنند اما مقامات مسئول سرکوب و خشونت‌های دولتی، هم‌چنان بدون مجازات باقی مانده‌اند.
دو محاکمه در ماه مارس برای اعتراضات برگزار شد. در اولی بخش‌های فقیر Esquina de Toyo و La Güinera در هاوانا برای آن «ستاره دار» شدند. جایی که ۱۲۷ نفر در یک محاکمه دسته جمعی با احکامی تا ۳۰ سال – در مجموع ۱۹۱۶ سال – محکوم شدند. هشت نفر از آنها بین ۱۶ تا ۱۷ سال سن دارند. دومی برای اعتراضات در سن آنتونیو دلوس بانیوس بود و ۱۷ تظاهرکننده به احکامی تا ۱۰ سال محکوم شدند.
در میان دومی‌ها، یوآن دلا کروز، یکی از اولین جوانانی که اعتراضات را به صورت زنده در شبکه‌های اجتماعی پخش می‌کرد به شش سال زندان محکوم شد. این نکته روشن می‌سازد که «او آن‌چه را در حال رخ دادن بود را به صورت زنده در شبکه‌های اجتماعی پخش می‌کرد و زمینه‌سازآن شد که چنین اعمالی در داخل و خارج از کشور نمایان شود. در شهرداری‌ها و استان‌های مختلف نیز از این اقدامات مضر تقلید شده است.»
به گفته دادستانی کل کشور در مجموع ۷۹۰ نفر تحت پیگرد قانونی قرار گرفته اند که ۵۵ نفر از آنها بین ۱۶ تا ۱۷ ساله هستند.
در عین حال بخش‌ها و فعالین مختلف جامعه مدنی مورد آزار و اذیت مداوم مقامات قرار می‌گیرند. این آزار و نظارت در دستگاه های امنیتی پلیس انجام می‌گیرد که اقدامی ضد قانون اساسی و حمله به حرمت انسانی مردم است. همه این‌ها در سناریوی مصونیت مطلق و در غیاب تضمین‌های قانونی برای ایجاد انجمن‌های آزاد است و با نگرانی مردم و گروه های شهروندی برای مشارکت در فضای عمومی اتفاق می افتد. چرخه سرکوب با استفاده از رسانه‌ها برای بی اعتبار کردن افراد تکمیل می‌شود. مخالفین و هر فرد و سازمانی را که آنها را قبول نداشته باشند به عنوان مزدوری برانداز معرفی می‌شوند که حمایت از حق حملات ایالات متحده را مشروعیت می‌بخشند. در صورتی که ما در مورد چنین حقی صحبت نمی‌کنیم.
در این زمینه افراد، جمع‌ها و سازمان‌هایی با متن این سند اشتراک نظر دارند، چه در کوبا و چه در سطح بین المللی:
ما خواستار همبستگی بین المللی با معترضان هستیم که به ناحق محکوم شده‌اند.
ما خواستار یک قانون برای آزادی افرادی هستیم که به ناحق محکوم شده‌اند. این نخستین گام لازم برای گشودن درها به روی یک سوسیالیسم واقعا دموکراتیک است.
منبع: